Η Μεγάλη Βρετανία και η Κύπρος που διεκδικεί
Πάντα σε ιστορικές στιγμές των αγώνων του τόπου για ελευθερία οι «φίλοι» από την Αγγλία κάτι μας ετοιμάζουν. Ας μη ξεχνάμε, λοιπόν, ότι η Μεγάλη Βρετανία ως η κυρίαρχη αποικιακή δύναμη στην Κύπρο, μετά την καταστροφική συμφωνία της Ζυρίχης (μεταξύ Ελλάδος - Τουρκίας) για το Κυπριακό, συγκατατέθηκε με τους δικούς της όρους για να υπάρξει, τελικά κατά τη συμφωνία του Λονδίνου, το νέο «ανεξάρτητο - κυρίαρχο» Κράτος, η Κυπριακή Δημοκρατία. Η Μεγάλη Βρετανία απλώς εφάρμοσε την ίδια δοκιμασμένη τακτική στο να διαιρεί και έτσι να συνεχίζει να είναι κυρίαρχος. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής καθόρισε με νομοθετική πράξη και υπογραφή της Βασίλισσας, το κατά παραχώρηση έδαφος (εξαιρουμένων των στρατιωτικών βάσεων που διατήρησε) του νέου Κράτους και συνετέλεσε στην παρουσία της Τουρκίας και σε ένα σύστημα διακυβέρνησης, όχι τυχαία, διοικητικό.
Χρόνια μετά, όταν η ίδια η Μεγάλη Βρετανία κατέστη χώρα μέλος της ΕΟΚ, φρόντισε να εξαιρέσει την «ιδιοκτησία της επί των βάσεων» στην Κύπρο από τη δική της ένταξη στην ΕΟΚ. Πρόσθετα, όταν το 2004 απορρίφθηκε το σχέδιο λύσης Ανάν και η Κυπριακή Δημοκρατία έγινε και η ίδια αποδεκτή ως πλήρες μέλος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η Μεγάλη Βρετανία, που ήταν ήδη μέλος αυτής, συνέτεινε στο να υπάρχουν πρωτόκολλα και έγγραφα με όρους που αφορούσαν κύρια στην προστασία των «κυριαρχικών» δικαιωμάτων της για ό,τι αφορά τις βάσεις της στην Κύπρο, που έτσι παρέμειναν εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τούτο αντίθετα προς απόφαση του Εφετείου μας, που προηγήθηκε και η οποία έκρινε ότι δεν είχε η Αγγλία κυριαρχική εξουσία επί των περιοχών των στρατιωτικών βάσεων.
Πολιτική ισχύος με συνέπεια εχθρική και γενικά άδικη στάση προς την Κυπριακή Δημοκρατία. Ίδια στάση που συνεχίζεται ακόμη και τώρα που δεν είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εμφανίζεται, απρόσκλητη, κατά την άποψη του Ύπατου στην Κύπρο Αρμοστή της, ως η χώρα που έχει, δήθεν, ρόλο, άποψη και ιδέες περί την επίλυση του Κυπριακού.
Ιστορικά η «φίλη» αυτή χώρα, χωρίς πραγματικό σεβασμό προς την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας (το νόμιμο Κράτος), δεν αντέδρασε όταν το Δεκέμβρη του 1963 η Τουρκία προσπάθησε να «εξαφανίσει» το κυπριακό Κράτος με την τότε Τουρκανταρσία και, αφού δεν το πέτυχε τότε, ακολούθησε η στρατιωτική εισβολή του 1974 με την επίσης ύποπτη στάση της Αγγλίας.Έτσι, ενώ επρόκειτο για ένα διεθνές πρόβλημα, όταν εξελισσόταν η παράνομη στρατιωτική εισβολή και η βαρβαρότητα της Τουρκίας ως πολύμορφη παραβίαση του διεθνούς δικαίου, η Μεγάλη Βρετανία δεν έπραξε οτιδήποτε κατά το διεθνές δίκαιο και/ή έστω ως εγγυήτρια της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας προς αποτροπή των τουρκικών επιδιώξεων και τετελεσμένων. Ήταν μέρος του σχεδίου.
Τώρα που η Κύπρος αναζητά την πιο έντονη συνδρομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης εμφανίζεται και πάλι η «συνδρομή» της Αγγλίας, αντιφατικά όμως προς ό,τι πράττει για την Ουκρανία. Ενώ δεν ανήκει πλέον στην Ευρωπαϊκή Ένωση, λειτουργεί στο Κυπριακό για μια ακόμη φορά παρασκηνιακά, απλώς χάριν εξυπηρέτησης βρετανικών και τουρκικών επιδιώξεων. Εισάγει δε χωρίς να της ζητηθεί και προς παρεμπόδιση της όποιας διπλωματικής πρωτοβουλίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, νέες ιδέες, δυσμενέστερες απ’ ό,τι συμφωνήθηκαν (Αναστασιάδη - Έρογλου στις 14.2.2014), για δικές μας πρόσθετες υποχωρήσεις, που με βεβαιότητα οδηγούν, εάν υιοθετηθούν και εφαρμοστούν, σε πλήρη τουρκοποίηση ή απόλυτη επικυριαρχία σ’ ολόκληρη τη νήσο από την Τουρκία. Εμφανίζουν, δε, προκλητικά την άποψή τους για νέες παραχωρήσεις από την πλευρά μας ως δήθεν «πίεση» προς την Άγκυρα, για να ΜΗΝ επιμείνει στα δύο κράτη!
Στάση που οφείλεται στο γεγονός ότι υπήρξε ο ηρωικός αγώνας του 1955-59 αλλά και το ότι εμείς διατυμπανίζουμε προς όλους ότι δεν επιθυμούμε και δεν επιδιώκουμε «δεύτερο μέτωπο» έναντι και των Άγγλων, που συνεχίζουν να διατηρούν τον εποικισμό στην Κύπρο και αλλού, παρά τη γνωμάτευση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (Μαυρίκιος για το κατάλοιπο της αποικιοκρατικής εξουσίας).
Η υπεροχή του κοινοτικού κεκτημένου έναντι των ξεχωριστών εθνικών συνταγμάτων των κρατών μελών θα μπορούσε να καταστήσει το επιβληθέν, ως δοτό Σύνταγμα, με τις εμπειρίες που για τόσα χρόνια αποκτήθηκαν, ως ένα λειτουργικό και δίκαιο, ευρωπαϊκών προδιαγραφών, σύστημα διακυβέρνησης. Αυτό όμως φαίνεται να ενοχλεί όχι μόνο την Τουρκία αλλά και την Αγγλία, γιατί μια τέτοια λύση θα διασφάλιζε στον τόπο και στους νόμιμους πολίτες του ειρήνη και προστασία κατ’ εφαρμογήν του κοινοτικού δικαίου.
Η αρχή της υπεροχής του ευρωπαϊκού δικαίου μάς επιβάλλει το καθήκον για να διασφαλιστεί ότι δεν θα ανατραπεί με βάση τις διάφορες ιδέες, αν όχι παγίδες, των Άγγλων. Το ότι δεν ανήκει πλέον η Αγγλία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν είναι λόγος να εγκαταλείψουμε εμείς το ενωσιακό δίκαιο, που μας δεσμεύει αλλά επίσης μας προστατεύει ως Κράτος και λαό.
