Το Ενωτικό Δημοψήφισμα και ο κατάπτυστος «νόμος Ακιντζί»

Στο Ενωτικό Δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου 1950 ο κυπριακός λαός με το συντριπτικό 96% εξέφρασε ελεύθερα τη βούλησή του, ασκώντας το κατοχυρωμένο από τον ΟΗΕ δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, να ενωθεί με την Ελλάδα. Αναντίλεκτα, το αποτέλεσμα του Ενωτικού Δημοψηφίσματος αποτελεί την κορωνίδα των διαχρονικών αγώνων και των προαιώνιων πόθων του Κυπριακού Ελληνισμού και έχει καταγραφεί στο χρυσό πάνθεον της κυπριακής Ιστορίας. Όμως, άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλαι δε βουλαί σύγχρονων κομματοκρατόρων. Στις 7 Απριλίου 2017, 30 βρυκολακιάζοντες βουλευτές του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, συγκροτώντας ενιαίο «πατριωτικό μέτωπο», ψήφισαν εν μέσω δικομματικού παραληρήματος τον αλήστου μνήμης νόμο «Ακιντζί», με σκοπό τη «σωτηρία» της Κύπρου. Η εν λόγω κατάπτυστη απόφαση των τριάκοντα δεν προσέβαλε μόνο την εθνική ταυτότητα του κυπριακού Ελληνισμού, αλλά επενέργησε και ως ξέπλυμα εθνικής συνείδησης βιάζοντας ασύστολα την τρισχιλιετή ελληνική Ιστορία της μεγαλονήσου. Η ψήφιση του επονομαζόμενου «νόμου Ακιντζί», προϊόν της απειλής του ηγέτη των Τουρκοκυπρίων στο κατεχόμενο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας Μουσταφά Ακιντζί για αποχώρησή του από τις συνομιλίες για το Κυπριακό, σφράγισε ανεξίτηλα τη σύμπλευση των ηγεσιών ΔΗΣΥ - ΑΚΕΛ σε ύψιστης σημασίας ζητήματα, που στοχεύουν στη σταδιακή «κυπριοποίηση» της ελληνικής συνείδησης των Ελλήνων της Κύπρου στη βάση προδιαγραφών της βρετανοτουρκικής συμπαιγνίας. Βέβαια, από την ηγεσία του ΑΚΕΛ δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό, καθώς είναι γνωστή η εμετική του προσέγγιση σε καθετί το ελληνικό. Από την ηγεσία του ΔΗΣΥ, όμως, αναμέναμε ότι θα αντιστεκόταν σε μια τόσο φαιδρή πρόταση που προήλθε κατευθείαν από το “προεδρικό” μέγαρο του ψευδοκράτους υπό τις ευλογίες των υπόκωφων βρυχηθμών του βρετανικού λέοντα. Δυστυχώς, οι προσδοκίες μας έγιναν σκόνη και θρύψαλα υπό το βάρος του ασίγαστου πάθους της ανίερης συμμαχίας ΔΗΣΥ - ΑΚΕΛ να εξυπηρετήσει τα κομματικά και άλλα ιδιοτελή συμφέροντά τους.

Το αποτέλεσμα αυτής της ενιαίας πολιτικής συμπεριφοράς του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ και του κατ’ ευφημισμόν εθνικόφρονος ΔΗΣΥ είναι καταστροφικό για την ημικατεχόμενη πατρίδα και βασανιστικό για τους Έλληνες της Κύπρου. Ο λαός διχάσθηκε βαθύτατα σε μια περίοδο που η εθνική ενότητα και η λαϊκή ομοψυχία έπρεπε να ήταν πρώτιστη έγνοια της πολιτικής και κομματικής ηγεσίας. Η ελληνική Ιστορία της Κύπρου βιάστηκε, προσβάλλοντας με τον πιο απεχθή τρόπο τη μνήμη των ηρωομαρτύρων της Κυπριακής Ελευθερίας. Από στελέχη και μέλη του ΔΗΣΥ αναμέναμε καταιγισμό διαμαρτυριών ενάντια στην ασύγγνωστη στάση της ηγεσίας του κόμματος. Μάταια, όμως, καθώς όλα τα σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η πίστη στον κομματικό πατριωτισμό, ο οποίος αποτελεί πλέον το καταφύγιο των σφουγγοκωλαρίων της εξουσίας, που δεν διστάζουν να πουλήσουν πατρίδα για να φτιάξουν περιουσία.

Η ασέλγεια επί της ιστορικής πραγματικότητας έχει ήδη καταγραφεί με μεγάλα και έντονα γράμματα στις κατάμαυρες δέλτους της τρισχιλιετούς διαδρομής της μεγαλονήσου. Αποτελεί, δε, κόλαφο για τα δύο κόμματα, τα οποία, χάριν των μικροπολιτικών και ιδιοτελών τους συμφερόντων, θέλουν να αγνοούν πως η Ιστορία είναι το βασικότερο θεμέλιο της υπόστασης ενός κράτους, ενός έθνους και ενός λαού, που αγωνίζεται για ελευθερία και δικαίωση. Γιατί, λαός που δεν γνωρίζει το παρελθόν του και που δεν σέβεται την καταγωγή του, δεν μπορεί να οικοδομήσει επιτυχώς το μέλλον του.

Εβδομήντα χρόνια από τη χρυσοστεφανωμένη μέρα της 15ης Ιανουαρίου 1950 και 68 από την επική 1η Απριλίου 1955, το μυαλό μας στριφογυρίζει βασανιστικά στην 7η Απριλίου 2017, σε εκείνη τη σκοτεινή συνεδρία της Κυπριακής Βουλής, όπου η υπερτρισχιλιετής ελληνική μας λεβεντιά παζαρεύθηκε στις υπόγειες διαδρομές της κομματικής ρεμούλας και της εθνομηδενιστικής μεθόδευσης των εμπόρων των εθνών. Σήμερα που ο αδούλωτος κυπριακός Ελληνισμός αγωνίζεται για φυσική και εθνική επιβίωση υπό τις ασύμμετρες απειλές του νεο-οθωμανικού Ερντογανισμού αλλά και υπό το βάρος μιας ανιστόρητης πολιτικής ηγεσίας, στέλλουμε ισχυρό το μήνυμα πως αυτός ο τόπος, ο ποτισμένος με το αίμα των ηρώων μας και τον ιδρώτα των προγόνων μας, πολλούς αφέντες άλλαξε, μα δεν άλλαξε καρδιά. Σε μια εποχή που συντελούνται τεκτονικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις στη γειτονιά μας και στον πλανήτη γενικότερα, ο αδούλωτος κυπριακός Ελληνισμός προχωρεί ενωμένος μπροστά με σιγουριά, μακριά από κομματικές ντιρεκτίβες, διεκδικώντας τα κοινωνικά και εθνικά του δίκαια. Χωρίς φόβο αλλά με πάθος, οι τίμιες δυνάμεις του λαού συγκροτούν ισχυρό μέτωπο, στοχεύοντας να απαλλάξουν τον τόπο από ανάξιες και ανιστόρητες κομματικές, πολιτικές και πολιτειακές ηγεσίες, που έσυραν την κοινωνία στην περιθωριοποίηση, ξεφτιλίζοντας ταυτόχρονα την Κυπριακή Δημοκρατίας στο εξωτερικό, αναδεικνύοντάς την στις πρώτες τρεις θέσεις στον ευρωπαϊκό κατάλογο της διαφθοράς. Διαχρονικά, αποδεικνύεται πως η ολέθρια διαδρομή της Κυπριακής Δημοκρατίας οφείλεται κατά κύριο λόγο στη δουλοφροσύνη των ηγετών της αλλά και στην έλλειψη κοινωνικής ευθύνης και εθνικής συνείδησης. Σήμερα, που οι ντόπιοι πολιτικοί καιροσκόποι και οικονομικοί κερδοσκόποι, με τη γενναιόδωρη συνδρομή των μεγιστάνων της Δύσης και των ολιγαρχών της Ανατολής, πλουτίζουν ακόμη περισσότερο φτωχοποιώντας πολίτες και καταστρέφοντας πατρίδες, έχουμε υπέρτατο χρέος να ξεσηκωθούμε για να φέρουμε την κοινωνική αναγέννηση και να παύσουμε ως χώρα, ως κοινωνία και ως λαός, να βρισκόμαστε από άποψη ηθικού, πολιτικού και εθνικού αναστήματος στο ύψος των λιλιπουτείων. Το οφείλουμε στους ηρωομάρτυρές μας αλλά και στη νέα γενιά των Ελλήνων της αιμάσσουσας Κύπρου.