Αποχαιρετισμός με υιοθέτηση των αξιών που εφάρμοσε η Ζέτα
Υπάρχουν στιγμές, που η διαδρομή κάποιων δημοσίων προσώπων τελειώνει, άλλοτε με την παραχώρηση χώρου στους νεότερους, άλλοτε, δυστυχώς, με τον αιφνίδιο θάνατο.
Πέρα από την προσωπική απώλεια των συγγενών, μεγάλη είναι η απώλεια στα ίδια τα θεμέλια και αξίες που υπηρέτησε παραγωγικά, έντιμα και άξια, η Ζέτα Αιμιλιανίδου, τα οποία προφανώς είναι απαραίτητα για να στηρίξουν το Κράτος Δικαίου, έξω και πέρα από τους πρωταγωνιστές. Αυτήν τη σημαντική απώλεια την τίμησαν δικαίως φίλοι και αντίπαλοι πολιτικοί, όμως και ο απλός πολίτης, με εκδήλωση συναισθημάτων αγάπης, με λόγους και δηλώσεις, που όμως δεν αρκούν και οι οποίοι δεν πρέπει να γίνονται ως ωραιολογία αποχαιρετισμού. Γιατί αυτό που παραμένει ως παράδειγμα, η όλη προσφορά της Ζέτας Αιμιλιανίδου στο κοινωνικό σύνολο, δεν απέβλεπε στο να τύχει, μεταθανάτια, αναγνώρισης. Το έπραξε ως καθήκον προς τη χώρα και προς τους πολίτες της.
Γι’ αυτό ας αναλογιστούμε το καθήκον περί φιλοπατρίας του καθ’ ενός μας και ας συγκρίνουμε τη δική της προσφορά με την αντίστοιχη όσων έχουν ανάμειξη στα κοινά και δημόσια πράγματα. Ήταν όλη η θητεία της εκπλήρωση οφειλόμενου καθήκοντος. Το ίδιο δηλαδή καθήκον που οφείλει, άσχετα σε ποιο μετερίζι βρίσκεται και από το οποίο αγωνίζεται ο κάθε πολιτικός. Αγώνας και δράση που αφορά στους πολίτες και στις ανάγκες του τόπου που πρέπει να διασωθεί από τον τουρκικό επεκτατισμό.
Αντί, λοιπόν, η μεταθανάτιος, διά λόγων, αναγνώριση και τιμή προς τη Ζέτα, ας παραδειγματιστούμε με το να επιτύχουμε να υποτάξουμε τις προσωπικές και κομματικές διαφορές στη συλλογική και τόσο αναγκαία προσπάθεια για διάσωση του Κράτους μας, που κινδυνεύει όχι μόνο από την τουρκική βουλιμία, αλλά και τη δική μας αδυναμία να είμαστε ως πολίτες υπεύθυνοι και δημιουργικοί στα καθήκοντά μας στο πλαίσιο των αρχών και των αξιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της αντικατοχικής δράσης. Ας επιβεβαιώσουμε με συνέπεια, αποφασιστικότητα και συγκεκριμένες πράξεις ότι τα όσα χάσαμε με δικές μας υποχωρήσεις διαρκούσης της πολιτικής ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας και ιδιαίτερα μετά το 1974, ότι ήλθε η ώρα να αντιδράσει ο καθένας μας, απ’ όποια θέση και εάν βρίσκεται, επιβεβαιώνοντας την αγάπη του προς τον τόπο με προσφορά έντιμη, χωρίς διαπλοκή συμφερόντων, προς εξυπηρέτηση του Δικαίου και της Ισοπολιτείας, στο πλαίσιο του αγώνα σωτηρίας του τόπου και της αποκατάστασης της αξιοπρέπειας και της καλής φήμης του.
Ας αντιληφθούμε ότι η Τουρκία με την επεκτατική πολιτική της δεν αποβλέπει απλώς στη λεγόμενη «αναθεώρηση των συνόρων», γιατί ο στόχος της αποβλέπει σαφώς σε στρατιωτική κατάκτηση και τουρκοποίηση!
Γι’ αυτό, λοιπόν, όλη αυτή η φραστική αναγνώριση της προσφοράς της σε συνδυασμό με τη μνήμη των αγώνων όλων όσοι πρόσφεραν από τις θέσεις που κλήθηκαν να υπηρετήσουν τον τόπο, ακόμη και με κατά καιρούς αιματικές θυσίες, ας μετατραπεί διά πράξεων και με συνέπεια, παράδειγμα για όλους τους πολιτικούς. Ιδιαίτερα σε περίοδο προεκλογικού αγώνα, όπου η διαφορετική θέση, με την ανάγκη εμφάνισης νέων διεκδικητών, πρέπει να είναι σεβαστή, για μια γόνιμη σύγκρουση θέσεων και ίδιων, ώστε να έχει και ο κυρίαρχος λαός τη δυνατότητα αλλά και την ευθύνη για όποιο θα επιλέξει.
