Το φέσι του Σουλτάνου…
Η Τουρκία συνεχίζει ακάθεκτη την αναθεωρητική της στρατηγική. Και, σε δύο μέρες από σήμερα, θα βγάλει τον Σουλτάνο Αμπντουλάχ Χαμίτ Χαν στην ανατολική Μεσόγειο. Πρόκειται για το τέταρτο τουρκικό γεωτρύπανο που εξελίσσεται σε εργαλείο για την εμπέδωση της Γαλάζιας Πατρίδας. Και ο Ερντογάν μάς κρατά σε αγωνία. Θα μας αναγγείλει ο ίδιος πού θα κατευθυνθεί. Πού θα προκαλέσει. Κάπου, λέει, από την Κύπρο έως το Καστελόριζο και έως το τουρκολιβυκό μνημόνιο. Αυτός αποφασίζει. Αυτός διατάζει…Θεωρεί τις θάλασσές μας τσιφλίκι της πειρατικής του πολιτικής, που μπορεί να λεηλατεί, ανά πάσα στιγμή.
Η Αθήνα έχει, όπως λέει ο Έλληνας Πρωθυπουργός, αποτροπή. Μακάρι. Και αναμένει το γεωτρύπανο για να δει πώς θα αντιδράσει. Εάν θα αντιδράσει… Διότι, ούτε οι ΗΠΑ, ούτε η Γερμανία θέλουν να δουν τη Μεσόγειο να φλέγεται. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, μαζί με τα ελληνικά και τουρκικά πολεμικά πλοία θα βυθιστεί στον πάτο η ευρωπαϊκή οικονομία και η συνοχή του ΝΑΤΟ. Θα έχουμε ένα «loss - loss game». Και αυτό το γνωρίζει η Τουρκία. Το ερώτημα είναι, εάν αυτή η πραγματικότητα μπορεί να μετατραπεί σε μοχλό πίεσης επί της Άγκυρας για την αποτροπή της κρίσης ή εάν θα χρησιμοποιηθεί από την Τουρκία εκβιαστικά για να πάρει ανταλλάγματα. Όπως είναι, για παράδειγμα, η συμφωνία για την πώληση των F-16.
Ενδεχομένως, οι ΗΠΑ να στραφούν προς την Τουρκία για να μαζευτεί, αλλά, εάν η Άγκυρα δεν υποχωρεί, μάλλον επί της Ελλάδας είναι που θα στραφούν, για να αυτοσυγκρατηθεί. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Από απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων, για να αποφευχθεί η κρίση, έως την εμπέδωση υφιστάμενων γκρίζων ζωνών. Τονίζονται αυτά, διότι, παρά τις δηλώσεις περί αξιόπιστης ελληνικής αποτροπής ή ακόμη και της ανταπόδοσης ενός τουρκικού κτυπήματος, κανείς μέχρι σήμερα Πρωθυπουργός δεν έχει απαλλαγεί από το σύνδρομο της Μικράς Ασίας.
Με την Κύπρο να συνιστά ακόμη την αχίλλειο πτέρνα του Ελληνισμού, όλοι οι ηγέτες της Ελλάδας προτιμούσαν την υποχώρηση, διότι έτρεμαν και τρέμουν μια ήττα και απώλεια εδαφών. Αυτό συνέβη και στα Ίμια, καθώς και στην Κύπρο το 1974, χωρίς βεβαίως να αποφευχθεί η ήττα και μία μίνι Μικρασιατική Καταστροφή. Όμως, ανεξαρτήτως τού τι θέλει η Αθήνα, η πρωτοβουλία κινήσεων ανήκει στον επιτιθέμενο. Δηλαδή στην Άγκυρα. Εάν, λοιπόν, το τουρκικό γεωτρύπανο κατευθυνθεί μεταξύ Κύπρου και Ρόδου ή και εντός του τουρκολιβυκού μνημονίου, είναι ανοικτό το ενδεχόμενο κρίσης προτού επέμβουν οι ΗΠΑ για να σβήσουν τη φωτιά, εάν δεν ενεργήσουν προληπτικά.
Όσο, δε, για τις θάλασσες της Κύπρου, ακόμη και αν κατεβάσει τρυπάνι η Τουρκία, είναι τόσα τα τραγικά λάθη και τόσο μεγάλο το σύνδρομο της Μικράς Ασίας και η έλλειψη αποτροπής, που η μεν Ελλάδα θα παρακολουθεί εκ του μακρόθεν, η δε Κυβέρνηση έχει ήδη πνιγεί από τη θηλιά των δικών της ΜΟΕ. Του τρύπιου σωσίβιου για την Αμμόχωστο. Το οποίο θα αποδειχθεί ανίκανο να αποτρέψει τις τουρκικές προκλήσεις εντός της κυπριακής ΑΟΖ.
Με τη λογική της ανοχύρωτης πολιτείας, μόνο μαντίλι μπορούμε να κινούμε στον Σουλτάνο Αμπντουλάχ Χαμίτ Χαν, εάν θελήσει να τρυπήσει τους βυθούς των οικοπέδων μας. Υπάρχουν, μάλιστα, και αυτοί, οι «γκουρού του ρεαλισμού», που δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να στείλουν την μπάντα των Δήμων να παιανίζει, εάν ο Σουλτάνος με τον στόλο του θελήσει να κατεβεί στο λιμάνι της Λεμεσού ή της Πάφου. Και έτσι θα έχουν την ψευδαίσθηση ότι τον έχουν κατευνάσει. Ότι τον έχουν εξευμενίσει. Και μετά θα του προτείνουν νέα ΜΟΕ, για να τον ευχαριστήσουν. Επειδή, όμως, ο Σουλτάνος γνωρίζει ότι είμαστε δεδομένοι, θα τα απορρίψει. Και η σοφή ηγεσία του τόπου θα ισχυριστεί και πάλι προς τους ιθαγενείς ότι τον έχει ξεγελάσει! Ότι, περίπου, νικήσαμε… Ανεξαρτήτως εάν ο Σουλτάνος θα μας έχει ήδη φορέσει φέσι!
