Αναλύσεις

Η φωνή της Εκκλησίας

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης συναντήθηκε τις προάλλες με τον Αρχιεπίσκοπο Γεώργιο, τον οποίο ενημέρωσε επί του Κυπριακού. Τι ενημέρωση, όμως, θα ήταν δυνατό να γίνει από έναν Πρόεδρο, ο οποίος εξελέγη ως «Πρόεδρος λύσης» και στο τέλος της θητείας του κατηγορείται, ακόμη και από τους δικούς του, ότι μετατράπηκε σε «Πρόεδρο διχοτόμησης»;

«Σ’ εσέ τα λέω πεθερά, για να τ’ ακούει η νύφη»! Για να ακούν, δηλαδή, οι τρεις κύριοι υποψήφιοι, τους οποίους ο Πρόεδρος χαρακτηρίζει ως δικά του «πολιτικά παιδιά». Κι εκείνοι δηλώνουν με τη σειρά τους ότι είναι έτοιμοι και πειθαρχημένοι στρατιώτες να συνεχίσουν την «αποτυχημένη πολιτική», την οποία υπηρέτησαν, αλλά με διαφορετικές ο καθένας αποχρώσεις.

Υπάρχει πρόβλημα. Και κενό. Αυτή η σκληρή πραγματικότητα ουδόλως επιτρέπει στην Εκκλησία να αντικαθιστά την πολιτειακή ηγεσία. Έχουμε κοσμικό κράτος. Και όχι θεοκρατικό. Απλώς, ο Αρχιεπίσκοπος έχει δικαίωμα, όπως όλοι, να διατυπώνει τις δικές του θέσεις επί του Κυπριακού. Χωρίς, όμως, να υποπίπτει στα λάθη των προκατόχων του. Σε καμία, λοιπόν, περίπτωση δεν θα πρέπει να εξελιχθεί σε έναν πολιτικό με ράσα, σε έναν άλλο «παποκαίσαρα», παρά μόνο σε διάκονο των ηθικών αρχών και αξιών μας. Της δημοκρατίας. Και της επιβίωσης του Ελληνισμού.

Ο Αρχιεπίσκοπος έχει εκφράσει την πρόθεσή του να διατυπώνει λόγο στο Κυπριακό. Να εκφράζει θέσεις. Για να επιτύχει, λογικό είναι να προχωρήσει στη δημιουργία ενός «Συμβουλίου Ειδικών» επί του Κυπριακού και των εθνικών θεμάτων. Που δεν θα αποτελείται, όμως, από αυλικούς, αλλά από ειδικούς και έντιμους επιστήμονες. Για να τον συμβουλεύουν υπεύθυνα. Ο ίδιος, δε, οφείλει να ξέρει πότε, γιατί και πώς μιλά. Χωρίς να καταντά γραφικός και κουραστικά επαναλαμβανόμενος. Το αντίθετο. Ο λόγος του θα πρέπει να είναι πνευματικός και σοβαρός. Τεκμηριωμένος. Ποτέ διχαστικός. Συναινετικός και πατριωτικός. Για να μπορούν να τον ακούν όλοι. Και ημέτεροι και ξένοι. Για να έχει αποτέλεσμα.

Ο Μακαριότατος επωμίστηκε μεγάλο έργο και βάρος. Άλλωστε, ο θεσμός που εκπροσωπεί, κουβαλά στους ώμους του μια μακραίωνη ιστορία. Μεγαλύτερη από αυτήν των κομμάτων και του Προέδρου. Και είναι, ως εκ τούτου, καταδικασμένος να κρατά όρθιο τον Ελληνισμό της Κύπρου, ειδικώς όταν άλλοι έχουν ήδη γονατίσει…