Όχι ψευδαισθήσεις ΗΠΑ

Χρόνια τώρα ο ταραξίας της περιοχής, ο επονομαζόμενος και νεοσουλτάνος Ταγίπ Ερντογάν, επιμένει να προκαλεί, να δημιουργεί προβλήματα και ενίοτε να απειλεί ευθέως. Τον τελευταίο καιρό όμως έχει ξεπεράσει και τον εαυτό του. Βρίσκεται σε συνεχή έκσταση και οίστρο πολεμικό, απειλώντας ανοικτά για επιθετικές επιχειρήσεις στο Αιγαίο με στόχο να καταλάβει ελληνικά νησιά, υλοποιώντας το όνειρό του για τη μεγάλη Γαλάζια Πατρίδα όπως την οριοθέτησε και χρωμάτισε.

Η μετεξέλιξη αυτή του άλλοτε νεωτεριστή και ευρωπαϊστή Ερντογάν είναι αποτέλεσμα της ανοχής αλλά και των επαίνων, με τους οποίους κατά καιρούς οι Δυτικοί εταίροι τον επιδαψιλεύουν. Όχι μόνο οι Ευρωπαίοι, αλλά και οι πέραν του Ατλαντικού σύμμαχοί μας ζουν με την ψευδαίσθηση ότι η Άγκυρα και όσοι χαράσσουν πολιτικές εκεί στην Ανατολία, με πρωτεργάτη τον Ερντογάν, θα πλησιάσουν κάποτε τον Δυτικό τρόπο σκέψης, ότι θα καταφέρουν κάποια μέρα να πολιτεύονται και να ενεργούν με βάση το διεθνές δίκαιο. Οποία πλάνη, όμως. Όλο και περισσότερο ο σουλτάνος απομακρύνεται από τους Δυτικούς συμμάχους οραματιζόμενος τη δική του αυτοκρατορία. Να γίνει ο ίδιος αφέντης στην περιοχή.

Είναι άξιον απορίας, γιατί οι Δυτικοί δεν βλέπουν αυτήν την πραγματικότητα. Γιατί αδυνατούν να εκτιμήσουν σωστά και να διαπιστώσουν ότι οι μόνοι αξιόπιστοι σύμμαχοι στην περιοχή είναι η Ελλάς και η Κύπρος. Γιατί δεν προσαρμόζουν ανάλογα την πολιτική τους ενισχύοντας τον πόλο αυτό για να αντιμετωπίσει την τουρκική επιθετικότητα.

Ιδιαίτερα τα τελευταία δείγματα της τουρκικής ρητορικής έχουν ξεφύγει κάθε ορίου. Όσο η Αθήνα συνεχίζει να τηρεί στάση αυτοσυγκράτησης και ψυχραιμίας, έχει καλώς. Τι θα γίνει όμως αν τα πράγματα ξεφύγουν και οδηγηθούν σε θερμό επεισόδιο; Τότε οι εταίροι θα βρεθούν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, αφού η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ και όχι μόνο θα διαλυθεί, με απρόβλεπτες επιπτώσεις για τη συνοχή της συμμαχίας και της διεθνούς ειρήνης.

Μπροστά σ’ αυτό το ενδεχόμενο τόσο η Αθήνα, όσο και η Λευκωσία οφείλουν να προετοιμάζονται και να λαμβάνουν τα απαραίτητα αναγκαία μέτρα για προστασία του εθνικού χώρου, στην ξηρά, θάλασσα και αέρα. Πρέπει να στείλουν το μήνυμα στον Ερντογάν ότι το όποιο επιθετικό του βήμα θα απαντηθεί με συντριπτικά πλήγματα. Ότι οποιαδήποτε ενέργειά του κατά του Ελληνισμού θα βρει τους πανέλληνες ενωμένους και αποφασισμένους να υπερασπιστούν την πατρίδα και τα εθνικά δίκαια. Και είναι εδώ που απαιτούμε από την Ελλάδα να αναλάβει τις συμβατικές, αλλά και εθνικές υποχρεώσεις της έναντι της Κύπρου που, λόγω γεωγραφικών δεδομένων και άλλων συνθηκών, βρίσκεται σε ασθενέστερη θέση έναντι της τουρκικής επιβουλής. Μεγάλη ευθύνη γι’ αυτήν τη μειονεκτική θέση έχουν όσοι για χρόνια τώρα καταληστεύουν τα χρήματα που ο κυπριακός λαός δεκάδες χρόνια εισφέρει για την άμυνα, με αποτέλεσμα το ταμείο αμυντικής θωράκισης να είναι λειψό. Αυτοί όλοι θα πρέπει να λογοδοτήσουν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα της τουρκικής επιθετικότητας επείγει η επανεκτίμηση της πολιτικής μας. Αντί να μελετούμε, να προβάλλουμε και να προτείνουμε τα λεγόμενα ΜΟΕ, πρέπει να στραφούμε στην άμυνα. Να πάρουμε μέτρα για να είμαστε προετοιμασμένοι έναντι παντός ενδεχομένου. Να ξαναδούμε τους προσανατολισμούς μας. Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε ότι κανένας τρίτος και κανένας εταίρος δεν θα σπεύσει να μας βοηθήσει. Μοναδικό στήριγμά μας παραμένει η Ελλάδα. Μόνον εκεί στηριζόμαστε και ασφαλώς στις δικές μας δυνάμεις, γι’ αυτό επιμένουμε ότι οφείλουμε να τις ενισχύουμε και να αυξάνουμε καθημερινά. Το παράδειγμα της Ουκρανίας πρέπει να κατευθύνει τις ενέργειές μας. Κι αν εκεί οι τρίτοι έσπευσαν να προσφέρουν κάποια βοήθεια, λόγω ιδιαζουσών συνθηκών, για μας διαβεβαιούμε δεν θα ιδρώσει το αφτί κανενός. Άλλωστε έχουμε πικράν πείρα. Μπορεί να έχουμε κάποιους φίλους στην Ουάσιγκτον και το Κογκρέσο, αλλά δεν είναι τόσο ισχυροί που να επιβάλουν στα κέντρα αποφάσεων να κινηθούν υπέρ μας στην κρίσιμη ώρα.

Έτσι η Λευκωσία, οι κυβερνώντες έχουν ύψιστο καθήκον να πάρουν τις ανάλογες αποφάσεις. Να μην περιμένουν ότι με ευχολόγια θα εξορκίσουν την τουρκική επιθετικότητα. Ούτε να αναμένουν την εξ ύψους βοήθεια. Ούτε και να προσδοκούν σε αλλαγή ηγεσίας στην Άγκυρα. Όποιος και να αποφασίζει εκεί, η τουρκική πολιτική έναντι της Κύπρου και της Ελλάδος παραμένει πάγια και διαχρονική. Και δεν είναι άλλη παρά η διεκδίκηση κερδών στην Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη.