Η επιλογή μια είναι για Κύπρο-Ελλάδα
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ιχνηλατώντας τη ρητορική, αλλά και τις ενέργειες του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν, στην ανατολική Μεσόγειο, φοβούνται πως οι προκλητικές του δραστηριότητες θα εξελιχθούν σε κάποιο χρόνο σε άμεση στρατιωτική δράση σε βάρος του Ελληνισμού. Από την Κύπρο μέχρι το Αιγαίο και τον Έβρο η Τουρκία αναπτύσσει τέτοια δραστηριότητα που ελάχιστα απέχει από στρατιωτική-πολεμική δράση. Στην κυπριακή ΑΟΖ αλωνίζουν τα τουρκικά ερευνητικά πλοία. Το ίδιο άρχισε να συμβαίνει νοτίως της Κρήτης, ενώ και από το Καστελόριζο μέχρι τα στενά του Ελλήσποντου, μια γραμμή που καλύπτει δεκάδες ελληνικά νησιά του Αιγαίου και πάλι οι Τούρκοι κάνουν ολοφάνερες τις προθέσεις και βλέψεις τους. Αν δε μιλήσουμε για τα σύνορα στην περιοχή του Έβρου, από καιρό η μυρωδιά από μπαρούτι καλύπτει την ατμόσφαιρα.
Είναι όλα αυτά που βλέπει και διαβλέπει η ελληνική ηγεσία στην Αθήνα και στέλνει συχνά-πυκνά, μηνύματα προς την Άγκυρα ότι οι προκλήσεις δεν θα μείνουν αναπάντητες από την ελληνική πλευρά. Πάνε χρόνια πολλά να μιλήσει η ελληνική Κυβέρνηση με πολεμική ρητορική, απευθυνόμενη στην πέραν του Αιγαίου, πλευρά. Φαίνεται ότι τώρα έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Η εκτίμηση είναι ότι το απευκταίο δεν θα αποφευχθεί, γι’ αυτό και η Αθήνα φροντίζει να στέλνει με κάθε τρόπο το μήνυμα ότι είναι έτοιμη να αναχαιτίσει την τουρκική προκλητικότητα.
Σ’ αυτές τις δηλώσεις ετοιμότητας όμως δυστυχώς δεν έχουμε διαπιστώσει ότι καλύπτουν και την Κύπρο. Αναφορά γίνεται στα θαλάσσια και στεριανά σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας. Η Κύπρος απουσιάζει άλλη μια φορά από τους σχεδιασμούς της Αθήνας. Κι όμως η Ελλάδα έχει υποχρεώσεις έναντι της Κύπρου. Εθνικές και συμβατικές. Η Ελλάδα με διεθνείς συνθήκες που βρίσκονται ακόμα σε ισχύ, έχει εγγυηθεί την ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Κάποιοι μάλιστα θα μπορούσαν να επικαλεστούν και το γεγονός πως για να βρεθεί η Κύπρος στη σημερινή δεινή θέση, έβαλε και η Αθήνα το χεράκι της με το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 και την προδοσία που ακολούθησε. Έτσι οι ευθύνες της έναντι της μαρτυρικής μας πατρίδας αυξάνονται.
Σε περίπτωση θερμού επεισοδίου δεν πρέπει να αφεθεί ακάλυπτη η Κύπρος, έρμαιο στις ορέξεις του Τούρκου άρπαγα. Δεν πρέπει να πληρώσει η Κύπρος το μάρμαρο για άλλη μια φορά. Οφείλει η ελληνική ηγεσία υπό τον Πρωθυπουργό Μητσοτάκη, σε συνεννόηση με την Κυπριακή Κυβέρνηση να βρουν τρόπους να ενταχθεί η Κύπρος στους αμυντικούς σχεδιασμούς της Αθήνας. Μπορεί η Κύπρος σε όλο αυτό το διάστημα από το 1974, να έχει υστερήσει στην ενίσχυση της άμυνάς της. Μπορεί να υπολείπεται σε αμυντική θωράκιση. Όμως ας μην αποτελέσει αυτό άλλοθι για καμιά πλευρά για να παραδοθεί για άλλη μια φορά η Κύπρος στις ορέξεις του τουρκικού επεκτατισμού. Ήδη οι υποδομές υπάρχουν. Η αεροπορική βάση στην Πάφο και η ναυτική βάση στο Μαρί είναι γερά θεμέλια για να ενισχυθεί η άμυνα του νησιού με τη μόνιμη παρουσία πολεμικών σκαφών και αεροπλάνων που θα καταστήσουν την Κύπρο αστακό.
Μακάρι αυτά που λέμε να μη χρειαζόταν να γίνουν. Κανένας δεν θέλει τον πόλεμο και όλοι θα ήθελαν να είχαμε φτάσει σε μια ειρηνική διευθέτηση στην Κύπρο. Αυτό όμως μόνο σαν ουτοπία φαντάζει με τα σημερινά δεδομένα. Τα οράματα του Ερντογάν για αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν συνάδουν με τα δικά μας οράματα για ειρήνη και ασφάλεια στην Κύπρο. Και απορούμε όταν ακούμε, κυρίως τον Γενικό Γραμματέα του ΑΚΕΛ να καλεί τον Πρόεδρο Xριστοδουλίδη να προσέλθει σε συνομιλίες για λύση. Πολλές φορές δεν αρκείται σε παραινέσεις και φραστικές προτροπές. Φτάνει στο σημείο να ασκεί πίεση. Αλλά με ποιο να συνομιλήσουμε κ. Στεφάνου; Ποιος από την άλλη πλευρά είναι ο αξιόπιστος συνομιλητής που μπορεί να πάρει αποφάσεις και να τις εφαρμόσει; Έστω και με όσες παραχωρήσεις έκαμε διαχρονικά η πλευρά μας; Κανένας, αφού κυρίαρχος του παιγνιδιού είναι ο νεοσουλτάνος της Άγκυρας. Έτσι δεν μας απομένει άλλη οδός από εκείνη της προετοιμασίας για ανάσχεση της τουρκικής βουλιμίας. Αθήνα και Λευκωσία να συμπορευτούν στην αντιμετώπισή της. Και στο εσωτερικό λαός και ηγεσία, με ομόνοια και σύμπνοια, ενωμένοι και συνεργαζόμενοι όπως έκαναν με επιτυχία στην επέλαση της πανδημίας, να το πράξουν και τώρα για αντιμετώπιση του ερντογανο-ϊού.
Άλλη οδός σωτηρίας δεν υπάρχει και δεν έχουμε. Ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε οι τριμερείς ή τετραμερείς συμμαχίες θα μας σώσουν. Πέραν από φραστικές διακηρύξεις και πολιτικο-διπλωματική κάλυψη που μας προσφέρουν, την ώρα της κρίσης δεν πρόκειται να παρέμβουν για να πολεμήσουν στο πλευρό μας. Μοναδικό στήριγμά μας παραμένει η Ελλάδα. Μόνο που τη φορά αυτή τη θέλουμε πραγματικά και έμπρακτα στο πλευρό μας κι όχι απλώς να μιλά για στήριξη γενικώς και αορίστως και την κρίσιμη ώρα να ακούσουμε και πάλι ότι η Κύπρος «κείται μακριά».
Όσο υπάρχει καιρός οι ηγεσίες στη Λευκωσία και Αθήνα οφείλουν, το επιβάλλει η κοινή ιστορία των δύο χωρών, να προετοιμαστούν από κοινού για να πουν το μεγάλο ΟΧΙ στους Τούρκους. Άλλωστε το γνωρίζουν καλά σε Κύπρο και Ελλάδα ότι όπως κοινή είναι η ιστορία και το παρελθόν τους, το ίδιο κοινό είναι και το μέλλον τους.
