Αυτά «υπέγραψαν» το τέλος του Σα Πίντο

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος «διαζυγίου» ολοκληρώθηκε την περασμένη Δευτέρα (13.5).

Με ανακοίνωσή του ο ΑΠΟΕΛ επισημοποίησε τον τερματισμό της συνεργασίας του με τον Ρικάρντο Σα Πίντο -παρά την κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος μετά το 2019.

Ήταν κοινό μυστικό (και όχι μόνο στα πέριξ του Αρχαγγέλου) πως ο Πορτογάλος ήταν ένας υπερβολικά εκρηκτικός, ανασφαλής και (ως εκ τούτου) συγκεντρωτικός χαρακτήρας.

Εξ αιτίας του έθεσε εαυτόν και ομάδα σε εξαιρετικά άβολη θέση μετά την τετράμηνη τιμωρία του, εξ αιτίας του και μια μεγάλη μερίδα οπαδών των «γαλαζοκιτρίνων» δεν θεωρεί δυσαναπλήρωτο το κενό που αφήνει.

Το καίριο ερώτημα, εν προκειμένω, αφορά τη συνεισφορά του στο αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι. Μόνον εμπαθής δεν θα πίστωνε στον 51χρονο ότι δεν «κράτησε» τα αποδυτήρια, ότι δεν εμφάνισε ένα σύνολο που διαπνεόταν από ομαδικό πνεύμα, ότι δεν δίδαξε σωστή διαχείριση προβαδίσματος.

Του πιστώνεται το αήττητο στα (τέσσερα) ντέρμπι κορυφής, το οποίο δεν υφίσταται, καθώς έμεινε με άδεια χέρια σε αυτό που πήγε με όλους τους άσους στο μανίκι: το εκτός έδρας με τον Άρη (1-2), στην τρίτη αγωνιστική των πλέι οφ.

Στο «ΑΛΦΑΜΕΓΑ» ο Σα Πίντο «προσπέρασε» την πιο κραυγαλέα ευκαιρία να διαμορφώσει δεδομένα πρόωρης κατάκτησης του τίτλου. Το 0-0 στο «Αντώνης Παπαδόπουλος», το 0-2 από την Ανόρθωση και το 0-1 από την Ομόνοια στην προτελευταία αγωνιστική ήταν οι υπόλοιπες.

Στον Πορτογάλο χρεώνεται η ξεκάθαρη μετατόπιση του κέντρου βάρους από το δημιουργικό-παραγωγικό στο ανασταλτικό κομμάτι του παιχνιδιού του ΑΠΟΕΛ. Ήταν ένα δίκοπο μαχαίρι, καθώς η ομάδα του ήταν εξαιρετικά αποτελεσματική, οσάκις άνοιγε το σκορ, αλλά εξαιρετικά προβλέψιμη και δυσλειτουργική, οσάκις δεχόταν το πρώτο γκολ.

Δεν είναι τυχαίο ότι στα 23 (από τα συνολικά 44 στη σεζόν) παιχνίδια που κάθισε στον πάγκο ο Σα Πίντο, οι «γαλαζοκίτρινοι» ουδέποτε σημείωσαν άνω των δύο τερμάτων. Ούτε είναι συμπτωματικό ότι υπό την καθοδήγησή του υπέστησαν επτά (από τις συνολικά εννιά στη σεζόν) ήττες.

Μετά την επιστροφή του από την πολύμηνη τιμωρία, η ομάδα του δεν εμφανίστηκε ούτε πιο λειτουργική, ούτε πιο κοντρολαρισμένη, ούτε πιο πειστική απ’ ό,τι στο διάστημα της απουσίας του. Εξ ου και αντί να αυξήσει τη διαφορά από τους διώκτες της κατέκτησε τον τίτλο στην ισοβαθμία.

Αυτή η παράμετρος σε συνδυασμό με τον δύσκολο χαρακτήρα του «υπέγραψαν» το τέλος του.