Το κάχριν του Ερντογάν...

ΛΥΣΣΩΔΕΙΣ αφροί μοιάζουν να εκτοξεύονται εσχάτως αγριότερα εκ στόματος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κάθε που εκφωνεί, όλο και συχνότερα, απύθμενο το μίσος και το κάχριν του κατά της Ελλάδος. Διατεταγμένες από το καθεστώς του, λόγω και τους άγχους των επικείμενων εκλογών του 2023 στην Τουρκία, πληθυνόμενες οι πομπώδεις εκδηλώσεις με ρητορεύοντα μονίμως τον ίδιο. Τις τελευταίες ημέρες με εμφανέστατα αχαλίνωτο ανθελληνικό σαδισμό και «εμβολιασμούς αναμνηστικών δόσεων» ανανεωμένων απειλών, επί τη επετείω των 100 ετών από τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Με ελεγχόμενα και καθοδηγούμενα πλήρως από τις υπηρεσίες του τα τουρκικά ΜΜΕ.

ΛΥΣΣΩΔΕΙΣ αφροί Ερντογάν, προφανώς για έναν πρωτίστως λόγο. Τον οποίο, ο επίδοξος νεο-σουλτάνος, βιώνει ως φραγμό στην επεκτατική νεο-οθωμανική του στρατηγική. Και ακύρωση της επιδίωξής του να... επαληθεύσει τον προσωπικό του τίτλο ως «παγκόσμιου σκακιστή» που του είχε απονείμει προ διετίας ο προηγούμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ:

- ΕΠΕΙΔΗ η αποφασιστική Αποτρεπτική Ισχύς της Ελλάδος, με τις ένοπλες δυνάμεις της, τις συμμαχίες και τις διακρατικές συνεργασίες της, την εργώδη διπλωματική της αποτελεσματικότητα και προπάντων με την ελληνική εθνική ενότητα και την απουσία εμφύλιων διχασμών, κατέστη ικανή να εμποδίζει, να μην επιτρέπει αλλά ν’ αποτρέπει την υλοποίηση των επεκτατικών σχεδιασμών του Ερντογάν, από τον Έβρο ώς τα Βαλκάνια και από το Αιγαίο ώς την Ανατολική Μεσόγειο.

ΑΡΚΟΥΝΤΩΣ ενδεικτικό είναι, για τον τρόπο, την νοοτροπία και την ψυχολογία με την οποία εκλαμβάνει τα πράγματα ο Ερντογάν, το γεγονός ότι τον τελευταίο καιρό χρησιμοποιεί κατ’ επανάληψιν τον υποτιμητικό χαρακτηρισμό «πιόνι» για την Ελλάδα.

- Εννοεί πιόνι, δηλαδή ενεργούμενο στα χέρια κάποιων άλλων εναντίον της Τουρκίας. Και εννοεί, πρώτα απ’ όλα, αλλ’ όχι μόνο, τις Ηνωμένες Πολιτείες.

- Με τις ΗΠΑ, η δική του προς τον Πούτιν της Ρωσίας πολιτική του «εκκρεμούς», προκαλεί ήδη την διολίσθηση από τη φάση της εντεινόμενης διελκυστίνδας, στα πρόθυρα μίας αμοιβαίως απρόθυμης μεν, κλιμακούμενης, όμως, ρήξης. Το σκοπούμενό του δεν είναι η ρήξη, αλλά τα επιζητούμενα κέρδη των εκβιασμών που ασκεί η Άγκυρα.

- Στο μυαλό του Ερντογάν, όπως φαίνεται από όσα ο ίδιος λέει, η σημερινή συγκυρία, με πρωταγωνιστή επί 20ετία ήδη στην Τουρκία την αφεντιά του, μοιάζει, τηρουμένων των αναλογιών, με την περίοδο 1919-1922. Για την οποία, παγίως η τουρκική αντίληψη θεωρεί πως, η τότε Ελλάς χρησιμοποιήθηκε ως πιόνι από τις νικήτριες δυνάμεις του Α΄ Παγκ. Πολέμου (1914-1918) στη Μικρασιατική Εκστρατεία 1919-1922 για την καταστροφή της Τουρκίας. Και ότι, η επιδέξια προσέγγιση του Μουσταφά Κεμάλ (μετέπειτα Ατατούρκ) το 1920 με τη Ρωσία των Μπολσεβίκων του Λένιν, υπήρξε ο αποτελεσματικότερος καταλύτης για να εξαναγκασθούν να εγκαταλείψουν τη Συνθήκη των Σεβρών και να συρθούν εν τέλει οι Δυτικοί να εγκολπωθούν την Άγκυρα και να επιτευχθεί η συντριβή των «πιονιών» τους, των Ελλήνων του 1922. Αυτή ακριβώς η οπτική εντοπίζεται ως μόνιμος πυρήνας της τουρκικής στρατηγικής σκέψης. Και διαπιστώνεται διαρκώς, όχι μόνο στις επετειακές αναφορές, ομιλίες και δηλώσεις, αλλά και στην επιχειρούμενη υλοποίηση των νεο-οθωμανικών επιδιώξεων της τουρκικής ηγεσίας.

ΠΙΟΝΙ άλλων η Ελλάς, φρονεί ο Ερντογάν. Ένας «παλαιστής μεσαίων βαρών», εξάλλου, που δεν μπορεί βέβαια να τα βάλει με τον «παλαιστή βαρέων βαρών», την Τουρκία, όπως το είχε αναλύσει κιόλας στο εναρκτήριο των ερντογανιστών «κοράνι» της στρατηγικής τους, στο γνωστό «Στρατηγικό Βάθος» του από το 2001, ο δικός του τότε στρατηγιστής Αχμέτ Νταβούτογλου. Άρα, δεν μπορεί παρά να είναι άλλων πιόνι...

Η περί πιονιών λογική Ερντογάν εξηγείται μάλλον και από το «εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια». Ο καθένας μπορεί να θυμηθεί και ν’ απαριθμήσει πόσα ως δικά της πιόνια και ως πολιορκητικούς κριούς της και σε πόσες χώρες και πόσες περιστάσεις, επιχείρησε και επιχειρεί επιμόνως να χρησιμοποιεί η Τουρκία του Ερντογάν, για την προώθηση της επεκτατικής της πολιτικής σε βάρος των γειτόνων της. Δεν τα καταφέρνει παντού και πάντοτε. Γι’ αυτό και εμφανίζεται ακολούθως να «γλείφει εκεί που έφτυνε», αποκαθιστώντας σχέσεις τις οποίες η ίδια είχε διαρρήξει...

ΠΟΙΑ θα είναι η τύχη του Ερντογάν και της ερντογανοκρατίας στην Τουρκία το 2023 των εκλογών - αν θα γίνουν και πώς θα γίνουν τελικά εκλογές - ουδείς ίσως δύναται με βεβαιότητα να προβλέψει.

- Το μόνο προβλέψιμο 100% είναι ότι θα μεθοδεύσει όσα περνούν από το χέρι του και θ’ αξιοποιήσει καθετί που θα προκύψει εντός Τουρκίας, πέριξ της Τουρκίας και διεθνώς, για να παραμείνει στην εξουσία.

- Έχοντας νεαρόθεν την ιδιοσυγκρασία συνοικιακών αρχι-νταήδων που προκαλούν οι ίδιοι και καβγάδες εναντίον κάθε αδύναμου, ή απρόθυμου ν’ αντισταθεί, για να επιδεικνύονται, να θαυμάζονται και να επικρατούν, το ίδιο θα φροντίσει για το επόμενο, κρίσιμο για το «ΑΚ» παλάτι του, διάστημα, στο εσωτερικό της χώρας και για τις νεο-οθωμανικές επιδιώξεις του στο εξωτερικό.

ΑΥΤΗ ακριβώς η ιδιοσυγκρασία νιώθει να κολυμπάει στα νερά της, με ενισχυμένη αυτοπεποίθηση, μέσα στις ρέουσες ραγδαία παγκόσμιες αντιπαραθέσεις που έχει προκαλέσει η συνεχιζόμενη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία από τον παρελθόντα Φεβρουάριο, ως άκρως επικίνδυνο κιόλας προανάκρουσμα ευρύτερης σύρραξης. Παγκόσμια πλέον σκακιέρα και γήπεδο που το θεωρεί από τον... Αλλάχ του σταλμένο. Για να το αξιοποιήσει υπέρ του, έναντι πάντων, ο Ερντογάν. «Σκακιστής παγκόσμιας κλάσης» με εκβιασμούς έναντι των ΗΠΑ, των άλλων του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, της Ρωσίας και κάθε άλλου «παίκτη».

ΕΠΕΙΔΗ αυτή η αποκρυπτογράφηση της πολιτικής και των συμπεριφορών Ερντογάν δεν απέχει πολύ απ’ την 20χρονη πραγματικότητα, γι’ αυτό και όλοι είδαν τι είδους παροξυσμούς προκάλεσε από τον παρελθόντα Μάιο στην Άγκυρα, η υποδοχή της οποίας έτυχε στον Λευκό Οίκο και στο Κογκρέσο των ΗΠΑ ο πρωθυπουργός της Ελλάδος και η περαιτέρω ανάπτυξη των σχέσεων Αθηνών και Ουάσιγκτων:

- Από την λυσσώδη οιμωγή «Μητσοτάκης γιοκ» του Μαΐου, ώς την επινόηση τώρα των... κραυγών απόγνωσης περί δήθεν εγκλωβισμού τουρκικών αεροσκαφών από τους εξορισθέντες πριν από 24 χρόνια στην Κρήτη κυπριακούς αντιαεροπορικούς πυραύλους S-300, ένας είναι ο κοινός παρονομαστής:

- Το κάχριν του Ερντογάν, για την ανόρθωση πειστικής της ελληνικής Αποτρεπτικής Ισχύος που επιτυγχάνει η Αθήνα με την ανάπτυξη των αμυντικών, διπλωματικών κλπ σχέσεών της με τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, τον Ισραήλ, την Αίγυπτο κ.ο.κ. διευρύνοντας την επιρροή της στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, σε βαθμό διαφοροποίησης ακόμη και της γερμανικής πολιτικής, την οποία η Άγκυρα ανέκαθεν θεωρούσε και αξιοποιούσε ως μόνιμό της αποκούμπι.

ΕΙΝΑΙ με βεβαιότητα αναμενόμενο ότι ο Ερντογάν θα εντείνει τους εκβιασμούς του, με επιπλέον απειλές και εκφοβισμούς ιδίως προς την υπό του ιδίου θεωρούμενη ως «πιόνι των άλλων» Ελλάδα. Αλλά είναι εξίσου προβλέψιμο ότι δεν θα δοκιμάσει σύρραξη Τουρκίας - Ελλάδος, διακινδυνεύοντας και τ’ αβγά και το καλάθι, ενόσω γνωρίζει πως στην Αθήνα δεν βρίσκει πρόθυμους να υποταχθούν.