Ο Πυγμαλίωνας, η Γαλάτεια κι ο… Τατάρ!
Τώρα θα μου πείτε, ποια σχέση μπορεί να έχει ο άναξ της Κύπρου, η Γαλάτεια κι ο παράνομος ηγέτης της «Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti», κύριος Τατάρ;
Θα σας πω!
Πριν το πράξω, όμως, οφείλω να εξηγήσω στους αδασκάλευτους συμπατριώτες μου, οι οποίοι δεν χαμπαριάζουν από ξένες γλώσσες, πως «Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti» σημαίνει «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου…».
Αγνατούν;
Παρεμπιπτόντως, όσοι διαβάζετε το άρθρο αυτό μου χρωστάτε €3. Αμ’ τι νομίζετε; Πως θα σας δίνω μαθήματα ξένων γλωσσών τζάμπα και βερεσέ;
Επανέρχομαι: Ποια η σχέση του Πυγμαλίωνα και της Γαλάτειας με τον Τατάρ; Για τους ανιστόρητους, ο Πυγμαλίωνας, εκτός από βασιλιάς της Κύπρου, υπήρξε και εξαίρετος γλύπτης. Λιθοξόος, ο οποίος σμίλεψε το άγαλμα της Γαλάτειας στο οποίο έδωσε πνοή η Αφροδίτη. Ο Πυγμαλίωνας ερωτεύτηκε τρελά την καλλίμορφη Ναϊάδα, την νυμφεύθηκε και… ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα! Όλα αυτά συνέβησαν πριν από 3.500 χρόνια… Give or take a month or two!
Το στόρι του Τατάρ δεν διαφέρει και πολύ από τον μύθο του Πυγμαλίωνα και της Γαλάτειας!
Αρχίζω με το γεγονός πως υπάρχουν και σήμερα «γλύπτες» στην Κύπρο. Βέβαια δεν αναφέρομαι σε διεθνώς αναγνωρισμένους σμιλευτές ,όπως είναι o Michelangelo, o Auguste Rodin, ο Henry Moore η οι δικοί μας λιθοξόοι όπως είναι ο Φίλιππος Γιαπάνης και η Ανδρούλλα Αντωνιάδου. Για να ψηλαρμενίσω λίγο και δύο δικούς μου φίλους σμιλευτές.
Όχι…
Αναφέρομαι σε «γλείφτες», οι οποίοι δεν σμιλεύουν μάρμαρα. Κι ούτε τιθασεύουν σίδερα. Αναφέρομαι στους γιέσμεν, οι οποίοι παραδόθηκαν αμαχητί. Σήκωσαν τα χέρια ψηλά κι αποδέχθηκαν πως η Κερύνεια, η Αμμόχωστος, η Λάπηθος, ο Καραβάς, η Μόρφου και εκατοντάδες άλλα χωριά, από «έσσω μας» έγιναν «έσσω τους». Ιδιοκτησία των χιλιάδων Τουρκομάνων που μας κουβάλησαν οι κουρσάροι στο νησί. Και ενώ στο παραμύθι του Πυγμαλίωνα ζήσαν αυτοί καλά… εμείς!
Εμείς… «Πέρσι περπατούσαμε και φέτος αρκουδούμε». Κοινώς… Πάμε κατά διαόλου!
Δεν είναι καθόλου υπερβολή να τονίσω πως ο Τατάρ είναι δημιούργημα της δικής μας κοντόθωρης τακτικής και πολιτικού φιάσκο. Η δική μας «Γαλάτεια»! Εμείς σμιλέψαμε το αποκρουστικό αυτό κατασκεύασμα. Αποδεχόμενοι την παράνομη νίκη του και δίνοντας δικαίωμα στο μόρφωμα αυτό να περιφέρεται σε πρεσβείες και σε διεθνή φόρουμ. Εριστικός και τσαμπουκαλής να κορδώνεται σαν πετεινάρι και να ντελαλίζει όπου κάτσει κι όπου σταθεί τον αμανέ του κουμανταδόρου και τσιρίμπαση του Ταγίπ Ερντογάν. Και με θράσος χιλίων πιθήκων να αναμασάει τα τερατολογήματα που διατυμπανίζουν οι παλατιανοί αυλοκόλακες του πασά αφέντη μιας ντεμέκ Γαλάζιας Πατρίδας, την οποία σοφίστηκαν τα αρρωστημένα μυαλά του σουλτάνου…
Αλληθωρίζοντας μπροστά στην πραγματικότητα, μετατρέψαμε την «εισβολή» της Τουρκίας σε διακοινοτικό πρόβλημα. Και δώσαμε την ευκαιρία στους παράνομους νεροκουβαλητές των Τούρκων να περιφέρονται σε διεθνή σαλόνια σαν εμίρηδες. Να δέχονται στο «Προεδρικό τους Μέγαρο» πρέσβεις κι αξιωματούχους ξένων κρατών, και να παρευρίσκονται ως ίσος προς ίσον στο ίδιο τραπέζι με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Παρουσία μάλιστα του Γ.Γ. των Ηνωμένων Εθνών…
Δεν λέω πως πρέπει να τινάξουμε στον αέρα τις γέφυρες επικοινωνίας που έχουμε με τους Τουρκοκυπρίους. Αντίθετα. Οι γέφυρες αυτές με τους Τουρκοκυπρίους συμπατριώτες μας, οι οποίοι έχουν το ίδιο όραμα μαζί μας, για μια ελεύθερη Κύπρο απαλλαγμένη από τον τυραννικό βοναπαρτισμό της Τουρκίας, πρέπει να ενισχυθούν. Χωρίς όμως να βγάζουμε οι ίδιοι τα μάτια μας. Αναγνωρίζοντας - έστω και έμμεσα - το παράνομο κατασκεύασμα της Τουρκίας και τους εγκάθετους βεζίρηδες του εκάστοτε Ερντογάν. Οι διαπραγματεύσεις πρέπει να γίνονται με τον εισβολέα και όχι με τα πειθήνια όργανά του ή με ασήμαντους παρακεντέδες. Όλοι γνωρίζουμε πως η Τουρκία είναι αυτή που κρατά…
«Τζιαι το χτιν τζιαι το χτοσιέριν…».
Στις τελευταίες ούτω καλούμενες «δημοκρατικές» εκλογές στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου μάς δόθηκε μια μοναδική ευκαιρία να απαλλαγούμε από αυτήν την ολέθρια και αλυσιτελή διαδικασία. Για να το καταφέρουμε, όμως, έπρεπε να σταθούμε στο πλευρό του Ακιντζί και όχι του Τατάρ…
Αν μη τι άλλο ο Μουσταφά Ακιντζί είναι ένα μετριοπαθής πολιτικός, ο οποίος δεν δίστασε να τα βάλει με τη «Σκύλλα» της περιοχής μας. Μίλησε για «εισβολή» και θαρρετά κατηγόρησε την Τουρκία για «έντονες παρεμβάσεις». Δηλώνοντας πως οι Τουρκοκύπριοι δεχόντουσαν πόλεμο και τρομοκρατούνταν από εισαγόμενους νταήδες και τσιράκια του Ερντογάν…
Αν υποστηρίζαμε τον Ακιντζί, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι «με μια φωνή», θα βάζαμε στο κάδρο τον εισβολέα και τον αίτιο της ντε φάκτο κατάστασης που επικρατεί στο νησί. Και δηλώνοντας προς όλες τις κατευθύνσεις πως δεν ήμασταν διατεθειμένοι να αποδεχθούμε το αποτέλεσμα των εκλογών τις οποίες αμφισβητούσαν οι «πραγματικοί» Τουρκοκύπριοι, θα δίναμε τέλος στις άκαρπες «διακοινοτικές» διαπραγματεύσεις με τις ορντινάντσες του Ερντογάν. Και ενωμένοι, Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι, θα ζητούσαμε από τα Ηνωμένα Έθνη να επαναφέρουν το κυπριακό ζήτημα στη σωστή του βάση!
Αντί, λοιπόν, να κεφαλαιοποιήσουμε τη μοναδική αυτή ευκαιρία που μας πρόσφερε ο Μουσταφά Ακιντζί, τι κάναμε; Περιμέναμε να ολοκληρωθούν οι «παράνομες» εκλογές των Τουρκοκυπρίων για να πάρουμε τηλέφωνο το οργανέτο του Ερντογάν και να του δώσουμε συγχαρητήρια…
Άλλο ένα ολέθριο ολίσθημα κι άλλη μια πολιτική φαλτσοστεκιά!
Δώσαμε συγχαρητήρια σε έναν τουρκόδουλο «Ογούζο». Ο οποίος από το βράδυ ώς το πρωί έβγαζε μανιφέστο πως η μόνη λύση που θα αποδεχόταν ήταν η λύση δύο κρατών. Το οξύμωρο; Ενώ ο Τατάρ δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία μάς ζήτησε… κυπριακό διαβατήριο! Για να μπορεί ο άνθρωπος να πετά όπου θέλει με την ιδιότητα του Προέδρου της «Βόρειας Κύπρου». Κι αφού τρέξαμε να τον εξυπηρετήσουμε, στη συνέχεια τού στρώσαμε και κόκκινο χαλί. Και με απούσα την κλινικά νεκρή Κυπριακή Δημοκρατία, και «εκλιπούσα» την Ευρωπαϊκή Ένωση, πήγαμε σε πενταμερή διάσκεψη. Δίνοντας την ευκαιρία στον Τατάρ να επισημοποιήσει τις ακαταλόγιστες θέσεις του.
Μυξοκλαίγοντας τώρα, ψάχνουμε να βρούμε το λάθος. Τη στιγμή που το «λάθος» βγάζει μάτια. Γιατί το λάθος, κύριοι, είναι πως… «λάθος δρόμο πήραμε». Το «Κυπριακό» δεν θα το λύσουμε εκλιπαρώντας το γιουσουφάκι και σφουγγοκωλάριο του Ερντογάν. Ο οποίος, κάθε φορά που του ζητούμε να επανέλθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, κορδώνεται σαν τον Μέγα Ναπολέοντα και μας λέει…
«Αλλάχ πελασινίβερσιν… Αφήστε με ήσυχο, σιορ!».
Τον ακούω και μου έρχεται ταμπλάς! Και ξημεροβραδιάζομαι ο βλαξ γράφοντας άρθρα στις εφημερίδες. Ενώ γνωρίζω αυτό που όλοι γνωρίζουμε. Πως ενόσω η «Γαλάτεια» την οποία εμείς δημιουργήσαμε βρίσκεται στην εξουσία…
Λύση γιοκ!
Υ.Γ.
Μην ξεχάσετε τα €3 που μου χρωστάτε!