Σκοτώνουν ανθρώπους σαν να είναι φάσσες

Το πιο τρομακτικό με τους πρόσφατους φόνους (αλλά και άλλους προηγούμενους) είναι η ευκολία με την οποία κάποιοι σηκώνουν το όπλο και αφαιρούν τη ζωή συνανθρώπου τους. Πολλές φορές, μάλιστα, για ασήμαντη αφορμή. Στην Πάφο, μια συνηθισμένη οικογενειακή συγκέντρωση κατέληξε σε φοβερή τραγωδία, όταν 50χρονος πυροβόλησε και σκότωσε τον αδελφό της συζύγου του, επειδή αυτός παρενέβη για να την υπερασπίσει σε καβγά με τον σύζυγό της. Στην Ορμήδεια, σε βαφείο αυτοκινήτων, ένας 45χρονος πυροβόλησε και σκότωσε έναν 52χρονο, για μιαν οικονομική διαφορά 300 ευρώ! Τόσο φτήνισε, πια, η ζωή.

Σημειώνεται ότι και στους δύο φόνους χρησιμοποιήθηκαν κυνηγετικά όπλα, κάτι που επαναφέρει στη δημόσια συζήτηση, για πολλοστή φορά, το θέμα της χρήσης τέτοιων όπλων για τη διάπραξη εγκλημάτων από πρόσωπα που δεν έπρεπε να τα κατέχουν. Και δεδομένου ότι αρκετοί συμπατριώτες μας, κάτοχοι κυνηγετικών όπλων, αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα, μπορεί εύκολα να υπολογίσει κάποιος πόσοι μπορούν, στα καλά καθούμενα, να πάρουν το ντουφέκι τους και «να κάνουν μάνες δίχως γιους»!

Με 50.000 κυνηγετικά εκεί έξω και με μιαν έντονη παρορμητικότητα να πυροβολούμε τους συνανθρώπους μας σαν να είναι φάσσες, είναι σίγουρο ότι θα υπάρξουν και άλλα ανθρώπινα «θηράματα»-θύματα.

Οι φόνοι του κουνιάδου στην Πάφο και του βαφέα αυτοκινήτων στην Ορμήδεια δείχνουν ότι, παράλληλα με τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μεταξύ των ανθρώπων της νύχτας (βλέπε πρόσφατη δολοφονία με θύμα το άλλως Δημητρούι), έχουμε και τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μεταξύ ανθρώπων της ημέρας! Συνηθισμένων ανθρώπων, που κανένας δεν υποψιάζεται ότι σε κάποια στιγμή θα διαπράξουν έναν ειδεχθή φόνο.

Διερωτάται κάποιος. Γιατί αφήνουμε τόσο εύκολα και ανεξέλεγκτα την οργή να μας τυφλώνει; Γιατί επιτρέπουμε στα απωθημένα μας να επιδιώκουν θανατηφόρα εκδίκηση; Γιατί μεγαλοποιούμε μέσα στο μυαλό μας μιαν ασήμαντη αφορμή που μας δίνει ο άλλος και την εμφανίζουμε με τερατώδεις διαστάσεις, ώστε να προχωρήσουμε χωρίς τύψεις στο έγκλημα; Γιατί προτιμούμε να λύνουμε τις διαφορές μας, αντί μέσω διαλόγου με επιχειρήματα, μέσω μονολόγου με ένα δίκαννο;

Τελικά, ζούμε σε μια κοινωνία, όπου έγινε τόσο συνηθισμένο το έγκλημα, ώστε δεν ρωτάς:

-Σκότωσαν κανέναν σήμερα;

Ρωτάς:

-Ποιον σκότωσαν σήμερα;

ΚΥΠΡΟΦΡΕΝΗΣ