Η απελευθέρωση του Προέδρου…
Έκλεισε ένας χρόνος από την εκλογή του Νίκου Χριστοδουλίδη. Και τα πράγματα δεν πήγαν όπως ο ίδιος θα περίμενε. Η δημοτικότητά του κατρακυλά και οι υποσχέσεις του αποδεικνύονται έπεα πτερόεντα. Όσο, δε, για το δικό του προεκλογικό όπλο, δηλαδή την επικοινωνιακή του δυνατότητα, εξελίσσεται σε αχίλλειο πτέρνα!
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υποσχέθηκε ότι θα διορίσει υπουργούς καλύτερους από τον ίδιο. Και, όμως, αναγκάστηκε να προχωρήσει σε ανασχηματισμό, προτού συμπληρωθεί ένας χρόνος από την άνοδό του στην εξουσία. Ή οι υπουργοί του δεν ήταν ικανοί, ή ο ίδιος είχε κάνει λάθος επιλογές. Το πρόβλημα, όμως, φαίνεται να είναι ευρύτερο. Και αφορά στις πολιτικές του Προέδρου και την αποτελεσματικότητα των μηχανισμών διακυβέρνησης, που είναι συναφείς με τους στενούς του συνεργάτες. Και αυτό δεν αφορά μόνο τους υπουργούς του, αλλά και τους συμβούλους του. Έχει; Και εδώ εγείρονται τα εξής ερωτήματα: Ποια είναι η ομάδα του; Ποιοι τον συμβουλεύουν; Ή να το θέσουμε αλλιώς: Ποιους συμβουλεύεται; Διότι για να γίνονται τόσες γκάφες, σχεδόν ημερησίως, αυτό δείχνει ότι κάτι πάει λάθος. Τι πάει, λοιπόν, λάθος; Είναι ο Πρόεδρος αντιμέτωπος με το κατεστημένο και δέχεται τρικλοποδιές ή είναι τόσες οι προεκλογικές του δεσμεύσεις, που μοιάζουν με χειροπέδες;
Ό,τι και αν συμβαίνει, ο Πρόεδρος και μαζί του το κράτος βυθίζονται στον πάτο. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να βρει το λάθος και τα σωσίβια. Διότι έρχονται δύσκολες καταστάσεις. Και στην οικονομία, η οποία χρειάζεται νέο μοντέλο ανάπτυξης, καθώς και στο Κυπριακό, αφού η νέα διαδικασία μοιάζει με «τουρκο-βρετανικό» ναρκοπέδιο. Το ίδιο ισχύει και για το μεταναστευτικό, το οποίο η Τουρκία χρησιμοποιεί ως τρίτο Αττίλα και ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της κοινωνικής και πολιτικής μας συνοχής. Σε αυτά προστίθενται μια σειρά άλλων προβλημάτων, που αφορούν στην καταπολέμηση της ακρίβειας, στον εκσυγχρονισμό της Δημόσιας Υπηρεσίας και στην προστασία του ιδιωτικού τομέα και δη της επιχειρηματικότητας. Εκείνη, βεβαίως, που προκαλεί τρόμο είναι η εγκληματικότητα, η οποία καλπάζει.
Ο Πρόεδρος οφείλει να αποφασίσει εάν θέλει, και πώς, να κυβερνήσει. Χωρίς εξαρτήσεις και βαρίδια. Ποτέ δεν είναι αργά. Ας ξεκινήσει από εκείνο, το οποίο υποσχέθηκε προεκλογικά. Ας αρχίσει να συνεργάζεται και να διορίζει, όπου ο νόμος τού επιτρέπει, καλύτερους από τον ίδιο. Το ότι θέλει, το θεωρούμε δεδομένο. Μπορεί; Ναι, μπορεί! Πότε; Όταν όντως είναι ελεύθερος!
