Και δεν ντρέπονται…
50 χρόνια κατοχής και αντί να ισοζυγίζεται το ανισοζύγιο δυνάμεων, συμβαίνει το αντίθετο. Και η τουρκική αυθάδεια μεγαλώνει. Ο Ερντογάν κουβαλά όπλα στην Κύπρο και ο Μητσοτάκης μοιράζει μαζί με τον Κύπριο Πρόεδρο προσδοκίες και ψευδαισθήσεις, που, αργά ή γρήγορα, θα εξελιχθούν σε νέους εφιάλτες. Και γι’ αυτούς και για μας.
Ο κλασικός ρεαλισμός είναι σαφής: Ο ισχυρός επιβάλλει τη θέλησή του, είτε αιματηρώς είτε αναιμάκτως, στον αδύνατο. Και τι μας λένε οι ηγεσίες μας 50 χρόνια μετά; Ότι θα συνεχίσουν στην ίδια αποτυχημένη πολιτική, που μας έφερε από την ένωση στην ανεξαρτησία του ενιαίου κράτους και από την ομοσπονδία, στα δύο κράτη και στη συνομοσπονδία. Και εφόσον δεν υπάρχει σχέδιο Β, που αποτυπώνεται στην αποτροπή με συμμαχίες και διπλωματικές κινήσεις, τι άλλο μένει εκτός από την αναμονή του μοιραίου; Της πλήρους τουρκοποίησης της Κύπρου.
Και ας μην ισχυριστεί κάποιος ότι η άμυνα είναι πεταμένα λεφτά ή εθνικιστικές εξάρσεις. Η άμυνα συνιστά επένδυση, διότι παρέχει ασφάλεια. Εάν, μάλιστα, συνδυάζεται με την όποια συμμετοχή στις πολεμικές βιομηχανίες και δη σε σχετικά προγράμματα της ΕΕ, όχι μόνο μειώνεται το κόστος, αλλά, κάτω από ορισμένες περιπτώσεις, μετατρέπεται σε όφελος. Διότι το ισοζύγιο δυνάμεων προκαλεί κόστος στον επιτιθέμενο, ενώ το ανισοζύγιο είναι εκείνο που οδηγεί σε εκβιασμούς και κρίσεις, εάν δεν κάνουμε τα χατίρια της Άγκυρας.
Ακόμη και αυτή η Πρόεδρος της Ε. Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ανακοίνωσε ως προτεραιότητα τής νέας θητείας της, τη δημιουργία αεράμυνας στην Ευρώπη και την ενίσχυση των προγραμμάτων μιας κοινής πολεμικής βιομηχανίας. Τι είναι, λοιπόν, η Φον ντερ Λάιεν, εθνικίστρια ή πολεμοχαρής; Ήταν μια πολιτικός, όπως και οι συνάδελφοί της, που ζούσαν στο συννεφάκι των ψευδαισθήσεων. Και τους οποίους ξύπνησαν οι βόμβες της ρωσικής επίθεσης στην Ουκρανία. Αντιθέτως, Αθήνα και Λευκωσία, λαθροβιούν επί 50 χρόνια κάτω από την κατοχή, τις απειλές και στις πλάνες του εξευμενισμού τους, αρνούμενοι ν’ αντιληφθούν ότι δεν κάθονται πάνω στα πούπουλα της ελλαδοτουρκικής φιλίας ή των συνομιλιών, αλλά πάνω στις λόγχες του Αττίλα! Αρνούνται να ξυπνήσουν και να δουν την πραγματικότητα. Δεν δίνουν λύσεις. Η απραξία τους και η απουσία της αποτροπής τροφοδότησαν την τουρκική προέλαση. Και τώρα είμαστε μπροστά στη λύση των δύο κρατών, που στηρίχθηκε στην ομοσπονδία. Σε λίγο, εάν πάμε σε μια τριμερή για τον τετραγωνισμό του κύκλου, το επόμενο στάδιο θα είναι αυτό της διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Θα μαζεύουμε, δηλαδή, τα συντρίμμια της. Όσα έχουν απομείνει από την εισβολή του 1974. Και δεν ντρέπονται…
