Μια κροτίδα είναι αρκετή για να σου αλλάξει τη ζωή
Το δευτερόλεπτο που του άλλαξε τη ζωή - Ένα «μπαμ» και μετά ακρωτηριασμός – Ο Στέλιος Θεοφίλου θυμάται τις δραματικές στιγμές που έζησε το 1976, όταν σε ηλικία 15 ετών υπέστη ακρωτηριασμό παλάμης από κροτίδα
Τι κι αν πέρασαν 47 ολόκληρα χρόνια, ο κύριος Στέλιος Θεοφίλου θυμάται με λεπτομέρεια τις δραματικές στιγμές που έζησε το 1976, όταν σε ηλικία 15 ετών υπέστη ακρωτηριασμό παλάμης από κροτίδα. Εκπαιδευτικός στο επάγγελμα, πλέον είναι Επαρχιακός Επιθεωρητής Λεμεσού στο Υπουργείο Παιδείας.
Ο τότε 15χρονος Στέλιος δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα αρκούσε μονάχα ένα δευτερόλεπτο για να του αλλάξει ριζικά τη ζωή του. Όπως λέει και ο ίδιος, ένα «μπαμ» ήταν αρκετό.
Εξιστορώντας την περιπέτειά του στη «Σημερινή» μίλησε για το περιστατικό που του σημάδεψε τη ζωή, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, αλλά και για το πώς κατάφερε να ξανασταθεί στα πόδια του και να συνεχίσει.
«Σε ηλικία 14 ετών με έμαθε ένας συγγενής να φτιάχνω κροτίδες. Την επόμενη χρονιά, στις 21 Μαρτίου του 1976, και σε ηλικία 15 ετών, εκεί που κατασκεύαζα τις κροτίδες σπίτι μου, την ώρα που οι γονείς μου νόμιζαν ότι μελετούσα τα μαθήματά μου, έγινε μια φοβερή έκρηξη και έχασα την παλάμη και τα δάχτυλά μου. Μέσα στον καπνό και τη σκόνη δεν είχα καταλάβει τι έγινε. Στο νοσοκομείο φώναζα αφήστε με να πεθάνω».
Στη συνέχεια ανέφερε ότι ο γιατρός ήθελε να του κόψει το χέρι του από ψηλά, και συγκεκριμένα από τον αγκώνα, για να γλιτώσει, όπως του είχαν πει, τη μόλυνση. «Σ’ εκείνη την ηλικία των 14-15 ετών ένα παιδάκι μένει για πάντα ανάπηρο με όλα εκείνα τα προβλήματα που συνεπάγονται, μέχρι να αντιληφθεί και να περισώσει ό,τι μπορεί να σώσει από τον εαυτό του και να ξαναβρεί τον δρόμο του. Το κάθε μωρό σε αυτήν την ηλικία έχει τα όνειρα για τη ζωή του. Την ώρα που οι άλλοι συμμαθητές μου ήταν στο σχολείο, εγώ ήμουν καθηλωμένος στο κρεβάτι του πόνου και στα χειρουργικά κρεβάτια. Σειρά εγχειρήσεων για αποκατάσταση, όλοι σού λένε ότι θα γίνεις καλά, αλλά κανείς δεν μπορεί να σε κάνει καλά».
Όπως ανέφερε, υποβλήθηκε σε περισσότερα από 20 χειρουργεία. «Δεν είναι μόνο ο ακρωτηριασμός, σπάζουν τα τύμπανα των αφτιών σου. Εμένα δεν έκλεισαν τα τύμπανα, χρειάστηκα εγχείρηση τυμπανο-πλαστική λόγω απώλειας ακοής».
Μετέπειτα ανέφερε ότι, λόγω του ακρωτηριασμού, αντιμετώπισε και συνεχίζει να αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα: «Το πιο απλό πράγμα, δεν μπορούσα να δέσω τα ράμματα των παπουτσιών μου. Το μεγαλύτερό μου κατόρθωμα, μετά από πολλές προσπάθειες, ήταν ότι βρήκα τρόπο και κατάφερα να δένω τα ράμματα των παπουτσιών μου. Ήταν το επιστέγασμα της απεξάρτησής μου από τη βοήθεια των άλλων».
Εμφανώς φορτισμένος ανέφερε ότι η αναπηρία δεν φέρνει καμία ευτυχία, με την έννοια, όπως εξήγησε, ότι έχεις πάντα δυσκολίες να αντιμετωπίσεις στη ζωή σου.
«Οι καθηγητές μου έρχονταν αμισθί σπίτι μου να μου κάνουν τα μαθήματα για να περάσω τις εξετάσεις. Μετά από μια τέτοια περιπέτεια, πρέπει να έχεις γύρω σου ανθρώπους που θα σε στηρίξουν. Για αρκετό καιρό κάλυπτα το χέρι μου με ένα ρούχο, το οποίο κατάφερα να πετάξω μετά από πολλά χρόνια και όταν ήμουν πλέον 40 χρονών. Δεν με ενδιέφερε οι μαθητές αν δουν το χέρι μου, έπρεπε να ξέρουν τι έχουν μπροστά τους, τι έχουν να αντιμετωπίσουν. Όλες αυτές τις άγκυρες πρέπει να τις αποβάλεις για να βρεις τον δρόμο σου, δεν είναι εύκολο πράγμα».
Το μνημόσυνο και η συγγνώμη στους γονείς του
Εδώ και 30 χρόνια ο κύριος Στέλιος προσπαθεί με τον δικό του τρόπο να ευαισθητοποιήσει τους μαθητές για το θέμα των κροτίδων.
«Το 1993 ήμουν σε ένα σχολείο της υπαίθρου και αποφάσισα να βοηθήσω και να μιλήσω σε αυτά τα μωρά γι’ αυτό το θέμα και να τους παρουσιάσω τα πράγματα ως έχουν. Από τότε ξεκίνησα μια σταυροφορία, στην αρχή από το σχολείο όπου δίδασκα και μετά με την προσθήκη και άλλων σχολείων. Υπήρξε χρονιά που μίλησα σε 14 σχολεία, από το Παραλίμνι μέχρι και την Πόλη της Χρυσοχούς».
Ο ίδιος στις παρουσιάσεις του προς τους μαθητές διηγείται την ιστορία του σαν να την βίωσε ένας φίλος του και όχι ο ίδιος. Στο τέλος, δείχνοντας το χέρι του, τους αποκαλύπτει ότι είναι η δική του ιστορία, λέγοντάς τους ότι προχώρησε με τη ζωή του, σπούδασε, έκανε οικογένεια και παιδιά και πως στηρίχθηκε στους ανθρώπους του.
Όπως εξομολογείται ο ίδιος, το να πηγαίνει κάθε χρόνο σε σχολεία και να διηγείται την ιστορία του είναι μια κατάθεση ψυχής στη μνήμη των γονιών του, που του στάθηκαν στα δύσκολα. «Είναι ένα μνημόσυνο στη μνήμη της μητέρας μου, του πατέρα μου και του αδερφού μου και πραγματικά το λέω με πάσα συναίσθηση, κάθε μέρα που περνά είναι ένα μεγάλο συγγνώμη για το κακό που τους έκανα. Όταν σ’ εκείνη τη νεαρή ηλικία η απερισκεψία του εφήβου με έκανε να ασχοληθώ με τις κροτίδες.
»Πριν από λίγες ημέρες με ρωτούσε το εγγονάκι μου ‘‘τι είναι αυτό παππού’’ (βλέποντας το χέρι του); Και τι να του απαντήσω; Ότι σε ηλικία εφηβική έκανα την ανοησία να ασχοληθώ με τις κροτίδες; Εκ των προτέρων αποδεικνύεις στα παιδιά και στα εγγόνια σου ότι είσαι ένας ανόητος».
Στόχος του, όπως λέει, είναι κάθε χρόνο να καταφέρνει να σώζει έστω και ένα άτομο από τις κροτίδες.
Τι προνοεί η νομοθεσία για τις κροτίδες
Σύμφωνα με τη νομοθεσία, πρόσωπο το οποίο:
(α) εισάγει ή αποπειράται να εισαγάγει·
(β) κατασκευάζει ή αποπειράται να κατασκευάσει·
(γ) πωλεί ή αποθηκεύει ή αποπειράται να πωλήσει ή αποθηκεύσει·
(δ) μεταφέρει ή έχει στην κατοχή του·
(ε) εξάγει ή αποπειράται να εξαγάγει·
(στ) διαμετακομίζει ή αποπειράται να διαμετακομίσει·
(ζ) χρησιμοποιεί ή αποπειράται να χρησιμοποιήσει, οποιαδήποτε εκρηκτική ύλη χωρίς να είναι κάτοχος άδειας ή έγκρισης (το βάρος απόδειξης της οποίας φέρει ο ίδιος),
είναι ένοχο αδικήματος και, σε περίπτωση καταδίκης του, υπόκειται σε φυλάκιση που δεν υπερβαίνει τα δέκα έτη ή σε πρόστιμο που δεν υπερβαίνει τις πέντε χιλιάδες ευρώ (€5.000) ή και στις δύο αυτές ποινές. Οποιαδήποτε εκρηκτική ύλη σχετικά με την οποία υπάρχουν εύλογες υποψίες ότι διαπράχθηκε αδίκημα με βάση τις διατάξεις του παρόντος εδαφίου, δύναται να κατάσχεται από τον Επιθεωρητή Εκρηκτικών Υλών και να καταστρέφεται από αυτόν με τη συγκατάθεση του προσώπου που θεωρείται ύποπτο για τη διάπραξη του αδικήματος ή να δημεύεται σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 12Α.