Ομόνοια χωρίς (το παραμικρό) περιθώριο λάθους

Η μέχρι σήμερα εικόνα του πρωταθλήματος αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως η βιασύνη είναι ένας κακός σύμβουλος και σαφέστατα πολύ εύκολα μπορεί να σε οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα. Η Ομόνοια και η Πάφος είναι τα δύο πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ας αρχίσουμε από τους εν δυνάμει κυπελλούχους. Ποια ήταν η αρχική εικόνα, αυτό που είδαμε στα πρώτα ευρωπαϊκά ματς. Μία ομάδα που ξεκίνησε με συντριβές, που χρειάστηκε παράταση για να αποκλείσει τη μέτρια Ζάλγκιρις, που ήταν μερικά δευτερόλεπτα μακριά από τον αποκλεισμό κόντρα στην επίσης μέτρια ΤΣΣΚΑ 1948. Αλλά και μία ομάδα που, όταν υποδέχτηκε την Κλουζ, ξέσπασε και από τότε πάει σαν τρένο. Στο πρωτάθλημα είναι πρώτη, η μοναδική της απώλεια είναι αυτή απέναντι στον Άρη. Αν μάλιστα αποφύγει κάποιες πεπονόφλουδες, μπορεί και ν’ ανοίξει άμεσα την ψαλίδα από τις επόμενες ομάδες στη βαθμολογία. Η Πάφος ξεκίνησε μουδιασμένα, με το κιβώτιο ταχυτήτων μαγκωμένο. Αλλά ιδού που έβαλε 5η και τρέχει. Είναι μάλλον φυσιολογικό. Κράτησε σε μεγάλο βαθμό τον (εξαιρετικό) κορμό της. Έχει τον ίδιο προπονητή. Έκανε 2-3 πολύ καλές μετεγγραφές. Ήταν θέμα χρόνου να ρολάρει. Ακριβώς ανάποδη η πορεία της Ομόνοιας. Στα φιλικά, τζίφος. Αρχίζουν τα επίσημα και αλλάζει πρόσωπο. Μετά το 6-0 επί της Ζίρα και γενικώς μετά τα πρώτα πέντε παιχνίδια της Ευρώπης, πολλοί έσπευσαν να την χρίσουν πρώτο φαβορί στο πρωτάθλημα. Ξεκίνησε καλά από πλευράς αποτελεσμάτων. Τρεις νίκες. Ακολούθησαν τρεις ήττες σε 4 ματς. Τρεις ήττες, προϊόν της αστοχίας της (δεν σκόραρε σε κανένα από αυτά τα παιχνίδια), αλλά και σοβαρών αδυναμιών στην άμυνα. Το κυριότερο είναι η απόδοσή της. Η αστάθειά της. Σε βαθμό ανεξήγητο, αν δει κάποιος την εκκίνηση και πολύ περισσότερο το ρόστερ της. Οι αναλύσεις πάνε κι έρχονται, με τη λέξη διαχείριση δίπλα από το όνομα του προπονητή Νταμπράουσκας να κυριαρχεί. Είναι αλήθεια, με βάση κάποια στοιχεία, ότι ο Λιθουανός τεχνικός έκανε λάθη στην εκτίμηση των δεδομένων.

Όλα σωστά, όλα λάθος

Απολύτως φυσιολογικά ετοίμασε μία 11άδα, συν 2-3 επιλογές πρώτης γραμμής από τον πάγκο για να εκκινήσει. Του βγήκε. Παρουσίασε μάλιστα μία ομάδα πολύ δεμένη, που απέδιδε μπάλα υψηλής ποιότητας. Που είχε έναν πλουραλισμό στην ανάπτυξη και στη δημιουργία ευκαιριών. Έδειξε επίσης μία διαφορετική προσέγγιση, αρνούμενος την αναβολή της πρεμιέρας, ενδιάμεσα των δύο ευρωπαϊκών αγώνων πλέι-οφ. Ρίσκο, που επίσης του βγήκε μετά το 6-0 επί της Ζίρα. Τότε ήταν που έπρεπε ν’ αποφασίσει πώς θα διαχειριστεί την κατάσταση. Ενώ φάνηκε πως έκανε τα πάντα σωστά, ξαφνικά άρχισε το ένα λάθος μετά το άλλο. Στο πώς θα δώσει ανάσες στους βασικούς και πώς θα εισαγάγει το υπόλοιπο υλικό στην ομάδα και στο παιχνίδι. Στον επαναληπτικό με τη Ζίρα κρατά τον κορμό του. Δεν ξεκουράζει, δεν δίνει χρόνο στους «παγκίτες». Πρώτο λάθος. Που μπορεί αρχικά να φάνηκε ότι δεν στοίχισε, αλλά ήταν ένα σημάδι προσέγγισης. Και απέναντι στη μέτρια Βίκινγκουρ παρέταξε τον κορμό του. Οι παίκτες του ήταν εμφανώς κουρασμένοι. Έκτοτε ο Λιθουανός, γενικώς, δείχνει να μη μετρά σωστά τα κουκιά του. Ποιον επιλέγει, γιατί τον επιλέγει, πώς μετρά τον επίπεδο ετοιμότητας, ποια είναι η σημασία και ο βαθμός δυσκολίας των αγώνων. Αλλά είναι και η παρουσία των παικτών. Η Ομόνοια είχε το γκολ στα πρώτα ευρωπαϊκά ματς. Στο πρωτάθλημα, μετά την πρεμιέρα, άρχισε να εμφανίζεται δυστοκία. Με τη Νέα Σαλαμίνα χρειάστηκε να κάνει 8 μεγάλες φάσεις για να φτάσει στο γκολ. Με την ΑΕΛ, τέσσερεις. Απέναντι στην Ανόρθωση έκανε φάσεις και δεν σκόραρε, με τον Άρη είχε την ευκαιρία του αγώνα. Όμως μέσα από τα παιχνίδια άρχισε γενικώς να πέφτει και ο αριθμός στη δημιουργία φάσεων. Η Ομόνοια του Αυγούστου και η Ομόνοια του Οκτωβρίου δεν είναι η ίδια. Ίσως οι λύσεις σε στημένες μπάλες που έδωσε ο Κουλιμπαλί να έσπρωξαν το επιθετικό πρόβλημα κάτω από το τραπέζι. Στην τελευταία ήττα απέναντι στην Ένωση είδαμε για πρώτη φορά έναν ανορθόδοξο τρόπο ανάπτυξης, με πολλές σέντρες και τραβηγμένες ενέργειες. Άλλο ένα κομμάτι στο παζλ της οπισθοδρόμησης. Αλλά, για την αστοχία, την πρώτη ευθύνη φέρουν οι ποδοσφαιριστές. Για την αμυντική αδυναμία υπάρχει δίπολο ευθυνών. Από τον αγώνα με τον Εθνικό φάνηκαν τα σημάδια, τα πρώτα σοβαρά ραγίσματα. Η Ομόνοια έχει θέμα ανασταλτικής λειτουργίας, είναι ευάλωτη και σε ανοικτό γήπεδο και όταν δώσει χώρο. Δεν είναι τυχαίο ότι στα 5 από τα 7 παιχνίδια πρωταθλήματος έτρεχε στο σκορ, στα τελευταία τέσσερα δέχτηκε πρώτη τέρμα. Ευθύνονται οι παίκτες γιατί σε κάποιες φάσεις δείχνουν έλλειψη συγκέντρωσης, αλλά είναι όλος ο ανασταλτικός μηχανισμός που πονάει. Αυτή είναι ευθύνη του προπονητή.

Μπορεί;

Οι περισσότεροι τεχνικοί θα πετούσαν τη σκούφια τους αν είχαν το υλικό (ποσοτικά και ποιοτικά) που διαθέτει ο Νταμπράουσκας. Οπότε μπαίνει και το ερώτημα: Είναι ο Λιθουανός άξιος να διαχειριστεί την κατάσταση; Έχει το επίπεδο που χρειάζεται ή όχι; Αν κάποιος βάλει στην εξίσωση όλα τα στοιχεία (ο αγώνας με τη Χαρτς δεν έχει ιδιαίτερη σημασία), νομίζω πως θα καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο τεχνικός των «πρασίνων» το έχει. Πως πρέπει να λάβει εμπιστοσύνη και πίστωση. Όμως θα πρέπει να σκεφτεί επίσης ότι η Ομόνοια μπαίνει από αύριο σε μία περίοδο που δεν έχει δικαίωμα λάθους. Δεν δικαιούται απώλεια στα επόμενα τρία ματς με Καρμιώτισσα, Ομόνοια 29Μ και Ομόνοια Αραδίππου. Ξέροντας πως ακολουθούν ντέρμπι με Απόλλωνα, Πάφο, ΑΠΟΕΛ. Ένας κύκλος αγώνων που μπορεί να φέρει την Ομόνοια σε επίκαιρη βαθμολογική θέση, αλλά και να την ρίξει εκτός μάχης.