Πάντα αναξιόπιστοι οι Τούρκοι
Σε ανύποπτο χρόνο και στη διάρκεια της διακυβέρνησης Γλαύκου Κληρίδη, με πρωτοβουλία του υπογράφοντος, μια ομάδα Ελληνοκύπριων δημοσιογράφων από διάφορα έντυπα, ήρθε σε επαφή με αντίστοιχη ομάδα Τουρκοκυπρίων δημοσιογράφων. Στόχος, η από κοινού έκδοση τρίγλωσσης εβδομαδιαίας εφημερίδας, στην ελληνική, τουρκική και αγγλική. Όραμά μας να φέρουμε πιο κοντά τις δύο κοινότητες, να δώσουμε τη δυνατότητα στα μέλη της μιας και της άλλης κοινότητας να αντιληφθούν πώς σκέφτονται στην άλλη πλευρά, να αναπτύξουμε σχέσεις και επαφές με απώτερο στόχο να συμβάλουμε στη λύση του Κυπριακού. Ήταν μια φιλόδοξη προσπάθεια μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες τότε, αλλά ύστερα από συνεδριάσεις και συναντήσεις τριών σχεδόν χρόνων και με την ενθάρρυνση και της Κυβέρνησης και των κομμάτων, φτάσαμε σε συμφωνία για υλοποίηση του οράματος. Φαίνεται όμως ότι δεν λογαριάσαμε τον ξενοδόχο που δεν ήταν άλλος από την πάντοτε αρνητική στάση της τουρκοκυπριακής ηγεσίας και της ίδιας της Τουρκίας, που με κανένα τρόπο δεν ήθελαν τις δυο κοινότητες να έρθουν κοντά και να βρουν τρόπους συνεννόησης και συνεργασίας.
Γιατί τα αναφέρω αυτά ύστερα από τόσα χρόνια; Αφορμή δίνει η ανακόλουθη και αναξιόπιστη στάση των Τούρκων. Αναίρεσε τα όσα συμφώνησε και το σίγουρο είναι ότι αυτό έγινε με παρέμβαση των σκληροπυρηνικών κύκλων στην κατεχόμενη Κύπρο αλλά και στην Άγκυρα. Για μας που βλέπουμε τα πράγματα ρεαλιστικά και στη σωστή τους διάσταση, δεν υπήρξε καμιά έκπληξη. Αντίθετα, οι Τούρκοι υπήρξαν συνεπείς με την πάγια τακτική τους. Όποτε θεωρούν ότι από κάποια συμφωνία δεν έχουν να πάρουν επιπρόσθετα οφέλη, όπως έχουν συνηθίσει, καταφεύγουν στη στρεψοδικία.
Δεν χρειάζεται παρά να στρέψουμε το βλέμμα λίγο πίσω για να θυμηθούμε πόσες συμφωνίες αναίρεσαν στο πλαίσιο των διαβουλεύσεων για εξεύρεση λύσης στο Κυπριακό. Από μικρά μέχρι και πιο σημαντικά θέματα. Συμφωνίες για τους αγνοουμένους και άλλα ανθρωπιστικά θέματα, για επί μέρους πτυχές του γενικότερου προβλήματος, πετάκτηκαν από τους Τούρκους στον κάλαθο των αχρήστων αδιαφορώντας και προκαλώντας ακόμα και διεθνείς οργανισμούς. Ποιος μπορεί για παράδειγμα να ξεχάσει τη συμφωνία Κληρίδη-Ντενκτάς για την Καρπασία. Αυτή είναι η πάγια τουρκική θέση. Χρησιμοποιεί τις συνομιλίες και τις όποιες συμφωνίες μόνο σαν εφαλτήριο για προώθηση των σκοπών και επιδιώξεών της. Και είναι με ανατριχίλα μόνο που σκέφτομαι τι θα συνέβαινε αν ο λαός με την ψήφο του δεν απέρριπτε το 2004 το επάρατο σχέδιο Ανάν. Σήμερα θα είμαστε πολίτες χωρίς πατρίδα και δικαιώματα όπως είχε δηλώσει και τότε ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος. Θα μας είχαν καταντήσει Παλαιστίνιους, ανυπόληπτους και ανέστιους.
Ας μην έχουμε καμιά ψευδαίσθηση επί τούτου. Χωρίς τον πειθαναγκασμό η Τουρκία δεν πρόκειται ποτέ να προχωρήσει σε λύση που να διασφαλίζει εθνικά και ανθρώπινα δικαιώματα. Όσοι διαχειρίζονται τις τύχες του κυπριακού ελληνισμού πρέπει χωρίς ευσεβοποθισμούς να βλέπουν την αλήθεια κατάμματα και να ενεργούν ανάλογα. Να κλείσουν τα αφτιά στις σειρήνες και στα γλυκόλογα των τρίτων και ιδιαίτερα των Βρετανών που μόνο στόχο έχουν να κλείσουν όπως-όπως το Κυπριακό και την διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Υ.Γ.: Νέα περίοδος ζυμώσεων και διεργασιών, αρχίζει για το Κυπριακό. Μόνο που και πάλι οι προοπτικές για αίσια κατάληξη είναι και ξανά μηδαμινές. Τίποτε και κανένας δεν μπορεί να προδικάσει έστω και μικρή πρόοδο. Οι Τούρκοι όχι μόνο δεν υποχωρούν αλλά κλιμακώνουν και τις προκλήσεις και τις απαιτήσεις τους. Είναι καιρός λοιπόν να το καταλάβουμε όλοι. Χωρίς πιέσεις , χωρίς τον κίνδυνο συνεπειών, η Τουρκία που κατέχει το κλειδί των εξελίξεων, δεν πρόκειται να κουνήσει το δακτυλάκι της για πρόοδο. Μοναδική δύναμη που θα μπορούσε να τιθασεύσει τον ταύρο που λέγεται Ερντογάν, είναι οι ΗΠΑ. Ακόμα και σ’ αυτή τη χρονική συγκυρία που φαίνεται ότι οι σχέσεις Άγκυρας-Ουάσιγκτον δεν είναι οι καλύτερες, η Αμερική παραμένει η μόνη χώρα που έχει τη δύναμη να επηρεάσει τον τουρκικό παράγοντα. Το θέμα είναι να πεισθεί ο Τζο Μπάιντεν και η παρέα του, ότι πρέπει να κινηθούν προς τη σωστή κατεύθυνση. Όλοι γνωρίζουμε τη στρατηγική σημασία που η Τουρκία έχει για τον δυτικό κόσμο. Όμως γνωρίζουμε επίσης και το ίδιο νομίζω γνωρίζουν και οι δυτικοί και κυρίως οι Αμερικανοί, ότι σήμερα τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Εμείς πιστεύουμε ότι ο στρατηγικός ρόλος της Τουρκίας έχει περιοριστεί, ενώ από την άλλη είναι ολοφάνερο πια ότι η Άγκυρα έπαψε να είναι ο πιστός σύμμαχος. Τη βλέπουμε να ερωτοτροπεί με τη Μόσχα, αλλά και με το Ιράν. Τη βλέπουμε ουκ ολίγες φορές να αποστρέφει το πρόσωπο από την Ουάσιγκτον.
