Άγριες συγγενικές δολοφονίες
Τα επίπεδα της αγριότητάς μας φαίνεται ότι δεν έχουν όρια. Η ζουγκλοποίηση της κοινωνίας μας μπορεί να αναπαράγει τις πιο ακραίες περιπτώσεις, όπως τις δυο φοβερές οικογενειακές τραγωδίες μέσα σε μερικές μόνο ημέρες, που σόκαραν με τη βιαιότητα, την αγριότητα και την απανθρωπιά τους.
Στο δεύτερο από τα δύο περιστατικά, στον Πύργο Λεμεσού, 59χρονος ανεψιός έκαψε ζωντανό τον 79χρονο θείο του και προκάλεσε σοβαρά εγκαύματα στην 78χρονη θεία του και μιαν 73χρονη γειτόνισσα, όταν περιέλουσε το σαλόνι του σπιτιού τους με εύφλεκτη ύλη και έβαλε φωτιά. Ο 59χρονος, που κρατούσε και κυνηγετικό όπλο, έθεσε τέρμα στη δική του ζωή λίγο πιο πέρα, ολοκληρώνοντας το σκηνικό της τραγωδίας. Κίνητρο του φονιά; Το ότι οι θείοι του εργοδοτούσαν την αλλοδαπή πρώην σύζυγό του!
Είχε προηγηθεί ο άγριος φόνος 82χρονης από τον 84χρονο σύζυγό της, στον Άγιο Ιωάννη Λεμεσού, επίσης δι’ ασήμαντον αφορμήν. Την σκότωσε χτυπώντας την επανειλημμένα στο κεφάλι με ένα σφυρί, επειδή τον αποκάλεσε «τσιγκούνη», όταν του ζήτησε χρήματα για να πάει στο σούπερμαρκετ και εκείνος αρνήθηκε!
Οι δύο τραγωδίες επιβεβαιώνουν τη διαπίστωση ότι από νήσος των αγίων έχουμε καταντήσει νήσος των αγρίων.
Οι νέες συνθήκες ψυχολογικής πίεσης, που έχουν δημιουργηθεί λόγω της πανδημίας και της οικονομικής κρίσης, ενεργούν όπως και τα ξηρά αγριόχορτα στην επέκταση μιας πυρκαγιάς.
Πριν από κάποια χρόνια, ο συνάδελφος Παναγιώτης Παπαδημήτρης είχε εκδώσει το βιβλίο «1000 άγριοι φόνοι στην Κύπρο», που έγιναν από το 1887 και εξής, στις εποχές των περιβόητων εγκληματιών Χασαμπουλιών, του Μίτα, του Καραμεχμέτ και της συμμορίας του Ζαχαρία. Χίλιοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από οργανωμένους ή μεμονωμένους εγκληματίες, που κατακομμάτιαζαν τα θύματά τους (όπως σημειώνει ο συγγραφέας) με όποιο μέσο είχαν στη διάθεσή τους: κουνιές, φτυάρια, μαχαίρια και βόμβες. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι στο πινάκιο του Κακουργιοδικείου τον Οκτώβριο του 1887 ήταν αναγεγραμμένοι: «Φόνοι, απόπειραι φόνων, απαγχονισμοί συγγενών, εμπρησμοί, βιασμοί, απόπειραι βιασμών, παντός είδους κλοπαί και πολλαί άλλαι εγκληματικαί πράξεις».
Φαίνεται ότι τα άγρια ένστικτά μας διατηρήθηκαν αναλλοίωτα με την πάροδο των ετών και τα εγκληματικά μας γονίδια, όποτε τους δίνεται η ευκαιρία, ορμούν έξω κι όποιον πάρει ο Χάρος...
ΚΥΠΡΟΦΡΕΝΗΣ
