Το ζήτημα των παρακολουθήσεων στην Ελλάδα και γενικά

Σ’ ένα πρόσφατο ταξίδι στην Ελλάδα έζησα και από κοντά το τελευταίο ζήτημα των παρακολουθήσεων στη χώρα, το οποίο υπάρχει και στην Κύπρο και είναι ένα γενικό ζήτημα, που χρήζει ανάλυσης.

Στην Ελλάδα, πρόκειται για την παρακολούθηση ενός βουλευτού, που έγινε μετά αρχηγός κόμματος, και τα γνωστά, σε τέτοιες περιπτώσεις, σχετικά με τις αντιπαραθέσεις της Κυβέρνησης και των αντιπολιτευόμενων κομμάτων.

Για μένα το θέμα είναι πολύ περισσότερο από προσωπικές και κομματικές αντιπαραθέσεις σε μια ή πολλές χώρες. Είναι γενικό και σοβαρότατο. Επιγραμματικά: Η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΕΥΠ) μιας χώρας, όπως κι αν ονομάζεται αυτή, πρέπει να έχει ως αποστολή της την προστασία των εθνικών συμφερόντων. Αυτή είναι ή πρέπει να είναι η αποστολή της. Αυτό που συμβαίνει, όμως, στις πλείστες, αν όχι όλες τις χώρες του κόσμου, είναι ότι η ΕΥΠ μιας χώρας παρακολουθεί, επίσης, για εκπλήρωση του σκοπού της, όπως ισχυρίζεται, και άτομα, που είναι κυρίως στην αντιπολίτευση. Αυτό μπερδεύει τα πράγματα. Κάθε υπόθεση πρέπει, βέβαια, να εξετάζεται σύμφωνα με τα δικά της γεγονότα, όπως αναφέρουμε και πιο κάτω.

Ύψιστο καθήκον είναι η προστασία του κράτους και του εθνικού συμφέροντος. Αν χρειαστεί, οπωσδήποτε, η παρακολούθηση προσώπων με μέτρα που δεν είναι τα συνηθισμένα αλλά, όπως π.χ. μυστική παρακολούθηση τηλεφώνων, χωρίς ένταλμα και τα τοιαύτα, αυτά πρέπει να αποτελούν εξαιρετικά μέτρα και να αφήνεται στη συνείδηση των υπευθύνων να αποφασίσουν. Μια τέτοια εισήγηση είναι επικίνδυνη και ίσως και μη ρεαλιστική, πιστεύω, όμως, ότι είναι η μόνη που μπορεί να απαντήσει στις περιστάσεις και να διασφαλίσει τα συμφέροντα του κράτους καθώς και τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών αυτού.

Για κάθε δε κράτος, πρέπει να ληφθούν υπόψη οι περιστάσεις που χαρακτηρίζουν αυτό το κράτος σ’ αυτόν τον τομέα.

Όλες δε οι πλευρές -κυβέρνηση, αντιπολίτευση- πρέπει να επιδείξουν την αναγκαία ευαισθησία και πατριωτισμό για να μπορέσουν να λύσουν αυτό το ακανθώδες ζήτημα προς όφελος της πατρίδας τους.