Το μόνο που έμεινε να μας πουν θα είναι «Αιωνία σας η μνή-μη»
Θα επαναλάβω διά μίαν ακόμη φορά αυτό που έγραψα πλειστάκις, και τούτο διότι στον εγκέφαλο ορισμένων υπάρχει ένας «φραγμός» όπου τίποτε δεν μπορεί να διεισδύσει.
Όσοι λοιπόν ομνύουν, ορκίζονται δηλαδή πίστη στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (Δ.Δ.Ο.) και ταυτόχρονα ομιλούν διά «επανένωση» και απελευθέρωση, ενσυνείδητα εμπαίζουν και κοροϊδεύουν, δηλαδή «περιπαίζουν, τον Κυπριακό Ελληνισμό.
Πολύ περισσότερο όταν ομιλούν για Δ.Δ.Ο. με «σωστό περιεχόμενο», αλλά δεν μας λέγουν πού υπάρχει τέτοια Ομοσπονδία όταν όλες οι διεθνικές και πολυεθνικές Ομοσπονδίες διαλύθηκαν στα εξ ων συνετέθησαν, μάλιστα σε μερικές περιπτώσεις κατέρρευσαν μέσα σε ποταμούς αιμάτων, όπως π.χ. στη Γιουγκοσλαβία.
Μερικοί, μάλιστα, που θα τους χαρακτήριζα ως «τουρκόφρονες» και «τουρκοπροσκυνημένους», ζητούν επειγόντως επανέναρξη των «συνομιλιών-διαπραγματεύσεων» απ’ εκεί που έμειναν στη δήθεν «συμπεφωνημένη βάση», δηλαδή Δ.Δ.Ο. με «πολιτική ισότητα».
Ούτε και το Μαντείο των Δελφών θα ήταν δυνατό να εκφέρει έναν από τους αμφιλεγόμενους χρησμούς του σε αυτήν την περίπτωση.
Ο Άγγλος δημοσιογράφος, Robert Fisk, που απεβίωσε πριν από μερικά χρόνια, είχε γράψει στην έγκριτη εφημερίδα Independent χαρακτηρίζοντας τις συνομιλίες-διαπραγματεύσεις ως «κουβέντες του καφενείου» εξ ου και το μόνο αποτέλεσμά τους ήταν η δημιουργία συνεχώς νέων τετελεσμένων και η εδραίωσή τους.
Με τις επάρατες συμφωνίες Ζυρίχης -Λονδίνου η Κύπρος είναι το μόνο μέρος από όπου αποχώρησε η Οθωμανική Αυτοκρατορία και ήλθε η Τουρκία και μάλιστα με δική μας υπογραφή, με «δικαίωμα μονομερούς επέμβασης» και εξωφρενικά προνόμια για την τ/κ μειονότητα.
Σε κανένα μέρος του κόσμου οποιαδήποτε μειονότητα δεν απολάμβανε τέτοια δικαιώματα. Φανταστείτε ποιας μεταχειρίσεως τυγχάνουν οι μουσουλμανικές μειονότητες των Ουϊγούρων στην Κίνα και των Ροχίνγκουα στη Μιανμάρ (πρώην Βιρμανία).
Παρά ταύτα, με την άφιξη της Ελληνικής Μεραρχίας με ενισχυμένη δύναμη πυρός η Κύπρος κατέστη απόρθητο φρούριο και η Ένωση, η μόνη δίκαιη και βιώσιμη λύση που εγγυάτο την επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού και τη διαρκή ειρήνη και πρόοδο όλων των νομίμων κατοίκων της Κύπρου και γενικά όλων των λαών της Ανατολικής Μεσογείου, ήταν τετελεσμένο γεγονός.
Εξ ου και ο τότε Πρωθυπουργός της Ελλάδος Γεώργιος Παπανδρέου διακήρυττε στις 27/10/1964 στη Θεσσαλονίκη παραμονές της μεγάλης εθνικής επετείου «η Ένωσις ήλθεν, η Ένωσις έρχεται».
Και επειδή στην πολιτική δεν υπάρχει ασφάλεια, παρά μόνο ευκαιρία, αυτή χάθηκε όταν δεν προχωρήσαμε στη μονομερή Ένωση και τελικά η μεραρχία αποχώρησε αμαχητί και η Κύπρος παρέμεινε εκ τούτου ανοχύρωτη στο έλεος της Τουρκίας, η οποία ουδέποτε απέκρυψε τις επιθετικές της προθέσεις έναντι του συνόλου του Ελληνισμού.
Αλλά και μετά την εισβολή του 1974, αντί να προχωρήσουμε στη δημιουργία ενός αρραγούς και ενιαίου αντικατοχικού εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου, υπογράψαμε τις «συμφωνίες υψηλού επιπέδου» (συμφωνίες κορυφής όπως αποκαλούνται) Μακαρίου - Ντενκτάς 12/2/1977 και Κυπριανού - Ντενκτάς (19/5/1779), που απενοχοποιούσαν την Τουρκία και στη συνέχεια με την υποβολή χάρτου για το ούτω καλούμενο «εδαφικό» αποδεχθήκαμε και τη διχοτόμηση, όταν ο ένας ηγέτης δεν ήξερε πού είναι το Μαρί και ο έτερος δεν γνώριζε εάν το Ακάκι είναι κατεχόμενο.
Τα περί «μακροχρόνιου αγώνα» δεν είναι παρά πομφόλυγες και ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ, δηλαδή «λόγια του αέρα», «λόγια κενά περιεχομένου».
Με τις καθημερινές λοιπόν απειλές της Τουρκίας και τις διακηρύξεις ότι για την Τουρκία το Κυπριακό είναι «λυμένο επί του εδάφους και του ‘‘χάρτη’’» και η μόνη δι’ αυτούς «αποδεκτή λύση» είναι η δημιουργία και αναγνώριση «δύο ισότιμων και κυρίαρχων κρατών», το μόνο που έμεινε να μας πουν θα είναι «αιωνία σας η μνήμη».