Οι λιμουζινάτοι

Το θέμα που εγέρθηκε εδώ και μήνες και αφορά τη χρήση κρατικών λιμουζίνων από αξιωματούχους του κράτους δεν πρέπει να εξετάζεται σαν μεμονωμένο γεγονός. Ούτε η αντιμετώπισή του από τους ενδιαφερόμενους να θεωρείται ότι αποτελεί μοναδική περίπτωση. Όχι. Είναι αποτέλεσμα κουλτούρας και νοοτροπίας που αναπτύχθηκε και εμπεδώθηκε δεκάδες χρόνια τώρα και θεωρεί φυσιολογικό φαινόμενο κάποιοι να ζουν βασιλικά, να τρώνε με δέκα μασέλες σε βάρος του λαού. Και σήμερα που η κρίση και η οικονομική καταστροφή επιβάλλει να ληφθούν άμεσα και δραστικά μέτρα, να διορθωθούν στρεβλώσεις και παράλογες παροχές σε προνομιούχους του κρατικού τομέα, οι αρμόδιοι κολοκυνθίζουν και κωλυσιεργούν χωρίς να ενδιαφέρονται για το δημόσιο αίσθημα και την αγανάκτηση του πολίτη που ζει την οικονομική κρίση στο πετσί του. Πόση ώρα χρειάζεται για να καθίσει ένα σώμα και να αποφασίσει πόσοι και ποιοι θα δικαιούνται κρατικό αυτοκίνητο; Είναι υπόθεση μερικών λεπτών και τίποτε παραπάνω. Όποιος υποστηρίζει το αντίθετο, απλώς αφού δεν θέλει να πάει στον μύλο πέντε μέρες κοσκινίζει. Μήπως το ίδιο δεν έγινε με την περίπτωση των φρουρών των πολιτικών προσώπων; Πόσες και πόσες φορές δεν συζητήθηκε το θέμα; Πόσες φορές λήφθηκε απόφαση για περιορισμό τους; Ξέρει κανένας αν έγιναν όσα κατά καιρούς και επανειλημμένα αποφασίσθηκαν; Εσχάτως, για μέρες τώρα συζητείται ποιοι θα ταξιδεύουν αεροπορικώς σε πρώτη θέση. Αποφάσεις και κόντρα αποφάσεις, διευκρινίσεις επί διευκρινίσεων για ένα θέμα που επίσης θα μπορούσε να διευθετηθεί μέσα σε λίγα λεπτά, νοουμένου ότι θα υπήρχε πολιτική βούληση. Όταν όμως υπάρχουν δυνάμεις που αγωνίζονται με νύχια και δόντια να διατηρήσουν κεκτημένα και βασιλικά προνόμια τότε το έργο γίνεται δύσκολο. Κι αντί με τέτοιες άμεσες και δραστικές αποφάσεις να νοικοκυρεύεται το κράτος, να περιορίζονται τα έξοδά του για να μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του έναντι αναξιοπαθούντων πολιτών του, γινόμαστε μάρτυρες αποφάσεων και νόμων που στοχεύουν τον απλό, αδύνατο και απροστάτευτο πολίτη. Τη στιγμή που μεγαλόσχημοι και επώνυμοι χρωστούν εκατοντάδες χιλιάδες στον φόρο εισοδήματος, όπως οι ίδιες οι αρμόδιες υπηρεσίες παραδέχονται, εγκρίνονται νόμοι που κυνηγούν όσους χρωστούν πενταροδεκάρες και οι οποίοι δεν είχαν ποτέ τη δυνατότητα να κρύψουν έστω και ένα σεντ από τον φόρο εισοδήματος. Απειλούνται με εκποίηση της όποιας περιουσίας τους και δέσμευση τυχόν καταθέσεων. Τέτοιες δραστικές αποφάσεις. Σε αντίθεση προστατεύονται επιχειρηματίες και επιχειρήσεις που με λογιστικές αλχημείες, που με νομιμοφανείς αλλά και παράνομες πρακτικές για χρόνια ξεγελούσαν τις υπηρεσίες. Αυτή είναι η εικόνα του κράτους και της κοινωνίας του σήμερα. Γεμάτη ανισότητες και διακρίσεις, πάντα σε βάρος του φτωχού και του αδύνατου και πάντα υπέρ όλων αυτών που μια ζωή έμαθαν να λυμαίνονται το κράτος και να περνούν δίπλα μας με τις λιμουζίνες που τους παρέχει το κράτος και πληρώνουν τα κορόιδα. Καιρός είναι να ξυπνήσουν τα κορόιδα, να δουν την πραγματικόττητα και να εξεγερθούν.

Να απαιτήσουν σήμερα, όχι αύριο ανακατανομή των κρατικών πόρων και να αποκαθηλώσουν όλους αυτούς που παριστάνουν τους εκλεκτούς και δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς κρατική λιμουζίνα, επιδόματα, έξοδα παραστάσεως και άλλες χορηγίες.

Υ.Γ.: Η ανθρωπιστική καταστροφή που συντελείται στη Γάζα ασφαλώς και δεν αφήνει ασυγκίνητο κανένα, άσχετα με ποια πλευρά είναι ή ποιες συμπάθειες έχει. Τα όσα βλέπουμε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες είναι συγκλονιστικά. Είναι όμως αποτέλεσμα μιας πολεμικής σύγκρουσης για την οποία κάποιοι ευθύνονται. Κάποιοι την προκάλεσαν και κάποιοι αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν. Οι ακραίοι ηγέτες της Χαμάς με τις εξίσου ακραίες ενέργειές τους δεν αφήνουν περιθώριο στο Ισραήλ να τηρήσει διαφορετική στάση από εκείνη που κράτησε τον τελευταίο καιρό. Ευρισκόμενο σε άμυνα και χωρίς να είναι στους σχεδιασμούς του η πρόκληση τόσου ανθρώπινου πόνου και δυστυχίας, το κράτος του Ισραήλ είχε και καθήκον και υποχρέωση να προστατεύσει τους πολίτες του. Σε ένα πόλεμο σίγουρα οι απώλειες δεν μπορούν να περιοριστούν μόνο στον στρατό και στους μαχητές. Πολύ περισσότερο στην περίπτωση της Γάζας, όπου οι ακραίοι της Χαμάς στην αδυναμία τους να αντιμετωπίσουν τον οργανωμένο στρατό του Ισραήλ, επιστράτευσαν γυναίκες και παιδιά και γενικά άμαχο πληθυσμό για να τους χρησιμοποιήσουν σαν ασπίδα και προκάλυμμα για τις δικές τους επιθέσεις. Το γεγονός αυτό είναι αναντίλεκτο και τεκμηριωμένο στη βάση μαρτυριών παντός είδους. Κάτω από τέτοιες συνθήκες φυσικότατο ήταν να υπάρξουν και θύματα μεταξύ του άμαχου πληθυσμού κάτι που κανένας δεν επιθυμεί και κανένας δεν επιδιώκει. Τη στιγμή που οι δυο πλευρές θα μπορούσαν από την πρώτη στιγμή να παρακαθίσουν σε συνομιλίες, να βρουν μέθοδο να επιλύσουν τις διαφορές τους με πιο ομαλό και ανώδυνο και για τις δύο τρόπο, η στάση των ακραίων της Χαμάς δεν άφησαν πολλά περιθώρια στο Ισραήλ να δράσει διαφορετικά. Ο λαός του Ισραήλ, θύμα ο ίδιος απίστευτων σφαγών από τους τρομοκράτες της Χαμάς, ένα και μόνο αίτημα έχει. Να ζήσει ειρηνικά στη χώρα του, στη γη των πατέρων του. Και μπορεί να ζήσει πλάι και δίπλα στους Άραβες με αλληλοσεβασμό και αναγνώριση εκατέρωθεν των δικαιωμάτων αλλήλων. Αν αυτό γίνει κατανοητό και εμπεδωθεί στο μυαλό των ανθρώπων που κατοικούν την αιματοβαμμένη γη που εκτείνεται στην επίμαχη περιοχή, όλα θα είναι πιο εύκολα για όλους. Γιατί όλοι έχουν δικαίωμα στη ζωή, την ειρήνη, την πρόοδο και την ευημερία. Κι αυτό το όνειρο οι τρομοκράτες της Χαμάς το έχουν μετατρέψει σε εφιάλτη για τον Παλαιστινιακό λαό. Ενώ το Ισραήλ αγνοεί τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για κατάπαυση του πυρός και συνεχίζει τους βομβαρδισμούς αδιακρίτως.