Κράτος Δικαίου: Η συμβολή όλων

Η εύκολη καταφυγή στη «διαπίστωση» ότι στα 63 χρόνια της ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας διαμορφώθηκαν αγκυλώσεις και δυσλειτουργίες στο «σύστημα διακυβέρνησης», οι οποίες θα έπρεπε να είχαν προ καιρού διαπιστωθεί ως καταστροφικές και συνεπώς να υπήρχε γενικευμένη και καθολική αντίδραση λαού, Πολιτείας και κομμάτων με έμπρακτες ενέργειες προς θεραπεία του προβλήματος, δεν μπορεί να αποτελεί λύση στο πρόβλημα.

Πολλές θα μπορούσαν να ήσαν, πρόσθετα, οι αναφορές σε δεκάδες άλλες μορφές μη ορθολογικής λειτουργίας των θεσμών, που διαμορφώνουν το σύγχρονο «σύστημα» διακυβέρνησης σε μια κοινωνία που δυστυχώς κατάφερε να αισθάνεται «άνετα», με το να διεκδικεί και να επιτυγχάνει διά της τεθλασμένης οδού (λέγε ρουσφέτι), ακόμη, ενίοτε, και με παράνομες διεκδικήσεις της.

Απαραίτητη λοιπόν η αναθεώρηση όλων των κακώς εχόντων. Όμως, το ερώτημα είναι: Τί έγινε στη ροή του χρόνου για να δοθούν λύσεις και όχι ψευδοαιτιολογίες, στη διαπιστωμένη και άκρως βλαπτική για το καλό όνομα της Κύπρου, μη χρηστή διοίκηση ή ορθότερα για ό,τι αφορά διαπλοκή και διαφθορά; Προφανώς δεν αρκούν οι εκάστοτε προεκλογικές εξαγγελίες και προθέσεις. Ούτε η συνεχής αντιπαραθετική στάση των κομμάτων. Αντίθετα συνάγεται από τις εμπειρίες και τα λάθη ετών ότι η αποτυχία οφείλεται στο ότι οι εκλογικές διεκδικήσεις των κομμάτων στις μεγάλες θεσμικές εκλογικές αναμετρήσεις διαμόρφωσαν μια παράδοξη και μη έχουσα σχέση με την αξιοκρατία, πελατειακή σχέση, που συντέλεσε με το πέρασμα του χρόνου μεταξύ άλλων και στα σημερινά δυσεπίλυτα προβλήματα, που πλήττουν καίρια το κύρος μας και επιβάλλουν την ανάγκη να υπάρξει επιτέλους και να λειτουργεί στον τόπο μας, πραγματικά, Κράτος Δικαίου.

Στην ουσία οι στρεβλώσεις σε σχέση προς την έννοια της χρηστής διοίκησης και η ευθυνοφοβία ως φαινόμενα σήψης θα επιτείνονται συνεχώς εάν δεν υπάρξει άμεσα συλλογική προσπάθεια και ανάληψη υπεύθυνων πολιτικών προσπαθειών για να υπάρξουν διορθωτικά μέτρα. Η ανησυχία του απλού πολίτη, για το μέλλον του τόπου, μεγιστοποιείται αφού αισθάνεται όλο και πιο έντονα ότι δεν ζει σε Κράτος Δικαίου, το οποίο να διεκδικεί το δίκαιο του τόπου και του λαού κατά το Διεθνές Δίκαιο και παράλληλα να δρα σ’ όλες τις μορφές κρατικής εξουσίας (Διοίκηση, Βουλή και Δικαστήρια) προς εξυπηρέτηση του καλώς νοουμένου συμφέροντος των πολιτών. Επιτέλους, το Κράτος ας αγωνιστεί (πέρα από τις μικροπολιτικές επιδιώξεις και αντιπαραθέσεις) για την υπερηφάνεια τού απλού πολίτη (και όχι της κομματικής αντιπαράθεσης) με τη εξαγγελία διορθωτικών μέτρων κάθαρσης.

Η πολιτική εξουσία (Κυβέρνηση και κόμματα) και όχι οι όποιες Επιτροπές και όργανα ελέγχου της διαφθοράς, πρέπει να διαμορφώσουν με βαθιά τομή μια συστηματική και κοπιώδη ανάμειξη, σε θέματα που αφορούν στον οφειλόμενο σεβασμό στα δικαιώματα των πολιτών, που πρέπει απρόσωπα, υπερκομματικά και δίκαια να αντιμετωπίζονται ορθά απ’ όλα τα κρατικά όργανα.

Ευθύνη όλων είναι να ανασυντάξουμε τη μορφή λειτουργίας και την εκπλήρωση των αρμοδιοτήτων στο Κράτος μας, ώστε να καταστεί πραγματικά Κράτος Δικαίου. Ιδιαίτερα γιατί τελούμε υπό παράνομη στρατιωτική κατοχή, διαίρεση και εποικισμό, καταστάσεις που πρέπει να τις αντιμετωπίσει ο αγωνιστής λαός, έχοντας όμως συμπαραστάτη, ένα δίκαιο και νόμιμο στις ενέργειές του Κράτος.