Υπάρχει «ζωή» μετά τον θάνατο;
Κακά τα ψέματα. Μόλις κάνουμε αντιλαβού πως... οι μέρες μας σ’ αυτόν τον κόσμο είναι μετρημένες, και πως κάποια στιγμή θα μας πάνε στα κυπαρισσάκια, το ερώτημα που έρχεται στο μυαλό μας είναι:
Υπάρχει «ζωή» μετά τον θάνατο;
Υπάρχει επουράνιος κόσμος; Όπου το άσαρκο πνεύμα των κεκοιμημένων «ζει και βασιλεύει» στο υπερούσιο βασίλειο του Θεού;
Κόλαση;
Υπάρχει κόλαση; Όπου οι ψυχές των αμαρτωλών ρίχνονται στη γέεννα του πυρός, καταδικασμένες να ζουν στο κολαστήριο του Σατανά μέχρι του χρόνου να σβήσει το καντήλι;
Πιτσιρικάς πήγαινα κατηχητικό. Εκεί μ’ έμαθαν πως αν ήμουνα καλό παιδί θα πήγαινα στον παράδεισο. Αν ήμουνα άτακτος, θα με ρίχνανε εις το πυρ το εξώτερον να βράζω σ ένα καζάνι με πίσσα!
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσες γριούλες βοήθησα να περάσουν στο απέναντι πεζοδρόμιο στην προσπάθειάμου να γίνω «καλό παιδάκι». Τις περισσότερες φορές, βέβαια, τραβούσα τις γριούλες με το ζόρι. Μιας και καμιά πρόθεση δεν είχαν να περάσουν απέναντι...
Σαν μεγάλωσα, διάβασα για το «Big Bang». Πως τ’ αστέρια κι οι γαλαξίες δημιουργήθηκαν πριν από 13.8 δισεκατομμύρια χρόνια· με το που εξερράγη το «πρωταρχικό άτομο»…
Η κοσμογονική αφήγηση πως ο Θεός δημιούργησε τα ζώα, τα φυτά και τον άνθρωπο… έγινε σκόνη και θρύψαλα. Μπερδεύτηκα. Δεν ήξερα τι να πιστέψω. Τους πατέρες της Εκκλησίας ή τη θεωρία του «Big Bang»;.. Μοιραία, ο Αδάμ... η Εύα κι ο καταραμένος Όφις άρχισαν να ηχούν στ’ αφτιά μου σαν παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν...
Βέβαια, μια θυμωσιάρα φωνή μέσα μου συνέχισε να με «κουκκουφά» πως είμαι «κακό παιδί». Πως θα πάω στην κόλαση να κάνω παρέα με τον Βελζεβούλ... τον Χίτλερ, τον Αλ Καπόνε και τον Τζακ τον αντεροβγάλτη...
Άδικα προσπάθησα να συμφιλιώσω τη διδαχή της χριστιανικής κατήχησης με τις τεκμηριωμένες θέσεις της επιστήμης. Από τη μια... «Πίστευε, και μη ερεύνα». Από την άλλη, μετατόπιζα το κόμμα δυο λέξεις πιο κάτω με αποτέλεσμα... «Πίστευε και μη, ερεύνα...».
Άντε τώρα να βγάλεις άκρη!
Κάποια στιγμή έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του Έριχ φον Ντένικεν «Chariots of the Gods». Όπου ο συγγραφέας ισχυριζόταν ότι ήμαστε «δημιουργήματα» τεχνητής γονιμοποίησης υπερ-ευφυών εξωγήινων. Διάβασα κι ένα σωρό άλλα βιβλία. Πουθενά όμως δεν βρήκα κάποια πειστική απάντηση στο ερώτημα αν υπάρχει «ζωή» μετά τον θάνατο.
Μέχρι που...
Για τρία χρόνια έβλεπα το ίδιο επαναλαμβανόμενο όραμα. Πως θα χάσω ένα από τα δύο μου παιδιά! Το μόνο που δεν γνώριζα ήταν... ποιο παιδί μου θα έχανα! Το μοιραίο συνέβη στις 29 Ιουλίου του 1997...
Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας την τραυματική αυτή εμπειρία που έζησα, επειδή πιστεύω πως η αφήγηση της ιστορίας μου θα ελαφρύνει τον πόνο συνανθρώπων μας, οι οποίοι κι αυτοί, αδόκητα, έχουν χάσει κάποιον δικό τους άνθρωπο.
Την επομένη του δυστυχήματος, απελπισμένος καθώς ήμουν...
...ζήτησα από το παιδί μου να μου δώσει κάποιο σημάδι πως είναι καλά. Από το πουθενά, ένα άγριο περιστέρι ήρθε και κάθισε δίπλα μου! Με άφησε να το χαϊδέψω κι έμεινε στο πλάι μου για περισσότερο από δεκαπέντε λεπτά...
Συγκινημένος καθώς ήμουν «ρώτησα» το παιδί μου να μου πει πού βρίσκεται. Απάντηση πήρα το ίδιο βράδυ, όταν ο γιος μου, ο οποίος λαμποκοπούσε σαν άγιος, παρουσιάστηκε στον ύπνο μου και με ήρεμη φωνή μού είπε:
«Νιώθω να βρίσκομαι σε μιαν άλλη διάσταση μια ανώτερης δύναμης...».
Μετά τη μεταφυσική αυτή εμπειρία πιστεύω ακράδαντα πως ΝΑΙ...
«Υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο!»
Δεν έχω πια καμιάν αμφιβολία πως οι ψυχές των αγαπημένων μας ανθρώπων μετουσιώνονται και μεταφέρονται σε μια υπερκόσμια... αιθέρια διάσταση. Γαλήνια κι ειρηνεμένη. Μακριά από τον βάρβαρο και φρενιασμένο αυτό κόσμο και τα ανθρωπόμορφα κτήνη που τον κουμαντάρουν...
Καλά Χριστούγεννα!
