Ο καθρέφτης των Προέδρων…
Ενώ οι Τούρκοι προελαύνουν διπλωματικά και απειλούν με κρίση είτε με συμβατικό είτε με υβριδικό πόλεμο, στην Κύπρο διερχόμαστε ήδη περίοδο προεκλογικού. Και ο πολίτης θέλει να γνωρίζει πώς η ηγεσία του, κυρίως ή νέα, αυτή που θα προκύψει από τις εκλογές, θα διαχειριστεί την τουρκική απειλή και το Κυπριακό. Εάν, δηλαδή, θα συνεχίσει την πεπατημένη πολιτική του εξευμενισμού, που οδηγεί στα δύο κράτη, ή εάν θα αλλάξει στρατηγική. Εάν, με άλλα λόγια, θα υιοθετηθεί στρατηγική της αποτροπής και πώς.
Τα θέματα της ασφάλειας είναι συναφή με την επιβίωσή μας ως λαού, έθνους και κρατών, Κύπρου και Ελλάδας. Υπό αυτές τις συνθήκες, το λογικότερο θα ήταν η σύγκληση μιας Πανεθνικής. Για ν’ αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του και για να ληφθούν αποφάσεις. Εάν οι ηγεσίες μας αδυνατούν, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας. Όμως, δεν μπορεί να λέγεται στην Ελλάδα ότι θα υπάρξει γενικευμένος πόλεμος εάν η Τουρκία επιτεθεί στο Αιγαίο και να μη λαμβάνει κάποιος υπόψη ότι θα διαχυθούν οι επιχειρήσεις και στην Κύπρο, την αχίλλειο πτέρνα του Ελληνισμού. Ως εκ τούτου, η μεν Αθήνα θα πρέπει ν’ αποφασίσει εάν θα αναλάβει τις εγγυητικές, ηθικές και εθνικές της υποχρεώσεις έναντι της Κύπρου, η δε Λευκωσία θα πρέπει ν’ απαντήσει στο ερώτημα κατά πόσον επιθυμεί ή όχι ν’ αναλάβει τις ευθύνες της και να έχει αξιόπιστες ένοπλες δυνάμεις για την αποτροπή της τουρκικής απειλής.
Αυτά τα καυτά θέματα δεν είναι ακόμη στην ατζέντα του προεκλογικού. Φοβούνται προφανώς οι υποψήφιοι Πρόεδροι να τ’ αγγίξουν. Δεν μπορούν όμως να τ’ αποφύγουν, διότι η Τουρκία είναι εδώ. Εντός των τειχών. Και δεν επιτρέπονται άλλες ψευδαισθήσεις. Οι υποψήφιοι Πρόεδροι δεν μπορούν να κλείνουν τα μάτια μπροστά σε μια σειρά άλλων ζητημάτων που απασχολούν τον πολίτη, όπως είναι: 1) Το μεταναστευτικό, που συνιστά μια νέα μορφή εποικισμού. 2) Το οικονομικό πρόβλημα, το οποίο είναι συνδεδεμένο με τις εξελίξεις στο Ουκρανικό, την αύξηση της τιμής των καυσίμων και τον πληθωρισμό. 3) Το θέμα της υγείας, που είναι συναφές με το δικαίωμα στη ζωή και τη βιωσιμότητα του ΓΕΣΥ. 4) Το ζήτημα της παιδείας και η αναβάθμισή της. 5) Το πρόγραμμα για τον εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα, που σημαίνει προφανώς περισσότερη τεχνολογία για να είναι πιο φιλικός στον πολίτη, πιο αποτελεσματικός και με όσο το δυνατόν λιγότερο κόστος επί του προϋπολογισμού.
Διψά ο πολίτης ν’ ακούσει θέσεις και όχι συνθήματα. Για να κρίνει υπεύθυνα και ν’ αποφασίσει με την ψήφο του ποιος είναι ο ικανότερος και ποιο είναι το πρόγραμμα εκείνο που θα του προσφέρει λύσεις. Επί του παρόντος οι υποψήφιοι Πρόεδροι αναλώνονται στη συλλογή ψήφων αντί στην παρουσίαση συγκροτημένων προτάσεων και τρόπων υλοποίησης. Για να το πράξουν, θα πρέπει πρωτίστως το βράδυ, προτού κοιμηθούν, να σταθούν μπροστά στον καθρέφτη και να ρωτήσουν τους εαυτούς τους γιατί θέλουν να κυβερνήσουν, εάν μπορούν και πώς; Αλλιώς, ακόμη και αν κάποιος εκλεγεί, δεν θα καταφέρει να κυβερνήσει. Άρα θα είναι ένας νέος διαχειριστής της αναξιοκρατίας, της διασπάθισης δημοσίου χρήματος και των συμφερόντων μιας ομάδας του κατεστημένου. Δηλαδή, θ’ αποτύχει. Ο λαός, όμως, τι φταίει; Γι’ αυτό οφείλει και ίδιος να έχει τα μάτια του ανοικτά. Δεκατέσσερα. Για να μην πέσει θύμα των ψεύτικων των λόγων των μεγάλων. Με άλλα λόγια, της δημαγωγίας…
