Τουρκικός επεκτατικός αναθεωρητισμός σε ουνιβερσαλιστική θέαση
Η εσχάτως εκδηλωθείσα ελληνική γεωστρατηγική και γεωπολιτική αναβάθμιση, όπως τούτη αναγνωρίσθηκε ευκρινώς και στο αμερικανικό Κογκρέσο, αλλά και η πολυεπίπεδη αμυντική ενίσχυση της χώρας, προκάλεσαν, κατά τα συνήθως αναμενόμενα, τουρκικές ανησυχίες που εκδηλώνονται σήμερα σε αντιδράσεις εν είδει λεκτικών απειλών και ρητορικών τοποθετήσεων, που επιχειρούν να παραχαράξουν την ιστορική διαδρομή της Ελλάδος.
Οι ανησυχίες της Άγκυρας, που εκφράζονται από το πολιτικό σύστημα εν τω συνόλω του, που παραπέμπει, όχι μόνο στο κυβερνητικό σχήμα και το κατά ταύτα βαθύ κράτος, αλλά και στις αντιπολιτευόμενες δυνάμεις της χώρας, αναφέρονται σε μια διαφαινόμενη ελληνική κυριαρχία επί του θαλάσσιου αιγιακού και ευρύτερου χώρου της νοτιοανατολικής Μεσογείου, συνθήκη που θα δημιουργούσε στην τουρκική οπτική ένα είδος «θηλιάς» στον «λαιμό» της Άγκυρας.
Συναφώς υπενθυμίζεται πως, όπως κατ’ επανάληψιν έχει διατυπωθεί από τουρκικά επίσημα χείλη, η κυριαρχία της Ελλάδος στο Αιγαίο, που ειρήσθω εν παρόδω κατά το Δίκαιο της Θάλασσας είναι απολύτως νόμιμη και κατά ταύτα αδιαπραγμάτευτη, συνιστά για την Τουρκία ένα πρόβλημα γεωπολιτικής παρουσίας ως επιταχυνόμενου εν προκειμένω ρυθμού επερχόμενης γεωστρατηγικής συρρίκνωσης. Ένα τέτοιο σενάριο θα δημιουργούσε αφεύκτως συνθήκες απομάκρυνσης του ενδεχομένου και του κατά ταύτα προσδοκώμενου στόχου ανάδειξης της Άγκυρας σε ηγέτιδα δύναμη της ευρύτερης μεσογειακής λεκάνης.
Των σημερινών επί του διεθνοπολιτικού πλαισίου δεδομένων -η Άγκυρα επωφελούμενη και του πολέμου στην Ουκρανία, που εκ των πραγμάτων επέφερε την αναβάθμιση του ΝΑΤΟ και της ίδιας εν προκειμένω εν τινι βαθμό, τελούσα εν επιγνώσει της δυτικής θέασης ως προς τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, που παραπέμπει σε μια εκούσα άκουσα απουσία συγκρουσιακής διάστασης μεταξύ των δυο κρατικών οντοτήτων- η Τουρκία διαγιγνώσκει ειδικότερα μάλιστα και κατά την παρούσα κρίσιμη διεθνή συγκυρία, το ότι στην προβολή των αναθεωρητικών της διεκδικήσεων, η γνωστή παραίνεση του Δυτικού παράγοντα για επίλυση των λεγομένων διαφορών μέσω διμερών συνομιλιών θα εξυπηρετούσε τα μάλα τις επεκτατικές βλέψεις της. Τούτο μάλιστα καθίσταται ευκρινέστερο και σαφέστερο δεδομένου ενός ορατού περαιτέρω κατά ταύτα εμπλουτισμού της ελληνοτουρκικής διαπραγματευτικής ατζέντας από πλευράς της Άγκυρας.
Η Αθήνα αφετέρου και μετά την παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, δραστηριοποιείται εντόνως και πολυεπίπεδα στο διπλωματικό πλαίσιο με στόχο την προβολή και τη διεθνώς διαδηλωτική ανάδειξη του τουρκικού αναθεωρητικού ρόλου σε όλο το φάσμα της πολιτικής.
Οι ενέργειες της ελληνικής διπλωματίας, σε συνδυασμό με την εξοφθάλμως προβληθείσα τουρκική επιθετικότητα, ενώ επέφεραν εν τέλει σε κάποιο βαθμό θετική για τις ελληνικές θέσεις ανταπόκριση των παραγόντων της ευρωπαϊκής πολιτικής, όπερ και διά σχετικών δηλώσεων εν προκειμένω αποτυπώθηκε, εντούτοις η αληθής πραγματικότητα της εμφιλοχωρούσης ευρωπαϊκής πολιτικής απραξίας δεν θα επέτρεπε μια αισιόδοξη εκτίμηση ως προς την ευρωπαϊκή στρατηγική προσέγγιση αναφορικά προς τα ελληνικά δίκαια.
Η Ελλάδα, ούσα και αναπόσπαστο μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, οφείλει να προβάλλει πάση δυνάμει και προς κάθε κατεύθυνση την υφιστάμενη πραγματικότητα μιας αναθεωρητικής τουρκικής πολιτικής, διατυπώνοντας τη σαφή θέση του αναπόδραστου γεγονότος πως η δρομολόγηση μέτρων, που επιφέρουν εν προκειμένω κόστος στην Άγκυρα, συνιστούν τη μοναδική δικλίδα ασφαλείας για μια επιτυχή και αποτελεσματική ευρωπαϊκή πολιτική έναντι του τουρκικού αναθεωρητισμού.
Συναφώς και εν συμπερασμάτι, οφείλει κανείς να σημειώσει πως η έστω και με δειλά βήματα κίνηση των Ευρωπαίων προς την κατεύθυνση της πάλαι ποτέ προσδοκώμενης κοινής ευρωπαϊκής άμυνας συνιστά σήμερα μια καλή ευκαιρία για την Αθήνα να θέσει επί τάπητος το θέμα της τουρκικής εκδηλούμενης απειλής ως ζητήματος ενός παλαιόθεν υφιστάμενου εγγενούς αναθεωρητισμού.
