Περί Συνθηκών Λωζάννης και Μοντρέ ο λόγος
Η Τούρκος Πρόεδρος παίζει σκληρό πόκερ με το ΝΑΤΟ. Το αν θα κερδίσει ή θα χάσει, είναι κάτι που θα διαφανεί πολύ σύντομα. Το παρελθόν, πάντως, δείχνει ότι η Τουρκία ήταν και παραμένει το παραχαϊδεμένο παιδί των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και του ΝΑΤΟ ή του ΝΑΤΟ και των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Διότι, ΝΑΤΟ και Η.Π.Α. είναι το ίδιο πράγμα. Όσο για τον Πρόεδρο Μπάιντεν, τελικά απογοητεύει κάθε μέρα, όλο και περισσότερο, όσους τον πίστεψαν….
Ο Τούρκος Πρόεδρος διεκδικεί θαλάσσιο και χερσαίο χώρο αμφισβητώντας διεθνείς Συμφωνίες, κάποιες από τις οποίες συνομολογήθηκαν πριν από έναν αιώνα! Αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λωζάννης ο Ερντογάν, υποστηρίζοντας ότι η Λωζάννη προβλέπει αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών. Κάτι, ασφαλώς, που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Το άρθρο 13 της Συμφωνίας της Λωζάννης δεν απαγορεύει τοποθέτηση οποιουδήποτε οπλικού συστήματος και λειτουργία στρατοπέδων στα νησιά μας! Επιπλέον, το άρθρο 51 του Ο.Η.Ε. επιτρέπει την παρουσία στρατευμάτων παντού για αυτοάμυνα. Όταν λοιπόν απέναντί σου βρίσκεται μια ολόκληρη σιδερόφρακτη τουρκική στρατιά, η σιδερόφρακτη τουρκική στρατιά του Αιγαίου (η οποία, να σημειωθεί, δεν υπάγεται στη ΝΑΤΟϊκή δύναμη! Γιατί άραγε;), έχεις την υποχρέωση στην άμυνα!
Για την ιστορία, θυμίζουμε ότι τα Δωδεκάνησα καταλήφθηκαν το 1912 από την Ιταλία. Με τη Συνθήκη των Παρισίων, που ακολούθησε τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (Συνδιάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού, Ιανουάριος του 1919), τα Δωδεκάνησα παραχωρήθηκαν στην Ιταλία. Στη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923, όπως και στη Συνθήκη των Σεβρών, το τουρκικό κράτος παραιτήθηκε κάθε δικαιώματος στα κατεχόμενα από την Ιταλία νησιά. Οι Τούρκοι ποτέ δεν ενοχλήθηκαν από την παρουσία στρατευμάτων στα Δωδεκάνησα από τη φασιστική Ιταλία και ενοχλούνται σήμερα από την παρουσία συμμαχικών στρατευμάτων! Διότι τα ελληνικά στρατεύματα είναι και συμμαχικά στρατεύματα.
Με τη Συνθήκη του Μοντρέ, η οποία εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα, με ορισμένες τροποποιήσεις (υπογράφτηκε στις 20 Ιουλίου στην ελβετική πόλη Μοντρέ, τέθηκε σε ισχύ στις 9 Νοεμβρίου και καταχωρήθηκε στην Κοινωνία των Εθνών στις 11 Δεκεμβρίου 1936), παραχωρήθηκε ο έλεγχος των Στενών του Βοσπόρου και των Δαρδανελλίων στην Τουρκία. Η Συνθήκη ρυθμίζει τη στρατιωτική δραστηριότητα των Στενών του Βοσπόρου που περιήλθαν στην εποπτεία της Τουρκίας, η οποία στη συνέχεια στρατιωτικοποίησε πλήρως την περιοχή, αφήνοντας εκτεθειμένα τα δικά μας νησιά! Οπότε η στρατιωτική τους οχύρωση με βάση το άρθρο 51 του Ο.Η.Ε. είναι απολύτως νόμιμη και αναγκαία.
Υστερόγραφο: Οι Άγγλοι συμμάχησαν με τους Έλληνες στις μάχες κατά των Γερμανών, αλλά οι προθέσεις τους για το μέλλον των νησιών κάθε άλλο παρά αγαθές μπορούν να χαρακτηριστούν. Τελικά, στις 27 Ιουνίου 1946 οι Υπουργοί Εξωτερικών των Μεγάλων Δυνάμεων αποφάσισαν την παραχώρηση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα. Η απόφαση αυτή εγκρίθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1947 με τη Συνθήκη του Παρισιού. Στις 31 Μαρτίου 1947 έγινε η τελετή παράδοσης από τους Βρετανούς. Με νόμο της 9ης Ιανουαρίου του 1948 ορίστηκε ότι τα νησιά προσαρτήθηκαν στο ελληνικό κράτος από την 28η Οκτωβρίου 1947. «Στρατιωτικός Διοικητής Δωδεκανήσου» ορίστηκε ο αντιναύαρχος Περικλής Ιωαννίδης. Ο επίσημος εορτασμός έγινε την 7η Μαρτίου 1948, με την έναρξη της περιοδείας του βασιλιά Παύλου. Από τότε η ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 7 Μαρτίου.
