Στέλιος Καζαντζίδης: Υπάρχω! Σταύρος Σιδεράς: Δεν υπάρχω…

Έχω επισημάνει το εξής σούπερ ντούπερ φαινόμενο: Μόλις κάποιος φιρμάτος καλλιτέχνης, λογοτέχνης, πολιτικός, ποιητής, τηλεπερσόνα ή/και αρχιερέας μεθίσταται των εγκοσμίων… εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, περιοδικά και especially οι καφενόβιοι προφεσόροι των Social Media, μετά αφάτου θλίψεως και οδύνης, αρχίζουν να κλαίνε και να μοιρολογούν τον αδικοχαμένο, σαν Μανιάτισσες μοιρολογίστρες! Χύνοντας ποταμούς δακρύων για το «πρόωρο» φευγιό του 99χρονου εν Κυρίω αναπαυθέντος…

Κι αφού σκουπίσουν τα δάκρυά τους, φτιάχνουν ένα cappuccino macchiato για να πάει κάτω η πίκρα κι ο καημός, κάνουν copy/paste τις μαυρόασπρες φωτογραφίες του αποθανόντος που "ξέθαψαν" (nopunintended) κάποιοι έγκριτοι δημοσιογράφοι από τα αραχνιασμένα τους αρχεία, και αρχίζουν τις αναρτήσεις. Δηλώνοντας πόσο τέλειος, υπέροχος, καταπληκτικός, ξεχωριστός, φανταστικός, έξοχος… ένας και μοναδικός ήταν ο μακαρίτης!

Και επειδή, αργά ή γρήγορα, θα πω κι εγώ «έχε γεια καημένε κόσμε…», θα ζω εν τόπω χλοερώ όπου αντί να παρακολουθώ την αγαπημένη μου ΑΕΚ στην τηλεόραση να παίζει «φούρπο» θα κοιτάζω τα ραδίκια ανάποδα, θα παρακαλέσω τους κατέχοντες υπουργικούς θώκους, χαρτοφυλάκια, πόστα, θέσεις, καρέκλες κι αξιώματα, τα οποία σχετίζονται με τον πολιτισμό, τη μουσική τα γράμματα και τις τέχνες…

Να μην έρθουν στην κηδεία μου!

Κι ούτε θέλω μόλις πέσω σέκος και τα κακαρώσω να βγουν στις τηλεοράσεις για να εξάρουν τα επιτεύγματά μου! Δηλώνοντας με ρητορική έπαρση πως… χάσαμε ένα άξιο τέκνο. Έναν βραβευμένο τραγουδιστή… βραβευμένο συγγραφέα, ποιητή… σεναριογράφο… λιμπρετίστα… συνθέτη… δημοσιογράφο… θεατρικό σκηνοθέτη... παραγωγό κι ένα κοτζάμ… επίτιμο καθηγητή πανεπιστημίου!

Τώρα… ξέρω πως κάποιοι καλοθελητές θα αρχίσουν να κελαηδούν στο Twitter και να γράφουν ειρωνικά σχόλια στο Facebook, πως αυτοδιαφημίζομαι. Πως… «I am too ting my own horn» όπως θα έλεγε εις άπταιστα Queens English κι η αξιομακάριστη θεία μου Ερμιόνη που τα Καμπιά… Αιωνία της η μνήμη! Πως καβάλησα το καλάμι. Πως «ρεκλαμάρω» τα επιτεύγματά μου με υπεροψία και ξιπασιά…

Ξέρετε κάτι; Δεν θα έχουν άδικο!

Συνήθως δεν κομπάζω για τις επιτυχίες μου και σπάνια περιαυτολογώ. Δεν αντέχω όμως άλλο αυτήν την αδικοκρατία. Γι’ αυτό αποφάσισα να αλλάξω ντιρεκτίβα. Τι κέρδισα τόσα χρόνια που ήμουν «καλό παιδί»; Που δεν διαμαρτυρήθηκα ποτές μου; Παρόλη την ταπεινωτική απαξίωση και καταφρόνια που δέχτηκα και συνεχίζω να δέχομαι στην ίδια μου την πατρίδα;

Απολύτως ΤΙΠΟΤΑ!

Γι’ αυτό και τώρα που πλησιάζει η στιγμή να πέσουν οι τίτλοι τέλους στο έργο… «Αχ Σιδερά, βρε Σιδερά» αποφάσισα να κακιώσω! Να ανοίξω την καρδιά μου και να ζητήσω εξηγήσεις για ένα μαράζωμα που μου τρώει τα σωθικά…

• Γιατί δεν με πήραν ποτέ από τον ΘΟΚ! Να μου προτείνουν να παρουσιάσω ένα από τα τριάντα τόσα μιούζικαλ που έχω γράψει ή/και έχω σκηνοθετήσει στο εξωτερικό;
• Γιατί τα ΚΥΠΡΙΑ απέρριψαν το μιούζικάλ μου «Τα Καραβάνια των Τσιγγάνων», που τους πρότεινα, με πρωταγωνιστή τον Κώστα Χατζή;
• Γιατί ενώ έχω συνθέσει τόσα τραγούδια κι έχω σκηνοθετήσει τόσα μιούζικαλ, η Κρατική Ορχήστρα Κύπρου δεν με έχει συμπεριλάβει στην παρουσίαση έργων Κυπρίων συνθετών;
• Γιατί το 2012 οι κρατικές υπηρεσίες του κράτους απέρριψαν το σενάριό μου «Poets Never Die», δίνοντας τέλος στην επτάχρονη προσπάθειά μου να ολοκληρώσω την παραγωγή μιας ταινίας βασισμένης στο βραβευμένο μου βιβλίο «Οι Ποιητές δεν Πεθαίνουν Ποτέ»;

Σενάριο το οποίο κέρδισε την αποδοχή της Paramount, τη συμμετοχή οκτώ Oscar Winners και τον σκηνοθέτη John Glen. Σκηνοθέτη πέντε ταινιών James Bond! Ναι! Ρωτάω ο δόλιος! Γιατί οι κρατικές υπηρεσίες του τόπου μου απέρριψαν το έργο μου αυτό; Και πού δόθηκαν οι €650.000;

• Γιατί οι πολιτιστικές υπηρεσίες της πόλης μου με σνομπάρουν; Και γιατί ενώ για περισσότερα από δώδεκα χρόνια ανέβαζαν μιούζικαλ με κρατική επιχορήγηση εκατοντάδων χιλιάδων λιρών, όταν έλαβα και εγώ μέρος στον «διαγωνισμό», λες και έπρεπε να περάσω εξετάσεις πρώτα… με απέρριψαν! Και ποιοι είναι αυτοί που με απέρριψαν; Τι προσόντα έχουν; Με ποια κριτήρια κόβουν και ράβουν; Και γιατί τα περισσότερα κονδύλια δίνονται σχεδόν αποκλειστικά σε μία μόνο εταιρεία παραγωγής;

Και κάτι τελευταίο. Πώς είναι δυνατόν η προκήρυξη του διαγωνισμού να γινόταν 2-3 εβδομάδες πριν από την παράσταση, και ως δια μαγείας, «ξαφνικά» να παρουσιαζόταν θίασος από την Αγγλία, έτοιμος να δώσει παράσταση;

Δεν θέλω να πω περισσότερα, γιατί θα βρω τον μπελά μου! Ένας Θεός μόνο ξέρει πόσες αμαρτίες κρύβονται πίσω από αυτά τα ερωτήματα… Απλώς διαμαρτύρομαι για τον λόγο ότι ενώ ο Καζαντζίδης… η Άντζελα Δημητρίου… ο Ρέμος… η Φουρέιρα… η Βίσση… κι άλλοι αοιδοί συνεχίζουν να τραγουδούν το τραγούδι «ΥΠΑΡΧΩ»… ο Σταύρος Σιδεράς, ο οποίος για σαράντα χρόνια υπηρέτησε όλες σχεδόν τις μορφές της τέχνης…

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ;

Πείτε με αλαζόνα. Αλλά μιας και οι προαναφερθέντες με έχουν όλοι ξεχάσει, θα ήθελα να τους υπενθυμίσω πως: Στα σαράντα τόσα χρόνια που «άγω τις ψυχές των ανθρώπων» ευτύχησα να δικαιωθώ στα πιο ψηλά σκαλοπάτια της Entertainment Industry… διεθνώς!

• Ως τραγουδοποιός έχω κερδίσει χρυσούς δίσκους, έχω βραβευτεί στο Φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης κι έχω αντιπροσωπεύσει την πατρίδα μου δύο φορές στην Eurovision…
• Ως τηλεοπτικός παραγωγός, παρουσιαστής και δημοσιογράφος, μεταξύ άλλων, κατάφερα και πήρα συνέντευξη από τον Ραούφ Ντενκτάς. Μια συνέντευξη που έγινε πρώτη είδηση σε όλον τον κόσμο. Προβάλλοντας την εισβολή των Τούρκων και τον σφαγιασμό των αιχμάλωτων πολέμου σε όλον τον πλανήτη...
• Ως συγγραφέας, σεναριογράφος, λιμπρετίστας, συνθέτης και παραγωγός ευτύχησα να πουλήσω σενάρια στην Paramount Pictures, να ανεβάσω περισσότερα από τριάντα μιούζικαλ στην Κύπρο και στο εξωτερικό, να γράψω μιούζικαλ και να σκηνοθετήσω τους πιο δημοφιλείς Έλληνες συνθέτες και τραγουδιστές…

Βίκυ Μοσχολιού, Κώστα Χατζή, Μάριο Τόκα, Γιώργο Χατζηνάσιο, Μίμη Πλέσσα, Γιάννη Σπανό… Χρίστο Νικολόπουλο, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Στέλιο Διονυσίου και βάλε…

Να γράψω την ιστορία, το βιβλίο και τους στίχους στην ροκ όπερα «Δαίμονες»… Να γράψω το λιμπρέτο, να συνθέσω τη μουσική και να σκηνοθετήσω τη μονόπρακτη όπερα «Odetothe Gods». Έργο το οποίο ανέβηκε παρουσία της Βασίλισσας της Αγγλίας και 47 Αρχηγών Κρατών της Κοινοπολιτείας, με πρωταγωνίστρια την Άννα Βίσση…

Να γράψω το λιμπρέτο, να συνθέσω τη μουσική και να σκηνοθετήσω το μιούζικαλ «Pygmalion: The True Story» με πρωταγωνίστρια τη Stephanie Block. Mιαν από τις πιο σπουδαίες φωνές του μουσικού θεάτρου παγκοσμίως...

Να σκηνοθετήσω Broadway stars, να συνεργαστώ με διεθνούς φήμης παραγωγούς και σκηνοθέτες στο Los Angeles, NewYork και στο LasVegas… με χορογράφους όπως είναι oMicThompson. Χορογράφος του Michael Jackson και της Diana Ross. Με τον Ron Colvard, ενορχηστρωτή και μουσικό διευθυντή της Walt Disney…

Να συνεχίσω;

Θέλω να ξέρω τι άλλο πρέπει να κάνει ένας καλλιτέχνης στην Κύπρο για να… «Υπάρχει;». Απλώς ρωτάω ο «πτωχός» πριν μετακομίσω εις τας αιωνίους μονάς!

Τόσο σκάρτος είμαι;

Ούτε και στο ΡΙΚ με κάλεσαν! Έστω μια φορά, να μου κάνουν ένα αφιέρωμα! Τι λέω τώρα. Εδώ ούτε στο Tet-a-Tet του φίλτατου Τάσου Τρύφωνος δεν με αξίωσε ο Θεός να πάω. Προφανώς γιατί στο show αυτό προσκαλούνται μόνο φίρμες! Κι όχι όποιος κι όποιος…

Κάτι τελευταίο και υπόσχομαι πως θα βγάλω σκασμό. Αυτά που έγραψα δεν τα έγραψα για να με λυπηθείτε. Κι ούτε πρόκειται να αποδεχθώ κάποια πρόταση από τους υψηλά ιστάμενους καρεκλοκένταυρους, πολιτιστικούς λειτουργούς και τηλεπερσόνες που έχω προαναφέρει. Έτσι κι αλλιώς για όλους αυτούς…

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΩ!

Το άρθρο αυτό το έγραψα με την ελπίδα πως οι κλειδοκράτορες των κονδυλίων του πολιτισμού θα ανοίξουν τα μπαούλα τους και θα δώσουν σε νέους, ανερχόμενους ταλαντούχους καλλιτέχνες της Κύπρου τις ευκαιρίες που δεν έδωσαν σε μένα.

Εγώ δεν σας χρειάζομαι πια, κύριοι…

«Μόνος θα συνεχίσω να τραβάω κουπί σε πεντηκόντορο τριήρη, αγναντεύοντας την κυκλική γραμμή του ορίζοντα. Εκεί που η γης ενώνεται με τον ουρανό κι οι ποιητές απλώνουν φτερά και γίνονται θαλασσοπούλια. Εκεί θα ρίξω άγκυρα. Στ’ ακρομόλι του ουρανού θα βρω την αλογοπεταλιά του Πήγασου. Και καβάλα στο φτερωτό άλογο θα συνεχίσω το ταξίδι μου. Μέχρι να φτάσω στην Ιθάκη...».