If you can’t beat them, join them!
Κάτι που συχνά μου έλεγε η γιαγιά μου η Χαρικλού, η οποία to 1922 σπούδασε πολιτικές επιστήμες και πήρε ντοκτορά από το πανεπιστήμιο του Harvard, ήταν: Σταύρο μου... «If you can’t beat them, join them!».
Εντάξει! Ψεύδομαι ασυστόλως... Η γιαγιά μου η Χαρικλού, που τα Καμπιά, «ανάγιωσεν» έντεκα «κοπελλούδκια» και όχι μόνο δεν σπούδασε στο κοσμοξακουσμένο Harvard, αλλά μήτε την πρώτη τάξη του δημοτικού δεν αξιώθηκε να βγάλει η φουκαριάρα. Η ουσία, όμως, παραμένει πως...
Μετά από 64 χρόνια μιας άγονης εξωτερικής πολιτικής, την οποία ακολούθησαν οι εκάστοτε κοντόθωροι «εθνοσωτήρες» Ελλάδας και Κύπρου, σήμερα, ένας «πραγματιστής» Πρόεδρος αποδέχθηκε πως στην παγκόσμια πολιτική σκακιέρα το μόνο «δίκιο» που υπάρχει είναι το «Δίκιο του Ισχυρού» κι αποφάσισε να ακολουθήσει τη ρήση...
«Αν δεν μπορείς να νικήσεις κάποιον, πήγαινε με το μέρος του!».
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή:
· 1944 - Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του Ουίνστον Τσόρτσιλ, στις 9 Οκτωβρίου 1944, σε συνάντηση που είχε με τον Ιωσήφ Στάλιν στη Μόσχα, υπεγράφη (σε χαρτοπετσέτα παρακαλώ) η «Συμφωνία των Ποσοστών». Η διαίρεση της νοτιοανατολικής Ευρώπης σε σφαίρες επιρροής. Ελλάδα και Κύπρος αποφασίστηκε πως ανήκουν στη Δύση.
· 1961- Κίνημα Αδεσμεύτων: Ο Μακάριος εθελοκωφεύει στην απόφαση των δύο υπερδυνάμεων, ακολουθεί δικό του modus operandi και ενισχύει τους δεσμούς του με τους Αδέσμευτους.
Η απόφαση του πρώτου Προέδρου της λιλιπούτειας νεο-ιδρυθείσας Κυπριακής Δημοκρατίας να κωφεύσει στις αποφάσεις των δύο υπερδυνάμεων, γράφοντας στα παλιά του υποδήματα τη «Συμφωνία των Ποσοστών», αποτέλεσμα είχε οι δεσποτάδες στην Washington DC να διαμορφώσουν την άποψη πως ο στενοκέφαλος - κατά την άποψή τους – Μακάριος είναι «εχθρός» της Αμερικής. «Persona non Grata»! Κι αφού του έδωσαν το παρατσούκλι «ο Φιντέλ Κάστρο της Μεσογείου», η CIA άρχισε να καταστρώνει σχέδια... how to eliminate* Makarios!
*Κομψός όρος, ο οποίος χρησιμοποιείται από την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών της Αμερικής όταν θελήσει... «να βγάλει κάποιον από τη μέση».
Λίγο πολύ, όλα όσα ακολούθησαν είναι γνωστά. Το 1974, η Τουρκία, αξιοποιώντας το πράσινο φως που της ανάψαμε υπογράφοντας τις συμφωνίες Λονδίνου-Ζυρίχης, εισέβαλε στην Κύπρο «διά της νομίμου οδού», με αποτέλεσμα, πενήντα χρόνια αργότερα, να συνεχίζει να κατέχει το 37% της πατρίδας μας.
Τώρα, αν η απόφαση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου να γίνει φίλος και καραμπουζουκλής με τον Νάσερ της Αιγύπτου, τον Τίτο της Γιουγκοσλαβίας, τον Χαϊλέ Σελασιέ της Αβυσσηνίας και τον Φιντέλ Κάστρο της Κούβας είναι αυτό που επέσυρε την οργή των Αμερικανών, με αποτέλεσμα ο Κίσινγκερ να πει okay στην Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο... ή αν οι πραγματικοί ένοχοι είναι η Χούντα των Συνταγματαρχών, οι προβατόμυαλοι εθνικιστές της ΕΟΚΑ-Β ή κάποιος άλλος, καμιά σημασία δεν έχει. Αυτό που μετράει είναι πως...
Αιμόδιψο θεριό,
σφικτοαλυσοπερίπλεκτο με άρματα πολλά,
ερεθισμένο με διχόγνωμες αμάχες,
χύμηξε πάνω στην Κύπρο την μακροπαραδαρμένη
και την σπάραξε με ατσάλινα αρπάγια του...
Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι πολιτικός αναλυτής με ντοκτορά από το Harvard για να διαπιστώσει πως τα συγκλονιστικά γεγονότα κι οι κοσμογονικές ανακατατάξεις, που διαδραματίζονται έξω από την πόρτα μας, σιγά-σιγά σπρώχνουν την «παλάντζα» των Δυτικών συμφερόντων προς το μέρος μας!
Η ολέθρια για την Τουρκία απόφαση του Ερντογάν να υποστηρίξει τις τρομοκρατικές οργανώσεις της Χαμάς και της Χεζμπολάχ, ακολουθώντας τη μυωπική αναθεωρητική στρατηγική του Νεο-Οθωμανισμού και τη χίμαιρα της «γαλάζιας πατρίδας», δίνοντας «όξος μετὰ χολής μεμιγμένον» στο Ισραήλ και στην Αμερική, είχε σαν αποτέλεσμα να στήσει τη χώρα του στον τοίχο.
Αν στην εξίσωση προσθέσουμε τους S-400, την αλεπουδίσια «στρατηγική του εκκρεμούς» που χρόνια ακολουθεί η Τουρκία, το φλερτ της με τον Πούτιν και τις υπόλοιπες στραβοτιμονιές του Ερντογάν, το αποτέλεσμα είναι πως... το ποτήρι πάει να ξεχειλίσει για τους Αμερικανούς!
Δεν ισχυρίζομαι πως ο πλανητάρχης και οι συμβουλάτορές του έχουν αποφασίσει να εγκαταλείψουν τον ισχυρότερο σύμμαχό τους στο ΝΑΤΟ. Θα ήταν ναΐφ εκ μέρους μου να ισχυριστώ κάτι τέτοιο. Σε κανένα είκασμα του Πενταγώνου δεν καταγράφεται ένα τέτοιο ασύνετο και παιδαριώδες σενάριο. Να είστε σίγουροι, όμως, πως «κάτι μαγειρεύεται» στο Langley. Τα κεντρικά γραφεία της CIA. Και σας διαβεβαιώνω πως αυτό που «μαγειρεύεται» δεν είναι ούτε Iskender kebab ούτε lahmacun, αλλά... «How to ‘eliminate’ Recep Tayyip Erdoğan» ! Τον τσαμπουκαλή και καπάνταη της Μέσης Ανατολής, ο οποίος τόλμησε να τα βάλει με τους σημερινούς παντοκράτορες του πλανήτη!
Όνειρα θερινής νυκτός;
Ίσως... Ο Ηρόδοτος όμως μας δίδαξε πως, «Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ' αυτό μένειν». Που σημαίνει, όλα είναι ρευστά και τίποτα δεν μένει το ίδιο... Επαναλαμβάνω:
Οι κοσμογονικές ανακατατάξεις που διαδραματίζονται στη Μέση Ανατολή σπρώχνουν την «παλάντζα» των Δυτικών συμφερόντων προς το μέρος μας!
Συνοψίζοντας, θα έλεγα πως η στροφή που έχει κάνει ο Νίκος Χριστοδουλίδης, χωρίς αλληγορίες και χωρίς «μου σου του» να τοποθετήσει την Κύπρο στη «σφαίρα επιρροής» της Αμερικής, είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να κάνει για το καλό του τόπου μας! Μιας και τα συμφέροντα της υπερδύναμης αυτής για πρώτη φορά ταυτίζονται με τα δικά μας.
Τώρα θα μου πείτε πως γίνεται, κύριε Σιδερά, και ξαφνικά γίνατε... Χριστο-δούλος; Η λύση που προτείνει ο Πρόεδρος είναι η ΔΔΟ! Σε προηγούμενα άρθρα σας τονίσατε πως είστε κάθετα εναντίον της λύσης αυτής!
Έχετε δίκιο... αλλά:
Η λύση ΔΔΟ, όπως μας την πλάσαραν οι «φίλοι» μας το 2004, με την Αμερική και το ΗΒ να σέρνουν τον χορό μιας και τα συμφέροντά τους τότε τους επέβαλλαν να μην κακοκαρδίσουν τους Τούρκους καρντάσηδές τους, καμία σχέση δεν έχει με τη λύση που αποδέχεται να διαπραγματευτεί ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης σήμερα. Αν προσέξετε, σε όλες τις αναφορές του φροντίζει να τονίσει πως η λύση πρέπει να βασίζεται...
Στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, στις δημοκρατικές αρχές και αξίες της Ευρώπης και στο Διεθνές Δίκιο!
Αν τώρα τη λύση που επιζητά ο Πρόεδρος συνεχίζει να την ονομάζει ΔΔΟ, λίγο με νοιάζει! Γιατί μια τέτοια λύση οραματίζομαι κι εγώ. Μια λύση η οποία θα διασφαλίσει...
Μία κυριαρχία, μία διεθνή προσωπικότητα και μία ιθαγένεια. Χωρίς ξένους στρατούς ή/και μονομερή επεμβατικά δικαιώματα από κανέναν. Μια λύση, η οποία θα φέρει την πλήρη απελευθέρωση της Κύπρου.
Ναι! Παραμένω ένας ακόμα ονειροπόλος Δον Κιχώτης. Συνεχίζω να κυνηγώ ανεμόμυλους και να πιστεύω πως κάποια μέρα, αργά η γρήγορα, θα δω την πατρίδα μου Λεύτερη!
*Honorary Professor, Award winning Writer, Composer, Producer, Director, Journalist, TV Host, Member of UNESCO Greece
