Από το ΟΧΙ και την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση στο τραγικό παρόν
Η συνέχεια του σχεδιασμού μετά το πραξικόπημα της Χούντας στην Ελλάδα την 21.4.1967 και το συνακόλουθο πραξικόπημα στην Κύπρο και την τουρκική εισβολή, που συνεχίζει για 49 χρόνια βάναυσα, τραγικά και αντίθετα στο Διεθνές Δίκαιο και με συγκεκριμένο στόχο την πλήρη τούρκικη επικυριαρχία, μπορεί να μην εμπόδισαν τελικά την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως αυτή συμφωνήθηκε, αλλά το πρόβλημά μας δεν έτυχε ποτέ αντιμετώπισης και χειρισμού, ως ζήτημα Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε η επίλυσή του να εξαρτηθεί απόλυτα και αναγκαία από τις αρχές και τις αξίες της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο πλαίσιο και της οφειλόμενης αλληλεγγύης. Το υπό κατοχή έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο εκτοπισμός χιλιάδων Ευρωπαίων πολιτών από τις εστίες τους και ο μεθοδευμένος εποικισμός με τη δημογραφική αλλοίωση, ενώ αφορά στην επιβεβαίωση ή την ανοχή της αποδοκιμασίας της παραβίασης από πλευράς Τουρκίας των αρχών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εντούτοις δεν έτυχε ως ευρωπαϊκός στόχος για επίλυσή του.
Ο κυρίαρχος λαός με βάση το περί δικαίου συναίσθημά του επέλεξε, ορθά, το ΟΧΙ, σε σχέση με το τότε τεθέν σε δημοψήφισμα σχέδιο «λύσης» του Κόφι Ανάν και υπερασπίστηκε τα ανθρώπινα δικαιώματά του, τη δημοκρατική αρχή και την ιστορία του. Όμως, παρά τα 19 χρόνια της πλήρους συμμετοχής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η Τουρκία που απολαύει πολλαπλών μορφών ενισχύσεων από την Ευρωπαϊκή Ένωση, εξακολουθεί να μην αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία και ανοικτά διεκδικεί την «αναγνώριση» του ψευδοκράτους, θέτοντας θέμα λύσης στη βάση των «δύο κρατών».
Προφανώς η τραγική αυτή κατάσταση για την ύπαρξη και το μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν οφείλεται μόνο στις επιδέξιες διπλωματικές ενέργειες και μεταμορφώσεις της, κατά τα άλλα, στρατιωτικά πανίσχυρης Τουρκίας. Είναι ακατανόητο οι εταίροι μας στην ίδια Ένωση Κρατών, να παραμερίζουν και να αγνοούν ως να μην υπάρχει, τη σαφέστατη για τόσα χρόνια παραβίαση (δικαστικά επιβεβαιωμένη), του Διεθνούς Δικαίου, την ίδια ώρα μάλιστα που για ό,τι συμβαίνει στην Ουκρανία τυγχάνει (δικαίως βέβαια) καταδίκης ομόθυμης και ενεργού.
Πρέπει να ομολογήσουμε, επιτέλους, μακριά από ψευδαισθήσεις, ότι η αποτυχία της επιβεβλημένης διεκδίκησης είναι εξολοκλήρου καθήκον της δικής μας πλευράς, που δεν κατάφεραν (δύο χώρες μάλιστα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Ελλάς και Κύπρος) να διαμορφώσουν ένα αδιαπέραστο μέτωπο απαίτησης για άρση της συνεχιζόμενης παραβίασης του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου στην Κύπρο.
Οι εκλογές που είχαμε για ανάδειξη Προέδρου, όπως και οι εκλογές τώρα στην Ελλάδα, επιβεβαίωσαν, δυστυχώς, το χάσμα απόψεων ή ενδιαφέροντος για να υπάρξει μια κοινή αντικατοχική στράτευση, μακριά από διχόνοιες και αντιπαραθέσεις. Το δίκαιό μας, οφείλαμε και οφείλουμε να το διεκδικήσουμε οι ίδιοι. Ουδείς θα «αγωνιστεί» για το δικό μας δίκαιο. Άλλωστε μη διαφεύγει της προσοχής μας ότι, στα όσα απαράδεκτα διεκδικεί η Τουρκία στη Θράκη, στο Αιγαίο, στην ανατολική Μεσόγειο και αλλού, η ευκολότερη για την ίδια διεκδίκηση θα είναι σ’ ό,τι αφορά την επιδιωκόμενη λύση στην Κύπρο. Σαφώς εάν είναι να μειώσει, προσωρινά, η Τουρκία τις ορέξεις της, θα το πράξει ζητώντας κατ’ ελάχιστον αντάλλαγμα, κατά τις απαιτήσεις της, στην Κύπρο. Συνεπώς είναι από εμάς που εξαρτάται εάν θα ακολουθήσουμε τα βήματα και τις θυσίες που προηγήθηκαν για την ελευθερία μας και για να είμαστε πραγματικά ίσοι με τους άλλους Ευρωπαίους πολίτες. Η απόλυτη διεκδίκηση της προστασίας του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου είναι ο μόνος δρόμος σωτηρίας.
