Μηδέν εις το πηλίκον!

Παραδέχομαι…

Τελευταία έχω γίνει ανυπόφορος. Τζαναμπέτης. Δυσκοίλιος και κλαψιάρης. Όλα μού φταίνε… Έχω γίνει πιο γκρινιάρης κι από τους Statler και Walford. Τα δύο γεροντάκια του Muppet Show, οι οποίοι δεν άφηναν τίποτα να περάσει ακακολόγητο. Καθισμένοι στο μικρό μπαλκονάκι του θεάτρου, με βιτριολικό χιούμορ, ξεκατίνιαζαν τους πάντες και τα πάντα. Φταίω εγώ όμως που έγινα γκρινιάρης; Όχι. Ρωτάω. Φταίω; Όπου και να στρέψω το βλέμμα μου ο δόλιος…

«Να σου πετιέται από ψηλά… κι αντριεύει και θεριεύει…».

Όχι! Δεν αναφέρομαι στη Ρωμιοσύνη και στο τραγούδι του Θεοδωράκη «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις»… Αναφέρομαι στη σαπρότητα της κρατικής μηχανής και στις υποχθόνιες κινήσεις της άρχουσας τάξης. Που κάθε λίγο και λιγάκι «αντριεύουν και θεριεύουν» μπροστά στα έντρομα μάτια μου και δεν με αφήνουν να αγιάσω!

Όσο για τη Ρωμιοσύνη… Κλάφ’ τα Χαράλαμπε. Απ’ την ντροπή της ψάχνει τρύπα να κρυφτεί. Τίποτα δεν άφησαν όρθιο οι αθεόφοβοι. Παντού παράσιτα! Κακομήχανοι δολοπλόκοι, αργόμισθοι παρακεντέδες, χαραμοφάηδες ρουσφετοχαρτογιακάδες και αργόσχολοι κομματικοί μανδαρίνοι έχουν ισοπεδώσει τα πάντα…

Ακόμα και «στης φυλακής τα σίδερα που ’ναι για τους λεβέντες» δεν γνωρίζει κανείς ποιος είναι πιο βρόμικος. Αυτοί που εκτίουν ποινή φυλάκισης επειδή εγκλημάτησαν, ή αυτοί που διαπράττουν κακουργήματα παρέχοντας «υπηρεσίες» στους Al Capone της Κύπρου; Κινητά τηλέφωνα, ναρκωτικά, Pizza Peperoni, σουβλάκια σώζουμα με μιλλούδα που του Ρουσιά… σιεφταλιές, κούπες, σιάμισιη! Άσε που ακούγονται ψίθυροι πως διεξάγονται και Διονυσιακά ξεφαντώματα. Σόδομα και Γόμορρα, δηλαδή. Πάρτι με πικάντικο σεξ, ροζ ταινίες και… ό,τι άλλο ήθελε προκύψει!

Βέβαια, εγώ προσωπικά δεν τα πιστεύω όλα αυτά. Επινοήσεις είναι. Σπερμολογίες και διασπορά κατασκευασμένων συκοφαντικών φημών. Fake news που λέμε αγγλιστί εμείς οι σπιρτόζοι διανοούμενοι κι αργόσχολοι παραμυθάδες του Facebook.

Βέβαια αυτό που με έκανε γκρινιάρη δεν είναι μονάχα η μπόχα των σκανδάλων που άφησε πίσω της η δυσοσμία της διαπλοκής των κόκκινων διαβατηρίων, του χρηματιστηρίου, της Συνεργατικής Τράπεζας και βάλε. Ο κυριότερος λόγος που έγινα κακόφερτος και στριμμένος είναι γιατί βλέπω τον «πολιτισμό» τον οποίο υπηρετώ εδώ και σαράντα τόσα χρόνια με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα, να είναι κι αυτός βουτηγμένος στο άβατον της ατέρμονης παρακμιακής καθίζησης, στην οποία μας οδήγησαν οι μιζαδόροι αγιογδύτες της αισχροκέρδειας!

Φτάσαμε στο σημείο να πιστεύουμε πως πολιτισμός είναι… παραστάσεις με πρωταγωνιστές τη Φουρέιρα, την Πάολα, την Άτζελα Δημητρίου ή/και τον Ρέμο. Χωρίς να θέλω να προσβάλω κανέναν καλλιτέχνη. Στο κάτω-κάτω της γραφής, ραψωδός είμαι κι εγώ. Τουλάχιστον έτσι άρχισα την καριέρα μου το… χίλια εννιακόσια τίποτα! Συνάδελφοί μου είναι όλοι οι προαναφερόμενοι αοιδοί! Αλλά άλλο πολιτισμός κι άλλο… λαϊκοί καλοφωνάρηδες!

Περί του λόγου το αληθές είναι και το γεγονός πως σε μια πρόσφατη συναυλία δύο δημοφιλών τροβαδούρων κόντεψαν να καταρρεύσουν οι κερκίδες του σταδίου από τον συνωστισμό των φανατικών οπαδών των δύο Ελλήνων σούπερ σταρ! Ενώ την ίδια ώρα, σε θεατρική παράσταση όπου παιζόταν το γνωστό έργο του Σαμιουέλ Μπέκετ, «Περιμένοντας τον Γκοντό»… ούτε ο Γκοντό δεν πήγε να δει την παράσταση. Άδικα περίμεναν οι καημένοι ηθοποιοί μήπως κανένας περαστικός θεατρόφιλος κόψει κάνα εισιτήριο και μπει στην αίθουσα... Μήτε κοντός πέρασε μήτε ψηλός! Πήγαν όλοι στο στάδιο ν’ ακούσουν τον Αργυρό και τον Ρουβά…

Δυστυχώς, ο «πολιτισμός» στην Κύπρο ή που κουνιέται με νάζι και χαριτωμενιά στο σκέρτσο μακρόσυρτων ανατολίτικων ασμάτων τραγουδώντας… «Αμάν κουζούμ… Αμάν γιαβρούμ», ή που διασκεδάζει με τα ταμ-ταμ καλλίγραμμων κοριτσιών που κοπιάρουν τη Madonna, τη Rihanna, τη Lady Gaga και βάλε. Το μόνο αγνό άκουσμα που μας έχει απομείνει είναι τα υπέροχα τραγούδια που μας άφησαν κληρονομιά οι ανεπανάληπτοι συνθέτες, στιχουργοί και τραγουδιστές κάποιας άλλης εποχής.

Υπερβάλλω; Ίσως… Of course και υπάρχουν αξιόλογα ελληνικά τραγούδια, τα οποία σιγοτραγουδάμε με μπρίο και μεράκι. Απλώς ήθελα να τονίσω πως το ανατολίτικο στοιχείο, το οποίο κληρονομήσαμε από τους Ογούζους κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, υπάρχει ακόμα βαθιά ριζωμένο στο DNA μας. Συνεχίζει να μας τρώει το σεκλέτι κι ο νταλκάς των τούρκικων αμανέδων. Και στο τσακίρ κέφι μας απάνω ανεβαίνουμε στο τραπέζι, κι όλο νάζι χορεύουμε τσιφτετέλι τούρκικο για να μας περάσει ο καρασεβντάς!

Εξαίρετοι Κύπριοι μουσικοί, αρκετοί εκ των οποίων σπούδασαν κλασική μουσική και τζαζ σε πολύφημα πανεπιστήμια του εξωτερικού, για να κερδίσουν ένα ψωρομεροκάματο βαράνε γκασμά και ξημεροβραδιάζονται παίζοντας τα αχ και βαχ των ανατολίτικων αμανέδων, που τους ζητάνε οι μαγκιόροι θαμώνες στις ταβέρνες και στα κουτούκια όπου δουλεύουν.

Ταλαντούχοι ηθοποιοί, σκηνοθέτες, συγγραφείς, ποιητές, ζωγράφοι, γλύπτες, χορογράφοι, σκηνογράφοι και βάλε, φυτοζωούν και κάνουν αμάν να κερδίσουν δέκα φράγκα για να ζήσουν την οικογένειά τους. Την ίδια ώρα η Πολιτεία και οι υψηλόμισθοι αχαμνοξύστες της σφυράνε αδιάφορα. Σιγά τώρα που θα ασχοληθούν με τον πολιτισμό ή τα ντέρτια των καλλιτεχνών… Έχουν άλλα ντέρτια, πολύ πιο σοβαρά να λύσουν! Γι’ αυτό και ανεπιφύλακτα τονίζω πως στον πολιτισμό το κράτος της Κύπρου παίρνει…

Μηδέν εις το πηλίκον…

Θα ήθελα να επισημάνω κάτι ακόμα. Καμιά σημασία δεν έχει αν κάποιος καλλιτέχνης είναι ταλαντούχος. Καλός ή κακός. Άξιος ή ανάξιος. Αυτό που μετρά είναι αν ο καλλιτέχνης ανήκει ή όχι σε κάποιο πολιτικό παραμάγαζο. Μόνο τότε έχει ελπίδα να προκόψει…

Το χειρότερο το άφησα τελευταίο…

Κυκλοφορεί ευρέως πως λειτουργοί, οι οποίοι κατέχουν σημαντικά πόστα στον χώρο του πολιτισμού, παίρνουν φακελάκια κάτω από το τραπέζι από ατζέντηδες και μουσικούς παραγωγούς, και με «φουσκωμένα κασέ» φέρνουν στην Κύπρο λαϊκούς τροβαδούρους, popstars και διάφορα άλλα καλλιτεχνικά σχήματα. Κόβουν και ράβουν παραμυθιάζοντας τον κόσμο πως τους προσφέρουν «πολιτισμό». Αυτό το οποίο συμβαίνει, βέβαια, είναι ότι οι σταμπαρισμένοι αυτοί αιματοπότες του δημόσιου χρήματος κατάφεραν να διασύρουν τον «πολιτισμό» στη σαπίλα και τον οχετό της διαφθοράς.

Θα σταματήσω εδώ. Γιατί έτσι και συνεχίσω, θα ξεστομίσω καμιά πολύ βαριά κουβέντα και θα βρεθώ κι εγώ… στης φυλακής τα σίδερα που είναι για τους λεβέντες. Κι όχι τίποτα. Είμαι καλλιτέχνης. Ξέρω εγώ αν κανένας λιγούρης ισοβίτης νταβατζής με βάλει στο μάτι; Είμαι και κούκλος πανάθεμά με! Τόσα και τόσα ακούγονται πως συμβαίνουν στις φυλακές. Γι’ αυτό, κάτσε καλά Σιδερά. Μη σε τρών’ τα κατωμέρια σου και ξαφνικά, στα καλά καθούμενα, συμβεί κανένα… απρόοπτο!