«Μας κυβερνούν αδειοκέφαλοι μαλακοπίτουρες!»

Με το μπαρδόν δηλαδή, αλλά… πώς αλλιώς να δικαιολογήσω την πανηλίθια ενέργεια τόσων προέδρων, αντιπροέδρων, πρωθυπουργών, υπουργών, υφυπουργών και χιλιάδων αυλικών παρατρεχάμενων που διαφεντεύουν την μοίρα όλων ημών των αυτόχθονων ιθαγενών της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Οι πάνσοφοι ηγέτες των 27 μελών κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης and their entourage, πριν αρχίσουν να κοκορεύονται για τα εξοντωτικά μέτρα που θα ελάμβαναν εναντίον της Ρωσίας, δεν θα έπρεπε πρώτα να φροντίσουν να εξασφαλίσουν τα δικά μας συμφέροντα; Από τη στιγμή που γνώριζαν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο, πως η οικονομία της Ευρώπης είναι δεμένη στο βρακοζώνι του Πούτιν, δεν μπορούσαν να προβλέψουν πως τα μέτρα που σχεδίαζαν να επιβάλουν στη Ρωσία θα κατέληγαν μπούμερανγκ εναντίον μας; Πως τα μέτρα αυτά θα έκαναν ρόμπα ξεκούμπωτη τη δική μας οικονομία;

Όχι, ρωτάω! Δεν έπρεπε να έχουν ένα plan B;

Έτσι και μπορούσα να βάλω στο ζύγι το μυαλό όλων αυτών των αρλουμπατζήδων με σκοπό να το μοσχοπουλήσω, μήπως και μαζέψω κάνα φράγκο να πληρώσω το ρεύμα, τελικά ούτε ένα κιλό μπάμιες δεν θα μπορούσα να αγοράσω…

Η κοντόθωρη πολιτική των Ευρωπαίων ηγετών δεν σταματά εδώ. Από το ντουλάπι των άστοχων ενεργειών μας, πρώτη και καλύτερη καλά κάνουμε να ξεσκονίσουμε τη χρυσή ευκαιρία που απωλέσαμε το 1989. Όταν μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και τον τερματισμό του Ψυχρού Πολέμου δεν φροντίσαμε να εντάξουμε τα απομεινάρια της ΕΣΣΔ στους κόλπους της Ευρώπης.

Έτυχε να βρίσκομαι στη Μόσχα την περίοδο εκείνη. Ο κόσμος βρισκόταν σε άθλια κατάσταση. Πεινούσε! Ρυτιδιασμένες γιαγιούλες περίμεναν αράδα έξω από το ξενοδοχείο όπου διέμενα, με τις φτωχικές τους πραμάτειες απλωμένες πάνω σε τσαλακωμένα χάρτινα κουτιά. Τέσσερεις ντομάτες η μια, δυο δέσμες ραπανάκια η άλλη, πέντε αγγουράκια λίγο πιο κάτω… Ελπίζοντας πως, με τα ψίχουλα που θα κέρδιζαν, θα μπορούσαν να αγοράσουν κάνα καρβέλι ψωμί. Δεν σας κρύβω πως δάκρυσα!

Το μικρό δαχτυλάκι της αν κούναγε η τότε ματσωμένη Γηραιά Ήπειρος, ό,τι είχε απομείνει από την πάλαι ποτέ παντοδύναμη ΕΣΣΔ θα έπεφτε στην αγκαλιά της Δύσης. Με επακόλουθο…

Την αποδυνάμωση της ανάγκης ύπαρξης του ΝΑΤΟ. Του οποίου η παρουσία στην Ευρώπη θα ήταν εντελώς αχρείαστη. Μιας και δεν θα υπήρχε «εχθρός». Κι ούτε θα υπήρχε η ανάγκη ο κοσμάκης να ξοδεύει τρισεκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο για να μπορεί να αντιμετωπίσει τον μπαμπούλα της Σοβιετικής Ένωσης…

Έλα όμως που μια τέτοια κίνηση θα στοίχιζε τρισεκατομμύρια dollars στις πολεμικές βιομηχανίες! Οι οποίες, παρεμπιπτόντως, μαζί με τις φαρμακοβιομηχανίες και τους ενεργειακούς κολοσσούς ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις! Λαδώνοντας προέδρους, αντιπροέδρους, ρηγάδες και όσα «ψηλά καπέλα» συναντήσουν στο διάβα τους. Μοναδική τους πρόθεση… Να προσθέσουν μερικά μηδενικά ακόμα στις μυθώδεις καταθέσεις που έχουν στις τράπεζες… Τι κι αν το 50% του πλανήτη πεινά ή/και ζει κάτω από το όριο της φτώχιας. Αυτοί να ’ναι καλά…

Κάπως έτσι έχασε την ευκαιρία η Ευρώπη να λυτρωθεί από τον βρυχηθμό του σοβιετικού δράκοντα! Δίνοντας χρόνο σ’ έναν νέο τσάρο να αναστηλώσει την στρατιωτική ισχύ των ρωσικών δυνάμεων και να ανασυγκροτήσει τη Ρωσία…

Ο Πούτιν μέτρησε καλά τα κουκκιά του! Ήταν σίγουρος πως οι ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις δεν θα τολμούσαν να αντιδράσουν στρατιωτικά σε οποιαδήποτε επιθετική κίνηση έκανε. Φοβούμενες πως, αν στρίμωχναν το θεριό, υπήρχε κίνδυνος ο πολεμοχαρής ηγέτης της Ρωσίας να πατήσει το «κουμπί του ολέθρου»… Στέλνοντας τον πλανήτη στο πυρ το εξώτερον…

Προειδοποίηση την οποία φρόντισε αμέσως να δώσει στη Δύση ο Πούτιν με το που διέταξε τις ρωσικές δυνάμεις να εισβάλουν στην Ουκρανία. Δηλώνοντας ψυχρά πως «δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει όλα τα όπλα που διαθέτει στο οπλοστάσιό της η χώρα του, αν δεχθεί επίθεση»…

Και εμείς; Οι Ευρωπαίοι, μαζί με τον «τατά» μας τον Uncle Sam, τι κάνουμε; Α! Στέλνουμε αβέρτα οπλισμό στον Βολοντιμίρ Ζελένσκι στην προσπάθειά μας να επιμηκύνουμε τον πόλεμο στην Ουκρανία. Μιας και ο στόχος μας δεν είναι να σταματήσουμε τις αιματηρές εχθροπραξίες, αλλά να αποδυναμώσουμε τον Πούτιν στρατιωτικά. Μήπως αποκτήσουμε και πάλι το πάνω χέρι. Και μαζί με τις οικονομικές κυρώσεις που επιβάλαμε στη Ρωσία, να πτωχεύσουμε τον Πούτιν και τους υπόλοιπους αυλικούς ολιγάρχες του…

Κούνια που μας κούναγε!

Αυτοί που με μαθηματική ακρίβεια θα πτωχεύσουν είμαστε εμείς! Όταν η Γερμανία, η πιο ισχυρή οικονομία της Ευρώπης, οδύρεται σαν Μανιάτισσα μοιρολογίστρα και πανικόβλητη τρέχει να προλάβει το κακό που την βρήκε, όλοι εμείς οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι πώς θα τα βγάλουμε πέρα; Καλά, εμείς εδώ στην Κύπρο δεν έχουμε πρόβλημα. Θα κάνουμε εξαγωγή χαλλούμι και πατάτες κοκκινογενείς από την Ξυλοφάγου και θα χεστούμε στο χρήμα. Οι άλλοι οι καημένοι τι θα κάνουν;

Δεν πρόλαβε να πάρει ανάσα ο πλανήτης από το ανάθεμα που μας βρήκε μετά την ολέθρια εμφάνιση του κορωνοϊού, τώρα μας βρήκε και το ανάθεμα του Πούτιν! Και εκεί που ο κύριος Μπάιντεν, ο μόνος που έχει την ισχύ να διαπραγματευτεί με τον τσάρο για να δώσει ένα τέλος στην άσκοπη αυτή αιματοχυσία σώζοντας την ζωή σε δεκάδες αθώους απόλεμους, επιλέγει να ρίχνει λάδι στη φωτιά, προσφέροντας στον Ζελένσκι όπλα με το τσουβάλι. Με το αζημίωτο βέβαια!

Και εμείς, τα ζόμπι, ακολουθούμε την πολιτική του πλανητάρχη. Πρόθεση του οποίου δεν είναι άλλη από το να συνεχίσει η Αμερική να κηδεμονεύει την Ευρώπη και να έχει την ανύπαρκτη άμυνά μας ad infinitum εξαρτώμενη από την παρουσία του ΝΑΤΟ!

Τι τα θες;

Αυτά για την ώρα. «I rest my case», όπως θα έλεγαν και οι αγγλομαθείς απόφοιτοι δικηγόροι του Cambridge… Πού τέτοια τύχη! Δυστυχώς, ραψωδός γεννήθηκα. Η εντολή που έδωσαν σε μένα οι Μοίρες είναι να γυροφέρνω σε «τσιμπούσια, ανθεστήρια και φαγοπότια» άγοντας τις ψυχές των ανθρώπων με το ντέφι μου. Για τα πανηγύρια, δηλαδή… Τι ξέρω εγώ από ευρωστρατηγικούς σχεδιασμούς, οικονομικές πλεκτάνες, ίντριγκες και πολιτικές τσαρλατανιές…

Άι πήγαινε να γράψεις κανένα καλαματιανό κι άσε μας ήσυχους, κύριε Σιδερά! Όπου να ’ναι, θα αρχίσει η ταινία «Το ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Με σένα θα ασχολούμαστε τώρα;