Το «Δεν ξεχνώ» που ξεχάσαμε…
Η απόβαση των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο το 1974 ολοκληρώθηκε σε τρεις φάσεις (Αττίλας 1, εκεχειρία και Αττίλας 2) και είχε ως αποτέλεσμα την παράνομη κατάληψη του 36,7% των εδαφών της (μαζί με τη ‘‘νεκρή ζώνη’’ το ποσοστό εδάφους που δεν ελέγχει η Κυπριακή Δημοκρατία ανέρχεται στο 40%), την προσφυγοποίηση 162.000 ανθρώπων, 4.000 νεκρούς και 1.619 αγνοουμένους. Στα κατεχόμενα της Κύπρου, τα οποία έχουν υποστεί ολοκληρωτική αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα τους, βρισκόταν ακόμα το 65% του συνόλου της καλλιεργήσιμης γης, το 70% του ορυκτού πλούτου, το 70% της βιομηχανικής παραγωγής και το 80% των τουριστικών εγκαταστάσεων!
Πέραν, όμως, όσων περιγράφονται παραπάνω, υπάρχουν και κάποιες άλλες πτυχές της κυπριακής τραγωδίας, πολύ πιο τραγικές. Πρόκειται για τις αναρίθμητες και άνευ προηγουμένου πράξεις βίας, που με την πάροδο του χρόνου, πολλές από αυτές, επιβεβαιώνονται ακόμα και από τους ίδιους τους αρνητικούς πρωταγωνιστές τους.
«Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που μπήκαν στο σπίτι μας και με σκότωσαν, γιατί και ο βιασμός θάνατος είναι. Σωριασμένη στο πάτωμα έκλαιγα. Ήμουν σίγουρη ότι κανείς ποτέ δεν θα μπορούσε να βγάλει τη βρομιά από το σώμα μου και τον πόνο από την ψυχή μου. Τραβούσα το δέρμα μου με όλη μου τη δύναμη, θέλοντας να το βγάλω και να φύγω από πάνω μου τη βρομιά, αλλά το μόνο που κατάφερνα, ήταν να γεμίζω το σώμα μου με μώλωπες και να πονάω ακόμα περισσότερο» (Μαρία, από χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου, 2016 ant1iwo).
«Μας βάλανε σε αίθουσα του σχολείου στη Βώνη, μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια. Εκεί έμπαιναν όποτε ήθελαν, διάλεγαν και μας πήγαιναν για να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους επιθυμίες. Δεν έβγαινα να πάρω συσσίτιο. Φορούσα συνέχεια τα ρούχα της γιαγιάς για να φαίνομαι γριά, αλλά έβλεπαν το πρόσωπο. Έβγαινα έξω μόνο όταν πήγαινα τουαλέτα. Ήμουν συνέχεια τυλιγμένη με ένα πάπλωμα και καθόντουσαν όλα τα πιτσιρίκια από πάνω μου για να μη με τραβάνε συνέχεια και να με βιάζουν οι Τούρκοι. Αυτό κράτησε τρεις μήνες…» [(ΚΥΠΕ), μαρτυρίες από δύο γυναίκες που βιάστηκαν επανειλημμένα τότε, την Άννα, από χωριό της επαρχίας Κερύνειας και τη Μαρία, από χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου].
«Εντοπίστηκαν σε ομαδικό τάφο τα οστά ενός βρέφους, μόλις μερικών μηνών (ο μικρότερος σε ηλικία αγνοούμενος, γεννήθηκε το 1974), που οι Τούρκοι, όπως αποδείχθηκε από μαρτυρίες, το πήραν από την αγκαλιά της μάνας του και το δολοφόνησαν. Στον τάφο βρέθηκαν επίσης τα οστά της μάνας του βρέφους, της 11χρονης αδελφής της, της γιαγιάς της, καθώς και τα οστά του πατέρα του βρέφους, Ανδρέα Κυριάκου του Κυριάκου» (από εφημερίδες της Κύπρου).
Διαβάζουμε στη σελίδα 145 του βιβλίου της Σοφίας Ιορδανίδου, «Νταλγκά - νταλγκά, κύματα - κύματα, η μαρτυρία ενός Τούρκου αξιωματικού για τη δεύτερη εισβολή στην Κύπρο»: «Ομαδικές εκτελέσεις αιχμαλώτων έγιναν από τον τουρκικό στρατό. Τις περισσότερες δολοφονίες τις διέπραξαν οι Τουρκοκύπριοι (Τ/κ), οι γνωστοί μουκαβέτ μουτζαχίντ… Ανήκαν στην παραστρατιωτική δύναμη που λειτουργούσε μέσα στην τ/κ κοινότητα, τη γνωστή ΤΜΤ» (μαρτυρία του πανεπιστημιακού Γιαλτσίν Κιουτσούκ, που είχε υπηρετήσει το 1974 ως έφεδρος υπολοχαγός στον Αττίλα 2, σελ. 145).
Στο βιβλίο του Κούρδου δημοσιογράφου στη Νορβηγία, Ρόνι Αλάσορ, με τίτλο «Διαταγή Εκτελέστε τους Αιχμαλώτους», καταγράφονται επίσης λεπτομερώς επώνυμες μαρτυρίες οκτώ αυτοπτών μαρτύρων, βετεράνων στρατιωτών των μονάδων του Αττίλα κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο (Κούρδοι στην καταγωγή οι περισσότεροι), για τα διαπραχθέντα εγκλήματα πολέμου, όπως του Χάτζι Κιοφέν, λοχία στο 61 Σύνταγμα Πεζικού της 28 Μεραρχίας του Αττίλα που κατέθεσε ότι: «Οι παραστρατιωτικές ομάδες των Τ/κ, οι λεγόμενοι μουτζαχίντ, ήταν αιμοβόροι και απάνθρωποι, σάπιοι πέρα για πέρα…».
Πριν από μερικά χρόνια ο «βετεράνος αξιωματικός» της ΤΜΤ, Turgut Yenagrali, ομολόγησε (ακριβέστερα καυχήθηκε) από τηλεοράσεως τις εν ψυχρώ μαζικές δολοφονίες Ελλήνων Κυπρίων (Ε/κ) αιχμαλώτων, τις οποίες διέπραξε, το 1974. Ο Turgut Yenagrali, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε για τα αποτρόπαια εγκλήματά του, αλλά τιμήθηκε κιόλας από το τουρκικό κράτος και το ψευδοκράτος, όπως και από τους εποίκους σφετεριστές της κυπριακής γης στα κατεχόμενα.
Τραγικό είναι επίσης το γεγονός πως όλα όσα περιγράφονται παραπάνω κι άλλα πολλά, που καταγράφονται σε χιλιάδες σελίδες σε διάφορα βιβλία και δημοσιεύματα, εντάσσονταν και εντάσσονται μέσα σε ένα καλά οργανωμένο σχέδιο «made in Turkey», με εκτελεστές όλους εκείνους που έχουν την αναίδεια, δυστυχώς και με τη δική μας αδιαφορία και ανοχή, να περιφέρονται παντού (ακόμα και στις Βρυξέλλες), αποκαλώντας την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1974 «ειρηνευτική επιχείρηση». «Όταν βρέθηκα στις Βρυξέλλες για να μιλήσω για τον αγνοούμενο πατέρα μου», μου διηγήθηκε πρόσφατα ο Γιώργος Γαλήνης (γιος του αείμνηστου Ερωτόκριτου Γαλήνη, ενός από τους πολλούς εν ψυχρώ εκτελεσθέντες στην περιοχή της απόβασης), «κάποιοι οργανωμένοι Τ/κ προπαγανδιστές μπήκαν με το έτσι θέλω στην αίθουσα κάνοντας αναφορά σε ‘‘ειρηνευτική επιχείρηση’’ των Τούρκων στην Κύπρο. Έχασα το έδαφος κάτω από τα πόδια μου! Πήρα αμέσως τον λόγο και τους αποστόμωσα: Κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής, που εσείς ανερυθρίαστα αποκαλείτε ‘‘ειρηνευτική επιχείρηση’’, εκτελέστηκαν αμέτρητοι ανυπεράσπιστοι Ε/κ, μεταξύ των οποίων και ο δικός μου πατέρα, τον οποίο ποτέ δεν γνώρισα….».
Σημείωση: Ο Γιώργος Γαλήνης γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1974.
Υστερόγραφο: Και εμείς, πενήντα χρόνια μετά, ασχολούμαστε περισσότερο με το αίσχος που λέγεται ευρωπαϊκός διαγωνισμός τραγουδιού, παρά με την τουρκική κατοχή και τις οδυνηρές από κάθε άποψη συνεπειές της…
*Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, από το Μονάγρι Λεμεσού
av.avgoustiνοs@gmail.com
