Ετησίως Μεγαλοβδομαδιάτικα...

(Α) ΓΛΩΣΣΑ & ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ

ΘΗΣΑΥΡΟΦΥΛΑΚΙΟ με πλούτη αμύθητα και πολύτιμους λίθους η Μεγάλη Εβδομάδα. Δεν είναι μόνο το υπερούσιο Νόημα. Ούτε μόνο η μαγεύουσα Μελωδία. Είναι κι η απέραντη ομορφιά της Γλώσσας. Κορμός της μυσταγωγίας με ανθοφορία νοημάτων. Θησαυρός γλώσσας, συν τοις άλλοις. Ακούς με λίγη προσοχή τα Ευαγγέλια, ακροάζεσαι τα μελωδούμενα μ’ ανοιχτές ανά χείρας τις σελίδες της Σύνοψης και εντοπίζεις πλήθος ρήσεις και λέξεις της Μεγ. Eβδομάδας που χρησιμοποιούνται, μετά από τόσους αιώνες, στον προφορικό και στον γραπτό λόγο, στις εφημερίδες, στα ραδιόφωνα, στις τηλεοράσεις. Από το «δεύρο έξω», το Σάββατο του Λαζάρου, ώς το «βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων» του Θωμά, την Κυριακή του Πάσχα

ΠΑΡΕΛΑΥΝΟΥΝ κορδωτές καμαρωτές, πλήθος δοτικές, συγκεντημένες με τις πιο όμορφες μετοχές και τα εξαίσια απαρέμφατα, σ’ ένα αριστούργημα τέχνης. Απ’ όπου διαρκώς τσιμπολογάμε, αιώνες τώρα, για να ομορφαίνουμε την καθομιλουμένη:

- Εκτός νυμφώνος. Μωραί παρθένοι. Κύμβαλα αλαλάζοντα. Πριν αλέκτορα φωνήσαι. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης. Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι. Άρον - άρον. Το φιλί του Ιούδα. Τα τριάκοντα αργύρια. Τι χρείαν έχομεν μαρτύρων. Ούκ οίδα τον άνθρωπον. Καθάπερ ο Ιούδας. Ήγγικεν η ώρα. Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί. Ένιψεν τας χείρας του…

ΑΛΛ’, ΟΜΩΣ, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα Πολιτεία μας, εδώ και εν Αθήναις, κατακρεουργήσασα από δεκαετιών τη στοιχειώδη έστω διδασκαλία του απέραντου πλούτου τής Αρχαίας Ελληνικής, παρήγαγε ήδη νεοέλληνες ανίκανους για τέτοιο πλουτισμό. Μ’ εντελώς περιορισμένες τις δυνατότητες να κοινωνήσουν των αχράντων της γλώσσας:

- Από το «μήνιν άειδε θεά» και το «αμύνεσθαι περί πάτρης» του προπάππου Ομήρου, το «ελευθερίης γλιχόμενοι - ουδαμά προδώσομεν την Ελλάδα» τού παππούλη Ηρόδοτου και το «εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον» του Θουκυδίδη, ώς το «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού... Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί» της Λαμπρής μας…

ΟΤΑΝ ΟΨΕΠΟΤΕ η δυσώδης και βεβορβορωμένη ανανήψει, αίφνης θ’ ανακαλύψει ότι: Τα πανεπιστήμιά μας έπαυσαν να σπουδάζουν φιλολόγους ικανούς να διδάσκουν επαρκώς Αρχαία Ελληνικά. Η δε εκφωνούσα ετησίως κάθε Μεγ. Εβδομάδα αυτόν τον πλούτον Εκκλησία, περί του πλούτου τής παιδείας, αγρόν ηγόρασε εσχάτως και ζεύγη βοών πέντε.

ΤΟΤΕ, ίσως θα ψάχνουν εις την ξένην, κάποιες των αλλοδαπών πανεπιστημίων σχολές, θεραπαινίδες της Αρχαίας Ελληνικής, κατά πως διά βίου αγωνιζόταν, φερ’ ειπείν, η των Παρισίων, εξ επιλογής και κατ’ απονομήν επαξίως Ελληνίς, μ. Ζαγκλίν ντε Ρομιγύ, για να ανακτήσουν ψήγματα του απολεσθέντος πλούτου:

- «Ήσαν δέ τινες Έλληνες… ο δε Ιησούς απερκίνατο αυτοίς, λέγων: Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου». Γι’ αυτό: Θαρσείν χρη! Θα δείξει [και] ημίν και την ένδοξόν Του Ανάστασιν.

(Β) ΠΟΡΝΗ, ΠΡΟΔΟΤΗΣ & Τριάκοντα αργύρια

ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ εσπέρας: Στις εκκλησιές κορυφαίο σε στίχους και μελωδία το τροπάριο της Κασσιανής μοναχής του 9ου αιώνα: «Η εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα γυνή». Υπέρ της μεταμεληθείσας πόρνης oι ικεσίες. Το πιο εντυπωσιακό όμως στην υμνογραφία, είναι η αντίθεση στο δίπολο Πόρνη - Προδότης: Η πρώτη σθεναρώς εξυμνείται. Ο δεύτερος διαρκώς στιγματίζεται:

«Ήπλωσεν η πόρνη τας τρίχας σοι τω Δεσπότη,

ήπλωσεν Ιούδας τας χείρας τοις παρανόμοις,

η μεν λαβείν την άφεσιν, ο δε λαβείν αργύρια».

- Η ΠΟΡΝΗ εν κλαυθμώ ανεβόα, «δέξαι με μετανοούσαν και σώσον»…

- Ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ, μαθητής αχάριστος, λόγω φιλαργυρίας, την χάριν που έπνεε απεμπολών, δολίως εμελέτησεν, έναντι Τριάκοντα αργυρίων την διά φιλήματος παράδοση: «Τί μοι θέλετε δούναι, καγώ παραδώσω υμίν εις το σταυρώσαι αυτόν;».

(α) Η ΜΕΝ Πόρνη, απ’ το βόρβορο της πιο κατάπτυστης κοινωνικής υποστάθμης βδελυρής αισχρότητας, «δάκρυα προχέουσα και οδυρομένη», εξιλεώνεται. Κι έκτοτε ως παράδειγμα προβάλλεται η μεταμέλειά της.

(β) Ο ΔΕ Προδότης Ιούδας ο Ισκαριώτης, από την τιμητικότατη θέση ενός εκ των Δώδεκα Μαθητών, καταπίπτει στο βόρβορο της αιώνιας διαπόμπευσης.

ΣΤΙΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ της Μεγάλης Εβδομάδας εντοπίζονται πενήντα τουλάχιστον αναφορές για την προδοσία που διέπραξε, φιλαργυρίας ένεκεν, ο Ιούδας και τα Τριάκοντα αργύρια που εισέπραξε για να διαπράξει την προδοσία.

ΠΕΝΤΕ αιώνες πριν από τον Ιούδα, το 480 π.Χρ., αισχρότερος προδότης αναδείχθηκε ο Εφιάλτης. Μετά την τριήμερη νικηφόρα άμυνα των Ελλήνων στα Στενά των Θερμοπυλών, μ’ επικεφαλής της ΕΛ.ΔΥ.Θ. τον Λεωνίδα της Σπάρτης κι ενώ βρισκόταν σε αμηχανία ο βασιλεύς των Περσών Εισβολέων - Κατακτητών, έσπευσε αυτοπροσώπως στον Ξέρξη, πρόθυμος για προδοτική συναλλαγή, το ανδράποδο «Εφιάλτης ο Ευρυδήμου ανήρ Μηλιεύς». Πρόδωσε τους υπερασπιστές της πατρίδας. Κι οδήγησε «περί λύχνων αφάς» (ώρα που άναβαν τους λύχνους) από την Ανοπαία Ατραπό του Καλλίδρομου όρους τις περσικές ορδές του Υδάρνη, στα νώτα των Λακεδαιμονίων Θερμοπύλαρχων, «μέγα τι παρά βασιλέως δοκέων οίσεσθαι», καθώς περιέγραψε ο Ηρόδοτος το «κερδαλεώτερον» αντίτιμο της προδοσίας του Εφιάλτη: Αρχαιότερο συνώνυμο των Τριάκοντα αργυρίων.

ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ των Ελλήνων και της χριστιανικής οικουμένης, στη συνείδηση των ανθρώπων, ουδεμία πόρνη έμεινε ποτέ κατάπτυστη. Ο Εφιάλτης όμως κι ο Ιούδας, έμειναν. Αμφότεροι, συνώνυμα του πλέον βεβορβορωμένου βορβόρου…

(Γ) ΑΡΓΥΡΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ

Τ Α ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ αργύρια της προδοσίας, δεν ήσαν τα μόνα αργύρια που έπαιξαν ρόλο στο κακούργημα. Οι των φθονουργών και φονουργών Γραμματείς και Φαρισαίοι αρχιερείς του εσμού των θεοκτόνων, δεν τα κουδούνισαν μόνο στ’ αφτιά του αχάριστου μαθητή για να τους Τον παραδώσει «εις το σταυρώσαι». Αργυρώνητους χρησιμοποίησαν για να ελέγξουν και τα τότε «ΜΜΕ», τις πηγές και πομπούς πληροφοριών, «επικοινωνίας» και «ενημέρωσης» της εποχής εκείνης. Για να αποκρύψουν την αλήθεια. Και για να την διαστρεβλώσουν. Για να παραπλανήσουν τους ανθρώπους. Για να επιβάλουν το ψέμα. Ακόμα και σε βάρος του μέγιστου γεγονότος της Αναστάσεως.

- Γεγραμμένα τα καθέκαστα της «επικοινωνιακής πολιτικής» των τότε Γραμματέων και Φαρισαίων, ήσαν τα εξής: «Ιδού τινες της κουστωδίας [που ο Πιλάτος όρισε φρουρά του τάφου], ελθόντες εις την πόλιν, απήγγειλαν τοις αρχιερεύσιν άπαντα τα γενόμενα. Και συναχθέντες μετά των πρεσβυτέρων, συμβούλιόν τε λαβόντες, αργύρια ικανά έδωκαν τοις στρατιώταις, λέγοντες, είπατε ότι οι μαθηταί αυτού, νυκτός ελθόντες, έκλεψαν αυτόν, ημών κοιμωμένων… Οι δε, λαβόντες τα αργύρια, εποίησαν ως εδιδάχθησαν. Και διεφημίσθη ο λόγος ούτος παρά Ιουδαίοις μέχρι της σήμερον» (Ματθαίου κη΄11-15).

Με τ’ αργύρια, λοιπόν, η Προδοσία, με τ’ αργύρια και η Διαφήμιση. Από τότε και έκτοτε και πάντοτε, το ίδιο κόλπο!

ΑΛΛΑ: «Ω των θαυμάτων των καινών!.. Ο εν τω σταυρώ τας χείρας εκτείνας και το κράτος του εχθρού συντρίψας… Τω σταυρώ προσηλωθείς και τη λόγχη κεντηθείς την αθανασία επήγασε ανθρώποις… Θανάτω θάνατον πατήσας»…

ΚΟΥΡΑΓΙΟ, Ελληνίδες και Έλληνες. Θαρσείν χρη. Σαράντα εννέα χρόνια η πατρίδα ανεβαίνει τον Γολγοθά, 49 χρόνια σταυρώνουν την Κύπρο, κουστωδίες σφραγίζουν τον τάφο, αργυρώνητοι επιστρατεύονται αφειδώς. Λησμονούν, όμως, ένα: Τον Γολγοθά ακολουθεί η Ανάστασις! Και είναι εδώ αιώνες, λαός Αναστάσεως. Αναστάσιμος. Για της Κερύνειας, της Μόρφου, της Αμμοχώστου, της Καρπασίας, του Πενταδακτύλου την Ανάσταση.

Καλή λευτεριά!