Η ελληνική Πολιτεία στον διαμορφούμενο νέο κόσμο

Η χρονιά που φεύγει σε ό,τι αφορά τη διεθνοπολιτική διαμόρφωση χώρων επιρροής και συγκρουσιακών δεδομένων καθορίζεται από εξελίξεις που παραπέμπουν σαφώς στο ρωσοουκρανικό πεδίο, το οποίο και μετεβλήθη από τοπικό και περιφερειακό κατά ταύτα συγκρουσιακό πλαίσιο σε μιαν αντιπαράθεση Ανατολής – Δύσης.

Τα γεγονότα που έλαβαν και λαμβάνουν χώραν στην Ουκρανία και στην ευρύτερη περιοχή συνιστούν υποδείγματα «ικανότητας» του δυτικού παράγοντα και όχι μόνο να παρεμβαίνει όπου εμφανίζεται κενό παραγωγής πολιτικής, διαμορφώνοντας δεδομένα και αναδεικνύοντας πολιτικές που επιτρέπουν την εν δυνάμει παρεμβατική λειτουργία των κατά ταύτα ισχυρών, ώστε να εξυπηρετούνται συμφέροντα και στρατηγικές που να ταυτίζονται με τις επιδιώξεις των εν προκειμένω μεγάλων δυνάμεων.

Τα γεγονότα στην Ουκρανία σαφώς και υποδεικνύουν το ζήτημα της κατά ταύτα ανατολής ενός νέου διεθνούς περιβάλλοντος και διεθνοπολιτικών παραγόντων, που βρίσκονται σε status nascendi, όπως η Κίνα και η Ινδία, και που συνιστούν ούτως ή άλλως μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις.

Ο κόσμος που ανατέλλει διόλου δεν εμπεδώνει την ειρήνη και την ασφάλεια στο διεθνές σύστημα, στον βαθμό που η διεθνοπολιτική σκακιέρα απώλεσε την εσωτερική της διάρθρωση από παράγοντες, που είτε βρίσκονται σε συνθήκες απόπειρας ανατολής είτε υφίστανται πιέσεις συρρίκνωσης με στόχο την αποδυνάμωσή τους, όπως συμβαίνει σήμερα έναντι του ρωσικού παράγοντα.

Το μήνυμα που εν προκειμένω αναδεικνύεται για ιστορικά έθνη, τα οποία συμμετέχουν στο διεθνές σύστημα ως περιορισμένης δύναμης κρατικές οντότητες, όπως η Ελλάδα και που είναι αποφασισμένα να επιβιώσουν, αλλά και να διαδραματίσουν ρόλο στον εν εξελίξει διαμορφούμενο κόσμο, παραπέμπει στην αναγκαιότητα ανάπτυξης όλων εκείνων των εσωτερικών, ιστορικών, πολιτιστικών και εν γένει δυνάμεων εμπέδωσης συνθηκών ευρύτερης εσωτερικής συνοχής με ταυτόχρονη συνομολόγηση συμμαχιών με άλλα έθνη κράτη στο πλαίσιο ταύτισης συμφερόντων που να παραπέμπουν στο αρχαιοελληνικό «μόνοι και μετά πολλών», στέλνοντας διεθνώς το μήνυμα πως στο αυριανό διεθνοπολιτικό τοπίο διεκδικείται αυτοδικαίως η συμμετοχή στη διαμόρφωση του επερχόμενου νέου τοπίου, προβάλλοντας συνθήκες ισχυρής αντίστασης στις απόπειρες παρεμβατικής διείσδυσης του διεθνούς κατά ταύτα παράγοντα.

Η κατά τα ανωτέρω προσδοκώμενη εμπέδωση εσωτερικής συνοχής για χώρες όπως η Ελλάδα επιβάλλει την τόνωση της κοινής κατά ταύτα ταυτότητας, πολιτισμού και ιστορικής διαδρομής ενός έθνους με μακραίωνη πορεία αγώνων και θυσιών για αρχές, όπως η ελευθερία, η δημοκρατία και κατ’ επέκτασιν η εθνική αξιοπρέπεια, ενώ ταυτόχρονα η ανωτέρω διάρθρωση πολιτικών προϋποθέτει την εκπόνηση στρατηγικού σχήματος που να παραπέμπει στη συναινετική διαδρομή όλων των πολιτικών δυνάμεων επί θεμάτων υπεράσπισης εθνικής κυριαρχίας και διαμόρφωσης πλαισίου διεκδίκησης εθνικών δικαίων και προβολής δικαιωμάτων.

Οι κατά τα ανωτέρω πολιτικές εσωτερικής συνοχής προβάλλουν ως conditio sine qua non επιβίωσης εν μέσω ενός αυριανού οιονεί διαμορφούμενου διεθνούς τοπίου, παραβλέποντας το μέγεθος του κράτους, πολλώ μάλλον εστιάζοντας στην ισχύ που παράγεται και προβάλλεται από το εσωτερικό του, είτε ως συναινετική αντίσταση είτε ως αποφασιστική προβολή ισχύος με μηνυματική σύσταση πολιτικών κατανόησης ισχυρού κόστους από τον όποιο επιβουλέα.

Η Αθήνα σήμερα, εξερχόμενη από μια μακρά περίοδο οικονομικής αιχμαλωσίας και κοινωνικοπολιτικής κατά ταύτα κρίσης, με τα σημάδια αυτής παρόντα μεν, σηματοδοτώντας δε ένα απερχόμενο παρελθόν, καλείται να φωτίσει ένα ελληνικό μέλλον δημιουργίας και αποφασιστικότητας, μέσα από την ενδυνάμωση της εθνικής ταυτότητας και των πολιτιστικών καταβολών του ελληνικού έθνους και μιας ισχυρής παρουσίας και συμμετοχής στο διεθνές σύστημα ασφάλειας και πολιτικής μέσα από διαδρομές εταιρικών μονάδων και σχημάτων πολιτικής και πολιτισμού, ώστε να δημιουργήσει συνθήκες εθνικής και κοινωνικής αναγέννησης, εμπεδώνοντας προϋποθέσεις και δυνατότητες συμμετοχής στα διεθνή τεκταινόμενα, τις διεθνείς κατά ταύτα διεργασίες ως primus inter pares, όπερ και υπογραμμίζει πως η ελληνική διεθνής παρουσία δεν προσδιορίζεται από το μέγεθος εδαφικής και πληθυσμιακής διάρθρωσης, αλλά από την ιστορικότητα ενός πολιτιστικού μεγέθους, που προσδιόρισε την πολιτιστική και ιστορική πορεία της Ευρώπης, σφραγίζοντας εν προκειμένω την ταυτότητα του ευρωπαϊκού και κατ’ επέκτασιν Δυτικού πολιτισμού.