Αναλογίζονται οι πολιτικές ηγεσίες του τόπου πού φθάσαμε;
Δεν αμφισβήτησα ποτέ την ανάγκη ύπαρξης κομματικής ζωής, στην οποία άλλωστε συμμετείχα πολιτικά, ως μορφής εφαρμογής της δημοκρατικής αρχής σε ένα κράτος Δικαίου. Όμως θεωρώ ότι, μετά από 49 έτη οπισθοδρόμησης στο πρόβλημα της Κυπριακής Δημοκρατίας που προκάλεσε η παράνομη κατοχή του τουρκικού στρατού εισβολής, ο εκτοπισμός, ο παράνομος εποικισμός, η καταπάτηση σωρευτικά πολλών βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οφείλουν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι ηγεσίες των κομμάτων, κατά το βαθμό υποχωρητικότητας και εσφαλμένων επιλογών που κατά καιρούς υποστήριξαν, να προχωρήσουν σε μια ενδοσκόπηση της όλης συνεισφοράς τους και να απολογηθούν στον κυπριακό λαό για τις τόσες αποτυχίες τους.
Αποτυχίες που βαρύνουν το παρελθόν και το παρόν της Κυπριακής Δημοκρατίας και προδεσμεύουν καταστροφικά το μέλλον της. Μεγαλύτερη δε όλων των αποτυχιών τους ήταν η διαρκής αντιπαράθεσή τους, που δεν τους επέτρεψε πότε να έχουν ένα αρραγές μέτωπο και μια τουλάχιστον θεμελιώδη κοινή θέση, που να απέβλεπε συνεχώς στο να καταδεικνύουν προς πάσα κατεύθυνση ότι η Τουρκία είναι αυτή -και μόνο- που ευθύνεται για την όλη παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου στο κυπριακό πρόβλημα. Ότι το πρόβλημα διατηρείται ως ένα άλυτο ζήτημα, γιατί αυτή είναι η επιθυμία και η μεθόδευση της Τουρκίας, ενώ θα έπρεπε να παραμένει ως ένα διεθνές πρόβλημα, που η λύση του επιβάλλει άρση της κατοχής, επαναφορά των εποίκων στην Τουρκία, αποκατάσταση του δικαιώματος επιστροφής στις πατρογονικές εστίες, με ελεύθερη διακίνηση και με διασφαλισμένα όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Αντί τούτου, πετύχαμε να «καμαρώνουμε» για τα επιμέρους κρατικά, κομματικά και άλλα αξιώματα, με βάση τα οποία οδηγήθηκαν διαχρονικά θεσμοί, οικονομία και δομή κρατική, σε μια κατάσταση κατάρρευσης, διαπλοκής και ανυποληψίας που οριστικά θα την εκμεταλλευτούν όλοι αυτοί, που χωρίς να υπολογίζουν τις ανθρώπινες αξίες και την επιθυμία της πλειοψηφίας των νόμιμων πολιτών του Κράτους μας, αποβλέπουν πώς να εκμεταλλευτούν οι ίδιοι γεωστρατηγικά, αλλά και οικονομικά τη νευραλγική θέση της Κύπρου στην Ανατολική Μεσόγειο και τον υποθαλάσσιο πλούτο της.
Απλώς φροντίζουν να έχουν ψευδαισθήσεις περί τη στάση Ερντογάν, που για μια ακόμα φορά μίλησε σαφώς για την επιδίωξή του για δύο κράτη στην Κύπρο. Διατηρούμε συνεχώς εσωτερικά μέτωπα σύγκρουσης, ενώ αντιφατικά αναζητούμε κομματικές συνεργασίες για τις Δημοτικές Εκλογές, ως να είναι το κύριο των προβλημάτων μας. Αγνοούν έτσι οι κομματικές και πολιτειακές ηγεσίες και παρακάμπτουν την απαξίωση του λαού που συσσωρεύθηκε για χρόνια ως αποχή, ως αγανάκτηση, ως αγωνία, όπως και την ανάγκη να υπάρξει μια ανάταση ιδεών και δράσης λυτρωτική. Αρκούνται στο να διαφωνούν μεταξύ τους επί καθημερινής βάσεως ως μορφή δικαιολόγησης της ανάγκης ύπαρξής τους σε αξιώματα και θέσεις και αδιαφορούν ή δεν προετοιμάζονται για το ενδεχόμενο να βρεθούμε σύντομα ενώπιον λύσης που κατά το περιεχόμενό της και προοπτική επιβίωσης θα εξαρτάται μόνο από τις προτιμήσεις της Τουρκίας.
Ας αναλογιστούν τις ευθύνες τους για το πού βρισκόμαστε και ας τις αναλάβουν όσοι τις έχουν, πριν επιφέρουν διά των υποχωρήσεων και/ή λαθών κι άλλη οριστική καταστροφή στο μέλλον του λαού, του πολυβασανισμένου τούτου τόπου.
