Tablets, smart phones, διαδίκτυο… και πορνό!
Χριστούγεννα! Χαρά Θεού... Όπου κι αν στρέψει κανείς το βλέμμα του θα δει στολισμένες βιτρίνες, χριστουγεννιάτικα δέντρα, λαμπερά φωτάκια να αναβοσβήνουν παιχνιδιάρικα, Αϊ-Βασίληδες να μοιράζουν δώρα στα πιτσιρίκια, κι από όπου κι αν περάσει, θ’ ακούσει τον Jose Feliciano να του τραγουδά το... Feliz Navidad!
Οι όμορφες αυτές εικόνες φέρνουν λατρεμένες θύμησες στο μυαλό όλων μας. Τότες που ήμασταν και εμείς πιτσιρικάδες. Που μ’ αγωνία περιμέναμε να έρθουν τα Χριστούγεννα να πάρουμε το δώρο μας...
Βέβαια τα ζόρικα εκείνα χρόνια του πενήντα και του εξήντα δεν περιμέναμε να πάρουμε κάτι αντίστοιχο με τα tablets, τα smart phones ή τα αθλητικά παπούτσια Adidas και Nike των €150 που οι γονείς αγοράζουν στα παιδιά τους σήμερα. Aν ήμασταν τυχεροί, θα παίρναμε καμιά πέτσινη μπάλα ποδοσφαίρου ή κάνα ψευτοπαιχνιδάκι...
Και διερωτάται κανείς! Είναι όντως πιο τυχερά τα σημερινά παιδιά από τη δική μας γενιά; Που μεγαλώνουν μέσα στην ευπορία, την καλοπέραση και τη χλιδή που τους προσφέρει η φουσκωμένη τσέπη του μπαμπά;
Άποψη μου είναι πως όχι!
Δυστυχώς, ζούμε σε μια φιγουράτη κοινωνία. Όπου η αξία του καθενός από εμάς μετριέται με το πόσα χρήματα καταφέραμε να τσουβαλιάσουμε στο πουγκί μας. Στη δε προσπάθειά μας να πραγματοποιήσουμε τα μεγαλεπήβολα όνειρά μας, να πιάσουμε την καλή για να μπορέσουμε ν’ αγοράσουμε κι εμείς μια λουσάτη Μερσεντάρα σαν κι αυτή του γείτονα, μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότερο παραμελούμε τα παιδιά μας...
Δεν λέω πως δεν τ’ αγαπάμε. Ή πως δεν νοιαζόμαστε γι’ αυτά. Αυτό που ισχυρίζομαι είναι πως τελευταία είμαστε όλοι... very busy! Στην προσπάθειά μας να αναβαθμίσουμε το κοινωνικό μας στάτους, ξεχάσαμε πως τα παιδιά μας χρειάζονται πολύ περισσότερο την επιμέλειά μας, τις συμβουλές, την καθοδήγηση και τη θάλπη που προσφέρει η ζεστή αγκαλιά της μητέρας και του πατέρα.
Μεταφέραμε την ευθύνη της ανατροφής και διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας σε housekeepers. Φιλιππινέζες, Βιετναμέζες, Ταϊλανδές... Οι οποίες, εκτός από τη φροντίδα των παιδιών μας, μαγειρεύουν, πλένουν και σιδερώνουν ρούχα, βγάζουν το σκύλο περίπατο και πλένουν τα αυτοκίνητά μας! Πού να βρούμε εμείς τον χρόνο να ασχοληθούμε μ’ αυτό το χαμαλίκι...
Τελευταία δε χάσαμε κάθε μέτρο. Στην προσπάθειά μας να δούμε την αγαπημένη μας σειρά στην τηλεόραση με την ησυχία μας, παραδώσαμε τα παιδιά μας στο World Wide Web!
Αφήνουμε τα παιδιά μας να σερφάρουν με τις ώρες στο διαδίκτυο, χωρίς να μας καίγεται καρφί. Χωρίς να σκοτιζόμαστε για τους τεράστιους κινδύνους που κρύβει το... «κυβερνοδιάστημα». Πως τις ελεύθερές τους ώρες αντί να αθλούνται ή αντί να διαβάσουν κανένα βιβλίο μήπως ξεστραβωθούν, καρφώνονται στα tablets και παίζουν war games… Πυροβολώντας, σκοτώνοντας και ανατινάζοντας στον αέρα τον υποτιθέμενο επίπλαστο εχθρό τους. Και μετά διερωτόμαστε γιατί υπάρχει παιδική παραβατικότητα, βία στα γήπεδα, χουλιγκανισμός κι αναρχία στα σχολεία!
Και να ήταν μονάχα αυτό;
Παιδάκια εννιά και δέκα χρονών, με το πάτημα ενός κλικ, έχουν πρόσβαση σε ταινίες πορνογραφικού περιεχομένου. Σε αισχρές από κάθε άποψη ιστοσελίδες πορνό που δημιούργησαν τα αρρωστημένα μυαλά ανώμαλων βιτσιόζων. Δηλητηριάζοντας τα αγνά αισθήματα που κρύβουν στις ψυχούλες τους. Στερώντας από τις αθώες τους καρδιές το δικαίωμα να μεγαλώσουν και να γνωρίσουν τον έρωτα. Τον πραγματικό έρωτα· μέσα από το τρεμούλιασμα που θα φέρει το πρώτο τους φιλί.
Χριστούγεννα! Χαρά Θεού... Όπου κι αν στρέψει κανείς το βλέμμα του θα δει στολισμένες βιτρίνες, λαμπερά φωτάκια και ένα σωρό δώρα στοιβαγμένα κάτω από χριστουγεννιάτικα δέντρα. Αυτό που δεν θα δει είναι το σκίρτημα της καρδιάς και τις τρυφερές ματιές των ερωτευμένων μιας άλλης, ξεχασμένης εποχής! Μιας αθώας εποχής χαμένης στης λήθης τ’ απομεινάρια!
