Το χρήμα θελομεν κι ας τρώγομεν Ελλάδα
Ο απελευθερωτικός αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α. με σκοπό την Ένωση με τη μητέρα Ελλάδα αντήχησε σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα στα αυτιά των Βρετανών αποικιοκρατών. Βαθιά μέσα όμως, στην ψυχή κάθε Έλληνα της Μεγαλονήσου, ήταν πέρα για πέρα αληθινό. Μια πραγματικότητα που έμελλε να συγκλονίσει ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία. Μια μικρή κουκκίδα στην άκρη της Μεσογείου ενάντια στην παντοδύναμη Βρετανική Αυτοκρατορία. Μια χούφτα νησιώτες που έγιναν φάρος ελπίδας και πρότυπο σε όλους όσους αγωνίζονταν τότε για την ελευθερία τους. Από την παγωμένη Ιρλανδία μέχρι την καυτή Κούβα. Ποια ήταν λοιπόν η κινητήριος δύναμη πίσω από όλο αυτό το τεράστιο επίτευγμα; Άραγε το καύσιμο της αγωνιστικότητας έχει στερέψει στις μέρες μας;
Είναι γεγονός ότι το πολύπαθο νησί μας αντιμετώπισε διαχρονικά τεράστιες προκλήσεις. Εξ αιτίας της σπουδαίας γεωστρατηγικής του θέσης, με πλεονεκτήματα τόσο στρατηγικά, όσο και εμπορικά αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί, ένα σπάνιο πετράδι που κάθε αυτοκρατορία, ηγεμόνας και επεκτατική δύναμη επιθυμεί να τοποθετήσει στο στέμμα του. Το εντυπωσιακό είναι ότι αφομοιώσαμε πολιτισμικές επιρροές από κάθε λογής κατακτητή, Φοίνικες, Άραβες, Ενετούς, Οθωμανούς. Εν τούτης παραμείναμε σταθεροί σε συγκεκριμένες αρχές και αξίες οι οποίες μας αυτοπροσδιορίζουν εθνικά. “ Τον πάτσο τζαι τον κλότσον τους, εμείς δαμέ, ελιές τζαι τερατσιές πάνω στον ρότσον τους. “ Ακριβώς αυτό αποτυπώνει ο μεγάλος Κύπριος λαϊκός ποιητής Μιχάλης Κάσιαλος. Την επιμονή του λαού μας να παραμείνει κάτω από το πέπλο του ελληνικού έθνους, παρόλες τις αντιξοότητες.
Η αυθόρμητη αυτή λαϊκή έκφραση των Κυπρίων δεν πηγάζει απλά από μια συναισθηματική παρόρμηση. Δεν είναι απλά η κόρη που αναζητά την αγκαλιά της μάνας. Αποτελεί παράλληλα πέραν από ιστορικό χρέος, την μοναδική στρατηγική επιλογή για την ευημερία του νησιού. Αναγνωρίζοντας λοιπόν ότι το νησί μας δεν πρόκειται ποτέ να γίνει Βέλγιο, λόγω της γεωγραφικής του θέσης, κι ότι θα υπάρχουν διαρκώς συνεχείς προκλήσεις κι απειλές, είμαστε υποχρεωμένοι να θέσουμε συγκεκριμένους στρατηγικούς στόχους. Θεμελιώδης και κυριότερος όλων, είναι αυτό που οι πρόγονοί μας αντιλήφθηκαν προ πολλού. Η διασφάλιση των εθνικών συμφερόντων και η σύζευξη της Κύπρου με την υπόλοιπη Ελλάδα. Αποκορύφωμα της πραγμάτωσης του στόχου αυτού ήταν η επανάσταση του 1821 και μετέπειτα ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του 1955.
Από το 55 μέχρι το σχεδόν 25, υπάρχουν στόχοι ή μήπως τους έχουμε ξεχάσει; υπάρχει πυξίδα πλεύσης και προορισμός ή απλά μας παραδέρνει το κύμα; Προφανώς η σημερινή κοινωνία, σχεδόν 70 χρόνια μετά, έχει υποστεί ραγδαίες αλλαγές. Η διαφορά της σύγχρονης εποχής με τις υπόλοιπες φάσεις της κοινωνικής μας εξέλιξης είναι ότι απεμπολούμε στρατηγικούς στόχους αρχές και αξίες τις οποίες οι προηγούμενες γενιές με πολύ λιγότερα μέσα από εμάς, είχαν αντιληφθεί ότι είναι ζωτικής σημασίας. Έχουμε πλέον θέση σε ύψιστη προτεραιότητα το οικονομικό προσωπικό συμφέρον πάνω από το κοινωνικό και συλλογικό όφελος.
Κατά την περίοδο του αγώνα στο νησί αναγραφόταν το συγκλονιστικό σύνθημα “ Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγομεν πέτρες”. Σήμερα βρισκόμαστε σε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. “ Το χρήμα θέλομεν κι ας τρώγομεν Ελλάδα”. Αυτή ακριβώς η αποδόμησή των ιδανικών και αρχών της ελληνικής κοινωνίας, παρατηρείται σε όλα τα επίπεδα με άμεσο αποτέλεσμα όλα τα προβλήματα με τα οποία βρισκόμαστε αντιμέτωποι. Σε πολιτικό επίπεδο, η απουσία εθνικής στρατηγικής και η ικανοποίηση απλά και μόνο βραχυπρόθεσμων κοινωνικών αναγκών, ο λαϊκισμός και το ρουσφέτι εξυπηρετεί το ιδιωτικό όφελος των κομμάτων και την καριέρα του εκάστοτε πολιτικού. Για αυτό και στο εθνικό μας πρόβλημα παρατηρούμε εδώ και δεκαετίες μια λεγόμενη στασιμότητα. Απότοκο της ίδιας νοοτροπίας είναι επίσης το πιο άμεσο και οξύ στις μέρες μας, ζήτημα του δημογραφικού. Τα δυο σκέλη στα οποία στηρίζεται, η ασυδοσία στις πολιτογραφήσεις και η παράνομη μετανάστευση είναι παραφυάδες της εκμετάλλευσης συγκεκριμένων προσώπων και κυκλωμάτων που θέτουν το οικονομικό συμφέρον χωρίς καμία ηθική αναστολή εις βάρος της κοινωνικής συνοχής. Αποκορύφωμα όλης αυτής της σηπτικής κατάστασης τα σκάνδαλα τα οποία αναδύονται από θεσμούς που υπό υγιές συνθήκες θα έπρεπε να είναι θεματοφύλακες των συγκεκριμένων αρχών και αξιών. Πιο πρόσφατο το εκκλησιαστικό σκάνδαλο το οποίο ταρακούνησε την κοινωνία μας. Ένα αναγκαίο χαστούκι στα ληθαργικά πρόσωπά μας. Στα πρόσωπα μιας κοινωνίας που υπνοβατεί.
Το καύσιμο λοιπόν το οποίο ώθησε τον λαό μας να επιδιώξει όλα τα σπουδαία και αξιοθαύμαστα επιτεύγματα του παρελθόντος έχει στερέψει στις μέρες μας. Η κινητήριος αυτή δύναμη δεν είναι άλλη από τα ιδανικά του έθνους, που σαν φλόγα μεταλαμπαδεύτηκε από τους ήρωες του 21 στους αγωνιστές του 55. Σήμερα καθίσταται αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε, με αφορμή την σημερινή επέτειο, να παραδειγματιστούμε και να φωτίσουμε την κοινωνία μας με την φλόγα της αυταπάρνησής τους. Να αναθεωρήσουμε τις προτεραιότητές μας. Ο αγώνας του 55-59 είναι ο έμπρακτος ύμνος των Κυπρίων προς την ελευθερία, υπογεγραμμένος από τα φυλακισμένα μνήματα σε ένα φάκελο φτιαγμένο από ιστορία. Παραλήπτης, εμείς, ο σύγχρονος ελληνισμός.
*Ιατρός
