Ο ταξιδευτής ποιητής, ερευνητής και συλλέκτης Γιάννης Κ. Παπαδόπουλος

Θυμάμαι την πρώτη μας γνωριμία. Ένα συγκλονιστικό βραδινό στο Εσπερινό Γυμνάσιο Λεμεσού. Τα δάκρυά του για τον Γρηγόρη. Ύστερα πολλά πρωινά και απογεύματα στη Ροδίωνος Γεωργιάδη να μου ιστορεί, να με διδάσκει...

Ήταν ο ποιητής της Λεμεσού, εικονογράφος της κυπριώτικης επανάστασης, διακριτικός κριτής με λέξεις ατόφιες, αληθινές για τα δύσκολα βήματα του εξήντα και του εβδομήντα.

Να σημειώσουμε και κάποιες από τις παραγνωρισμένες έμορφες ψηφίδες της βιοτής του. Κοσμοπολίτης, λογοτέχνης, ταξιδευτής ακάματος. Έλληνας και πολίτης της οικουμένης ταυτόχρονα. Συλλέκτης παθιασμένος. Δεινός μελετητής με οξύ κριτικό πνεύμα. Πνευματώδης και ευχάριστος συνομιλητής. Εύθυμος και πρόσχαρος. Προικισμένος με έντονη μνήμη και δύναμη αφομοίωσης, μπορούσε να περιγράφει γεγονότα παρελθοντικά με ακρίβεια, σημειώνοντας ακόμη και επιμέρους λεπτομέρειες. Μάστορας των ευτράπελων διηγήσεων και της έμμετρης σάτιρας.

Εκείνο το βράδυ ακούστηκε τ' όνομά του στην τηλεόραση. Η αγγελία θανάτου στις ειδήσεις. Ολιγόλογη και βιαστική. Ήταν τελικά η δοκιμασία τού να ζει μες στη σκληρότητα και τις εμπάθειες των λογοτεχνικών μας πραγμάτων. Έζησε χωρίς ντουντούκες, γι’ αυτό και έμεινε παραγνωρισμένος ως ποιητής και πεζογράφος. Ο μόνος Κύπριος που διακρίθηκε στους διαγωνισμούς διηγήματος της «Καθημερινής».

Έζησε τρία χρόνια αντάρτης πόλεως. Καταζητούμενος στο «Wanted men of Cyprus». Δεινός συντάκτης σε όλον τον παράνομο Τύπο της ΕΟΚΑ. Έλιωσε κυριολεκτικά μες στην καταδίωξη των Εγγλέζων. Τριάντα έξι μήνες από σπίτι σε σπίτι, κρύπτη σε κρύπτη, κρησφύγετο και κρυψώνα, για να παρελαύνουν οι άκαπνοι, οι ατάλαντοι και το βασίλειο των επιτηδείων στα κατοπινά χρόνια.

Δεν εμπιστευόταν τους άθεους, τους οπαδούς των ολοκληρωτισμών. Αγαπούσε τους χωρικούς Κυπριώτες, την Κύπρο, την Ελευθερία της, την Αυτοδιάθεση. Ήταν φιλαλήθης και μετριοπαθής. Διάβαζε τον Μακρυγιάννη απ’ τα χρόνια του πενήντα. Προείπε από το τέλος του Αγώνα τι μας περίμενε, τη διχόνοια που ερχόταν. Τους τάφους των μαρτύρων που θα ’μεναν χωρίς νερό, χωρίς ένα χέρι συντροφικό.

Διαβάστε τις τρεις ποιητικές του συλλογές, τη συλλογή διηγημάτων «Τα χριστάγκαθα». Τις πάμπολλες δημοσιεύσεις του από το 1944 στον «Παρατηρητή» της Λεμεσού, μέχρι το 1991 στο περιοδικό «Υφάδι». Δημοσιεύσεις και συνεργασίες σε δεκάδες κορυφαία έντυπα στην Ελλάδα.

Κάποτε ήταν τόσο κοντά μας. Ήταν «Τότε που πολεμούσαμε».

Υ.Γ. Ο Γιάννης Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1928 και έφυγε για τον ουρανό το 1997.