Κύπρος διχοτομημένη σημαίνει επιτυχία βρετανο-τουρκικών σχεδίων, κ. Κιζίλγιουρεκ
Κώστας Χατζηκωστής: «Δεν μπορεί να είναι εθνικισμός η άρνηση της υποταγής»
Ο ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ, Νιαζί Κιζίλγιουρεκ, συνεχίζει να προκαλεί. Με διαστρεβλωτικές θεωρίες και δηλώσεις. Με βιασμό των ιστορικών γεγονότων προσπαθεί ν’ αλλάξει την Ιστορία. Να αθωώσει τους πραγματικούς αυτουργούς της κατάντιας της πατρίδας μας, προωθώντας τον απώτερο στόχο της Άγκυρας...
Στην παρουσίαση ενός νέου βιβλίου του στην Αθήνα, με τον παραπλανητικό τίτλο «Μια ιστορία βίας και μνησικακίας», σύμφωνα με το ειδησεογραφικό της συναδέλφου Άννας-Μαρίας Ευτυχίου στη «Σημερινή», 22 Μαΐου 2022, ο Ν. Κιζίλγιουρεκ, αναφερόμενος στην ιστορία του νησιού, τόνισε μεταξύ άλλων πως:
«Στην Κύπρο πολέμησαν σαν Έλληνες και Τούρκοι, ηττηθήκανε σαν Έλληνες και Τούρκοι, τώρα η Ιστορία τούς καλεί ως πολίτες της Κύπρου να κτίσουν ένα κοινό μέλλον. Δεν τους έμειναν ιδανικά πια για να σκοτωθούν. Να χτίσουμε μια λειτουργική ομοσπονδία, με μια πολυπολιτισμική κοινωνία ως πολίτες, μακριά από εθνοτικό εθνικισμό και μνησικακία. Αυτή είναι η πρόκληση!», υπογράμμισε, για να τονίσει στη συνέχεια πως «βεβαίως, αυτό αφορά άμεσα και την Ελλάδα και την Τουρκία, γιατί Κύπρος διχοτομημένη σημαίνει ελληνοτουρκική διένεξη».
«Βία και μνησικακία»; Ιδού οι αυτουργοί της
Στις 16 Δεκεμβρίου 1956, ο Βρετανός Υπουργός Αποικιών Lennox-Boyd είδε τον Τούρκο Πρωθυπουργό Menderes στην Κωνσταντινούπολη. Ο Menderes τού ζήτησε δεσμευτική υπόσχεση, η αυτοδιάθεση ήταν εξίσου δικαίωμα των Τουρκοκυπρίων όσο και των Ελληνοκυπρίων, έστω και αν οδηγούσε στη διχοτόμηση.
Στις 19 Δεκεμβρίου 1956, από το βήμα της Βουλής των Κοινοτήτων, ο Lennox-Boyd υποσχέθηκε ξεχωριστή αυτοδιάθεση στο 18%, δίχως ν’ αποκλείεται η διχοτόμηση σε τελική λύση. Σύμφωνα με τους βασικούς πυλώνες των εκθέσεων Δρος Νιχάτ Ερίμ «για επανάκτηση της Κύπρου», Νοέμβριος 1956, οι οποίοι ήσαν:
«Οι τουρκικές διεκδικήσεις επί της Κύπρου να μη στηρίζονται σε νομικά επιχειρήματα, αλλά σε πολιτικούς λόγους... Αν παραχωρηθεί αυτοδιοίκηση στο νησί, η καλύτερη λύση είναι η μέση λύση, δηλαδή η διχοτόμηση. Η Τουρκία να επιμένει διεθνώς ότι στην Κύπρο υπάρχουν δύο διαφορετικές κοινότητες, η καθεμιά από τις οποίες έχει το δικαίωμα της ξεχωριστής αυτοδιάθεσης. Η αρχή της αυτοδιάθεσης θα πρέπει να εφαρμοσθεί, αφού πρώτα μετακινηθεί ο ελληνικός πληθυσμός...Τέτοια μετακίνηση δεν θα συνιστά αδικαιολόγητη ταλαιπωρία... Θα ικανοποιηθεί η ασφάλεια της Τουρκίας... Η Τουρκία θα πρέπει να προσδιορίσει την προσφορότερη γι’ αυτήν μορφή διχοτόμησης... » (Επιμέλεια των εκθέσεων από τον κ. Χρήστο Ιακώβου 2017 βρίσκεται στο βιβλίο του κ. Κ. Χατζηκωστή «Έξι Προεδρικά Πορτραίτα»).
Η μετακίνηση ξεκίνησε πρόωρα το 1958, προηγήθηκε το βιβλίο του Δρος Φ. Κουτσιούκ το 1957 με την Κύπρο διχοτομημένη, συνεχίστηκε με το τουρκικό πραξικόπημα για διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1963/64 και ολοκληρώθηκε το 1974 με τον Ετζεβίτ…
«Η ιστορία τούς καλεί να χτίσουν ένα κοινό μέλλον...»
Εκείνο που μας καλεί η ΙΣΤΟΡΙΑ είναι να παραμείνουμε όρθιοι και να διεκδικήσουμε την απελευθέρωση της κατεχόμενης, από τις δύο βάρβαρες τουρκικές εισβολές του 1974, γης μας. Δεν μας καλεί αυτό που υπονοεί υποκριτικά ο ΝΚ με την αναφορά του στη «λειτουργική ομοσπονδία...». Δηλαδή να υποταγούμε στις απαιτήσεις της Τουρκίας, να παραδοθούμε και να αναγνωρίσουμε το κατοχικό καθεστώς μέσω «δύο κρατών», ένα ελληνικό και ένα τουρκικό. Που σχεδίασε και το Φόρεϊν Όφις από τις 3.1.1964, κι οι Τουρκοκύπριοι με έγγραφα λίγες εβδομάδες αργότερα το 1964, με το 37% του εδάφους τουρκικό. Όπως ακριβώς έκανε ο σφαγέας σοσιαλιστής Ecevit το 1974. Όπως επιβεβαίωσε ο Στρατηγός Kenan Evren: «Στόχος της εισβολής ήταν η δημιουργία μιας ομοσπονδίας στην Κύπρο. Η επιχείρηση ήταν επιτυχής, όμως η δημιουργία της ομοσπονδίας στο τραπέζι ακόμα δεν έγινε κατορθωτή. Ο στόχος αυτός παραμένει απραγματοποίητος» («Σημερινή», 12/2/1990).
Ο Ν. Κιζίλγιουρεκ μια ζωή προσπαθεί να φέρει εις πέρας τον απραγματοποίητο στόχο των Τούρκων όπως επιβεβαιώθηκε διά στόματος Στρατηγού Evren...
Όχι, κ. Νιαζί Κιζίλγιουρεκ, Κύπρος διχοτομημένη δεν σημαίνει ελληνοτουρκική διένεξη. Σημαίνει ότι τα τουρκο-βρετανικά σχέδια 1956/57/64/74 επιτεύχθηκαν! Γι’ αυτό ενοχλεί που δεν γονατίσαμε. Που αγωνιζόμαστε για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ της πατρίδας μας.
«Δεν τους έμειναν ιδανικά πια για να σκοτωθούν…»
Και ποιος είναι ο Νιαζί, που μπορεί να καθορίζει ότι δεν έμειναν ιδανικά στους Έλληνες της Κύπρου; Στην προσπάθειά του να προωθήσει την υποταγή στην αποδοχή τετελεσμένων, εξευτελίζει τον Ελληνισμό της Κύπρου στην Αθήνα. Εν τη παρουσία συνοδοιπόρων και υποστηρικτών του εκτρώματος «Σχεδίου Ανάν/Χάνεϊ», που απέρριψε ο λαός στην Κύπρο με το ΟΧΙ του στις 24 Απριλίου 2004.
Δεν ξεχνούμε εμείς που τον γνωρίσαμε πολύ μπροστά, στο Κάμπτεν του Λονδίνου. Όταν το 1989, με μετρημένους άλλους Τουρκοκύπριους, έκανε ακατονόμαστες διαμαρτυρίες εναντίον του ακούραστου διευθυντή του Θεάτρου Τέχνης, Γιώργου Ευγενίου, για την ανάρτηση της κυπριακής σημαίας! Ισχυριζόμενοι ότι δεν τους αντιπροσώπευε. Και στη συνέχεια διοργανώθηκαν σε ομάδα «Movement for an Independent and Federal Cyprus», που προωθούσαν οι λεγόμενοι «Φίλοι της Κύπρου» Βρετανοί...
Αποστομωτική απάντηση για κάθε Νιαζί Κιζίλγιουρεκ, οι δηλώσεις του κ. Κώστα Χατζηκωστή (εκδότη και συν-ιδρυτή της «Σημερινής») στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη, στο συνέδριο με θέμα «Άμβλυνση των εθνικισμών στα Βαλκάνια», που οργάνωσε τον Μάιο του 1993 η Ένωση Συντακτών Μακεδονίας-Θράκης.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ - ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – ΙΔΑΝΙΚΑ
Είπε, μεταξύ άλλων, ο κ. Κ. Χατζηκωστής: «Δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται ως εθνικισμός η άρνηση της υποταγής. Ούτε σφυρηλάτηση της ψυχικής αντίδρασης και της πολιτικής και πνευματικής εγρήγορσης, γι’ αποτροπή του ένσαρκα εκδηλούμενου εχθρικού επεκτατικού εθνικισμού».
«Εμείς στην Κύπρο», είπε ο κ. Χατζηκωστής, «είμαστε στρατευμένοι στον αγώνα επιβίωσης και ελευθερίας της πατρίδας μας. Για μας υπάρχει αταβιστικά κληρονομημένο το πάθος της Ελευθερίας. Η Τουρκία εισέβαλε και κατέκτησε τη μισή Κύπρο το 1974. Ένα από τα βασικά όπλα ψυχικής ΑΜΥΝΑΣ και αγώνα σωτηρίας, είναι η προσήλωση στα Εθνικά Ιδεώδη και τα Εθνικά Σύμβολα. Είναι η βούληση, το εθνικό συναίσθημα και ο εθνικός φρονηματισμός. Τα δικά μας μέσα μαζικής επικοινωνίας συμμετέχουν υπεύθυνα και συνειδητά στη συντήρηση και ενδυνάμωση του εθνικού συναισθήματος. Αυτό για μας είναι γόνιμος εθνικισμός. Είναι θετικός, δημιουργικός, αμυντικός, ζωτικός. Αυτόν τον ζωτικό εθνικισμό δεν τον αμβλύνουμε. Τον ενισχύουμε μέχρι την ώρα που θα μπορούμε να διασφαλίσουμε την εθνική και βιολογική επιβίωσή μας. Και την Ελευθερία μας... Τους εχθρούς και κατακτητές μας δεν μπορούμε π.χ. να τους αποκαλούμε ‘φίλους’ με γλυκανάλατα κλισέ διεθνιστικών φληναφημάτων. Αν αυτή η άρνηση χαρακτηρισθεί εθνικισμός - τότε για μας ο εθνικισμός αυτός είναι όχι μόνο αποδεκτός, αλλά επιβεβλημένος και αναγκαίος για την επιβίωσή μας...».
