Οι ημέτεροι και οι υμέτεροι νεκροί… μας

Και πάλι Ιούλιος μήνας, έτος 2024... ΠΕΝΗΝΤΑ ολόκληρα έτη από τα αλησμόνητα, σημαδιακά και μονοδρομικά γεγονότα του 1974. Συμβάντα και ενέργειες που αποτέλεσαν ορόσημο και σταθμό στην πολυτάραχη και πολυπρόσωπη ιστορία της θαλασσοφίλητης γης της νήσου των Αγίων, των Πατέρων και των Ακριτών. Ο πανδαμάτωρ χρόνος δεν φαίνεται να ενήργησε όσο αποτελεσματικά θα ανέμενε κανείς να ενεργήσει μεταξύ των Νεοελλήνων κατοίκων τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς της Πατρίδας.

Τόσος καιρός και τόσα έτη με την πύρινη λαίλαπα του εμφύλιου σπαραγμού, της αναμόχλευσης των διχαστικών παθών, της άγαρμπης χάλκευσης της Ιστορίας, της επιτηδευμένης παραχάραξης των γεγονότων, της λαϊκιστικής δημαγωγίας των μπαλκονιών και της μονολιθικής συνθηματολογίας μιας φθηνής μικροπολιτικής. Τραγικές, δραματικές και καταστροφικές θα σημείωνε κάποιος για τις συνέπειες των γεγονότων αυτών με τους 1619 αγνοουμένους ακόμη στο άγνωστο, τους 200.000 πρόσφυγες ξεριζωμένους, δεκάδες νεκρούς και σκοτωμένους άταφους και άκλαφτους και τους ηρωικούς εγκλωβισμένους στην καταπίεση και στο καθεστώς του τρόμου.

Παρά ταύτα, τούτη η προσχεδιασμένη και ύπουλη συντήρηση του διχασμού, του στιγματισμού και της διχόνοιας κάπου θα έπρεπε να τελειώσει. Ακόμη και στους νεκρούς τολμήσαμε να χαράξουμε τις λέξεις «ημέτεροι» και «υμέτεροι», αποθέτοντας λουλούδια αγάπης και δάφνινα στεφάνια για τους πρώτους, ενώ για τους άλλους την αδιαφορία, την εγκατάλειψη και την περιφρόνηση. Ξεδιάντροπα και αλαζονικά, με εγωπάθεια και υποκρισία ξεσχίσαμε φαρισαϊκά τα ιμάτιά μας χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα σαν άλλοι Άννες και Καϊάφες, νίπτοντας τας χείρας μας σαν Πόντιοι Πιλάτοι για έστω πιθανές ευθύνες που ίσως βαραίνουν και εμάς, όχι μόνο αυτούς.

ΕΜΕΙΣ και ΑΥΤΟΙ λοιπόν... Εμείς, οι πατριώτες με το αντιστασιακό αγωνιστικό παρελθόν για τη Δημοκρατία και αυτοί οι βαρελότοι, οι τραμπούκοι και οι προδότες, που ενσυνείδητα ξεπούλησαν τη γη που τους ανήκε, τους τάφους των γονιών τους, τις πατρογονικές τους εστίες, στέλνοντας ίσως στον θάνατο και στην ατέλειωτη εξορία τα παιδιά τους, τα ανίψια τους, τους πατεράδες και τους θείους τους.

Τούτες τις μέρες ίσως να γίνουμε θεατές ενός σκηνοθετημένου έργου που επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τίτλο, τους ίδιους πρωταγωνιστές, τα ίδια λόγια, το ίδιο σκηνικό και τα ίδια μηνύματα. Θεατές μιας άτσαλης, ιδιοτελούς, μικροκομματικής και έντονα μονόπλευρης προπαγάνδας, για σκοπούς παραταξιακής κατανάλωσης, ξεπουλήματος πατριωτικού προφίλ και άτεχνης κακογουστιάς αγωνιστικού φρονήματος.

Και μετά μιλάμε για επαναπροσέγγιση, λήθη, λησμονιά, άφεση αμαρτιών εκατέρωθεν, ομόνοια, αγάπη, ανθρωπιά, αλτρουισμό, αλληλεγγύη και κατανόηση. Ας τολμήσουμε πρώτα το δύσβατο ανηφόρι του δικού μας Γολγοθά, που θα μας οδηγήσει στην ατομική κάθαρση, και μετά ας προχωρήσουμε σε υπερβάσεις. Ας κοιτάξουμε κατάματα τον εαυτό μας κι ας αποκιοτέψουμε την εξαγνιστική απολύτρωση του εσωτερικοψυχικού υποσυνείδητού μας, πετυχαίνοντας την επαναπροσέγγιση με τον δικό μας εαυτό και μετά με τους άλλους. Ας δώσουμε πρώτα συναμεταξύ μας την άφεση και τη λήθη κοινωνώντας με θρησκευτική κατάνυξη και χριστιανική αγάπη τα Άχραντα Μυστήρια, το Θείο Σώμα και Αίμα, τον ίδιο το Χριστό μας, και μετά ας προχωρήσουμε στην κοινωνία με τους άλλους.

Τούτος ο Ιούλης του 2024 ας αποτελέσει τον Ιούλη της ενότητας, της ομοψυχίας και της συσπείρωσης, αφού εκείνος ο Ιούλης ήταν ο Ιούλης του διχασμού, του αδελφοκτόνου πάθους και της καταστροφής. Ας υπερβούμε πρώτα τα δικά μας ένοχα αισθήματα της λύσσας, του όξους και της χολής, ας βγάλουμε τον πάσσαλο από τους δικούς μας οφθαλμούς και μετά ας βοηθήσουμε τους άλλους να αφαιρέσουν το λιθαράκι από τα δικά τους μάτια. Μόνο έτσι θα λειτουργήσουμε με τον ίδιο τον εαυτό μας, ώστε να θέσουμε τη βάση, τη δομή και την υποδομή για να δράσουμε δίκαια και με τους άλλους.

Ας μην επιτρέψουμε, λοιπόν, στον σύγχρονο Καβάφη να επαναλάβει με μίσος και πάθος το γνωστό, «μα τι θα γίνουμε χωρίς Σαμψών και πραξικόπημα», αναφωνώντας με χαρά, ευφορία, γαλήνη, ηρεμία και αγάπη «ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΙΔΑΝΙΚΑ, ΕΘΝΟΣ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΨΥΧΗΣ;». Φέτος θα πούμε και πρέπει να πούμε ΟΧΙ στην ανατίναξη των δεσμών που μας ενώνουν άρρηκτα ως Έθνος, ως Γένος, ως Πατρίδα, ως Χριστιανοσύνη, ως Ρωμιοσύνη, και ως Ελληνορθοδοξία...

Φέτος επιτακτικά ας αποδιώξουμε από ανάμεσά μας τους ιέρακες της ηττοπάθειας, του φανατισμού και του όχλου, βάζοντας στη θέση τους και στην καρδιά μας τον Χριστό μας... και την ΑΓΑΠΗ!

Αιώνια και Μακαρία η Μνήμη ΟΛΩΝ αυτών των Ελληνόψυχων Παλληκαριών, που άφησαν τη νεανική πνοή τους στη διατεταγμένη αποστολή της 15ης Ιουλίου 1974.

«Ο πρώτος αναμάρτητος τον λίθο βαλέτω»… ΤΟΛΜΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;