Μεταπολίτευση - Μα τι ακριβώς γιορτάζει η Αθήνα;
Μα τι ακριβώς γιορτάζεται στην Αθήνα κάθε 24η Ιουλίου τα τελευταία πενήντα χρόνια; Η «μεταπολίτευση». Η μετάβαση δηλαδή από τη Χούντα, ένα καθεστώς δικτατορικό, κολοβό και ανυπόληπτο, σε ένα δημοκρατικό κράτος που έγινε ευρωπαϊκό, κυρίαρχο και ολοκληρωμένο... Και έγινε αυτή η «μεταπολίτευση» με τρόπο τέτοιο που να δικαιολογούνται γιορτές και πανηγύρια; Κάθε άλλο.
Είναι εντυπωσιακό πώς αποσιωπάται ή υποτιμάται διαχρονικά –και ειδικότερα εφέτος με την 50χρονη επέτειο– το γεγονός πως η μεταπολίτευση συνέβη επειδή χάσαμε τη μισή Κύπρο. Επειδή μες στην αφροσύνη τους οι χουντικοί άνοιξαν την πόρτα στους Τούρκους και τους είπαν «κοπιάστε». Αυτό το εθνικό βάρος, αυτή την εθνική απώλεια δεν μπόρεσε να σηκώσει η δικτατορία και γι’ αυτό έπεσε.
Είναι εντυπωσιακότερο επίσης πώς αποσιωπάται το γεγονός ότι και η καραμανλική διάδοχη κατάσταση της Χούντας, μπροστά στο δίλημμα «εθνικής ατίμωσης ή πολέμου με την Τουρκία για την υπεράσπιση της Κύπρου», επέλεξε... να αφήσει την Κύπρο αβοήθητη προκειμένου να μη διακινδυνεύσει να χάσει το «μομέντουμ» της πτώσης των δικτατόρων.
Λοιπόν, η μεταπολίτευση συνέβη στη βάση αντεθνικών και προδοτικών αποφάσεων του δικτατορικού αλλά και του δημοκρατικού καραμανλικού καθεστώτος.
Η επισήμανση αυτή, πως δηλαδή η μεταπολίτευση δεν συνέβη μόνη της, ούτε το τιμημένο πολυτεχνείο την προκάλεσε, όπως νομίζει η συντριπτική πλειοψηφία των νεοελλήνων (!!!), ούτε οι τιμημένοι αντιστασιακοί, αλλά η προδοσία της Κύπρου, δεν είναι σε καμία περίπτωση κλαψιάρικη, φορτισμένη συναισθηματικά τοποθέτηση.
Πενήντα χρόνια γλείφουμε σιωπηλοί την πληγή μας ενόσω στο Προεδρικό Μέγαρο της Ηρώδου Αττικού τσουγκράνε ποτήρια με σαμπάνιες κάθε 24η Ιουλίου. Πενήντα χρόνια ξεροκαταπίνουμε σε κάθε διαδήλωση στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, όταν ακούγεται το σύνθημα για τη Χούντα που «(δεν) τελείωσε το ’73».
Έχει πια χοντρύνει η πέτσα μας…
Στα πενήντα χρόνια μεταπολίτευσης, πέραν από την εδραίωση της Δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής συνείδησης (για τις οποίες πολύ καλά κάνουμε και είμαστε περήφανοι), έχει συμβεί και η εδραίωση της αποστροφής στην εθνική πραγματικότητα. Η εδραίωση της αυτοκαταστροφικής αυταπάτης πως η Ελλάδα μπορεί να προοδεύει και να πορεύεται, να ολοκληρωθεί ως κράτος δημοκρατικό, με ανοιχτή την πληγή της Κύπρου, αλλά και πως η Κύπρος μπορεί να ζήσει χωρίς την Ελλάδα.
Η Αθήνα χαριεντίζεται, ζει την ψευδαίσθηση της «μεταπολίτευσης», της μετάβασης από τη δικτατορία στη δημοκρατία, ενόσω η Κύπρος κατέχεται κατά το ήμισυ από την Τουρκία. Όμως ένα δημοκρατικό κράτος γίνεται ολοκληρωμένο και στέρεο μόνο όταν μπορεί να υπερασπίζεται αποτελεσματικά τα εθνικά του δίκαια και μόνο όταν αποκρούει τις απειλές που υπονομεύουν την ύπαρξή του.
Η Αθήνα και η Λευκωσία επέλεξαν, αντί να δουλέψουν από κοινού για αυτή τη βαθιά «μεταπολίτευση», να επαναπαύονται στη φενάκη των δογμάτων της «Κύπρου που είναι μακριά» και της «Κύπρου που αποφασίζει και της Ελλάδας που συμπαρίσταται».
Τιμή μας και καμάρι μας, όλων των Ελλήνων, που η μητέρα πατρίδα είναι πια μια δημοκρατική και ευρωπαϊκή χώρα, παρά τα πολλά και διάφορα θέματά της. Όμως κανένα «τέλος της μεταπολίτευσης», καμία «ολοκλήρωση του κράτους» δεν υφίσταται, όσο η πληγή της Κύπρου ακόμα αιμορραγεί και όσο ο Ελληνισμός δεν μπορεί να σταματήσει αποτελεσματικά αυτή την αιμορραγία. Κανένα εορταστικό πανηγύρι δεν δικαιολογείται, όσο η Κύπρος είναι μοιρασμένη και όσο η μεταπολίτευση μένει ανολοκλήρωτη επειδή ακριβώς της λείπει αυτό το 37% του κατεχόμενου εδάφους της Κύπρου.
