Ως Ευρωπαίος πολίτης διεκδικώ

Αν μπορούσα να απευθυνθώ, ως απλός πολίτης, απευθείας στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα τους θύμιζα ότι η Κυπριακή Δημοκρατία, ένα από τα κράτη της Ένωσης, προέκυψε το 1960 από μια διεθνή συμφωνία (Ζυρίχης – Λονδίνου) μεταξύ Αγγλίας – Ελλάδας – Τουρκίας με συμφωνημένο και δοτό Σύνταγμα που επέτρεψε να γίνει δεκτό ως κράτος μέλος του ΟΗΕ.

Μια λύση και ένα Σύνταγμα, με δυσλειτουργικές και άδικες σε βάρος της πλειοψηφίας προβλέψεις, αποτέλεσμα συμβιβασμών χάριν έξωθεν συμφερόντων και ασχέτων με τη δικοινοτική σύνθεση των πολιτών. Συμφέροντα από τα οποία κάποια στιγμή το 1974 μάς προέκυψε το πραξικόπημα της χούντας, ως αφορμή ή ευκαιρία για να εισβάλει η Τουρκία (που απέτυχε τον Δεκέμβρη του 1963 να προωθήσει την επιθυμία της για διχοτόμηση). Η Τουρκία που έκτοτε κατέχει στρατιωτικά ένα μεγάλο ποσοστό της επικράτειας της Κυπριακής Δημοκρατίας, στο οποίο φρόντισε να εγκαταστήσει εποίκους και να επιφέρει σαρωτική δημογραφική αλλοίωση. Όλα αυτά, από μια χώρα που όχι μόνο δεσμεύτηκε με τη συμφωνία του 1960, αλλά ήταν και εγγυήτρια της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας της Κύπρου.

Για 49 χρόνια η παράνομη αυτή εισβολή και η στρατιωτική κατοχή, παρά τις συχνές καταδίκες με ψηφίσματα και αποφάσεις του ΟΗΕ, εξακολουθεί να συντελεί ώστε ο αδύνατος και αδικούμενος να υποχωρεί από θέσεις δικαίου με την ψευδαίσθηση ότι θα επιτύχει να καμφθεί η αδιαλλαξία (λέγε καλομελετημένη στρατηγική) της Τουρκίας.

Αυτή είναι με απλά λόγια η τραγωδία. Ένα όμως ιστορικό που αγνοούν οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το οποίο ξεχνούμε και εμείς οι ίδιοι, αφού με την πάροδο του χρόνου αφεθήκαμε, στην ουσία, να συνομιλούμε αντί για την επίλυση ενός διεθνούς προβλήματος παραβίασης της κρατικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, ως διαφορά μεταξύ δύο «κοινοτήτων» στην Κύπρο σχετικά με τον τρόπο διακυβέρνησης του τόπου.

Κάπου τα συμφέροντα των μεγάλων έναντι της Τουρκίας δεν επέτρεψαν να καταδικαστεί για τις τόσες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε βάρος της Κύπρου. Παραβιάσεις διεθνούς δικαίου, που διακηρύχθηκαν και επιβεβαιώθηκαν με ψηφίσματα και αποφάσεις του ΟΗΕ όπως και με το ΕΔΑΔ στην Τέταρτη Διακρατική Προσφυγή της Κυπριακής Δημοκρατίας κατά της Τουρκίας.

Γι’ αυτό, λοιπόν, πέρα από γενικόλογες διακηρύξεις και με παράδειγμα τη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το ουκρανικό ζήτημα, πρέπει η κάθε εξουσία αλλά και ο κάθε Ευρωπαίος πολίτης να συντελέσουν στην επικράτηση και στην Κύπρο του κοινοτικού κεκτημένου και, αντί των επιθυμιών της Τουρκίας, να διασφαλιστούν σ’ όλους τους νόμιμους Ευρωπαίους πολίτες της Κύπρου, τα ίδια και ίσα δικαιώματα που έχουν τα εκατομμύρια των πολιτών των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι αρχές δικαίου, για πλήρη σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν εξαρτώνται από συμβιβασμούς.