Από τον προπάππου ώς τα δισέγγονα του Μητσοτάκη...
ΠΛΟΥΣΙΑ, ευτυχώς, εάν εκληφθεί ως έκφραση πανεθνικής εγκαρτέρησης, η εξαιτίας των Πενήντα Χρόνων της Κυπριακής Καταστροφής που ο Ελληνισμός την υπέστη το 1974 και την υφίσταται ακόμη, αρθρογραφία, τα ειδικά αφιερώματα, οι ειδικές εκδόσεις, οι τηλεοπτικές εκπομπές και το πλήθος των εκδηλώσεων πανελληνίως.
- Πρώτη φορά στα 50 χρόνια, η παρουσία Πρωθυπουργού του ελλα-δικού μας κράτους στην Κύπρο, στη μαύρη επέτειο της 20ής Ιουλίου. Παρόντος και του Υπουργού Εθνικής Άμυνας στη μαύρη επέτειο της πιο αποφράδας 15ης Ιουλίου τού αδελφοκτόνου πραξικοπήματος και της μέγιστης προδοσίας σε βάρος του Ελληνισμού, που διέπραξε η Χούντα των Αθηνών.
ΧΡΗΣΙΜΗ ίσως για συγκριτικούς ιστορικούς αλλά και κυρίως για πολιτικούς συνειρμούς η υπενθύμιση ότι: Κατά το έτος 1972 ο Ελληνισμός δεν είχε παρόμοιες εκδηλώσεις, ούτε αντίστοιχα αφιερώματα για τα τότε 50χρονα της πολύ χειρότερης Μικρασιατικής μας Καταστροφής του 1922.
- Κι ο λόγος δεν ήταν μόνον ότι ο Ελληνισμός τελούσε, τότε, επί πέμπτο έτος το 1972, υπό την δικτατορική τυραννία της Χούντας.
- Αλλά διότι, ολεθρίως ηττημένος, θύμα τουρκικής γενοκτονίας, εκτοπισμένος βιαίως, σφαγιασμένος και εκδιωγμένος τελεσίδικα από τα ελληνικά πατρογονικά εδάφη του Πόντου και της Μικρασίας το ’22, εξαναγκάστηκε να υπογράψει με τη Συνθήκη της Λωζάννης το 1923 την υποταγή του στην ήττα.
- Αντιθέτως, στην Κυπριακή Καταστροφή του 1974 ουδέποτε βρέθηκε χέρι ελληνικό να υπογράψει την ανάλογη με εκείνην της Λωζάννης τελική υποταγή στους Τούρκους εισβολείς και επί 50 χρόνια ατιμώρητους και ανενόχλητους κατακτητές των σκλαβωμένων από τον Αττίλα βορείων ελληνικών εδαφών της Κύπρου.
- Και αυτή είναι η τεράστια και η παρήγορη και η πάντοτε ελπιδοφόρας εγκαρτέρησης διαφορά: Ανάμεσα στην Μικρασιατική μας του 1922 και την Κυπριακή μας του 1974 Καταστροφή.
ΕΥΔΙΑΚΡΙΤΕΣ εντοπίζονται σε πολλά άρθρα που έχουν δημοσιευθεί, με αφορμή τα 50χρονα, οι αγωνιώδεις αναφορές για προοπτικές «λύσης» του Κυπριακού. Πολλοί απαρηγόρητοι κλαυθμοί και οδυρμοί ξανά διατυπώθηκαν, για δήθεν «χαμένες ευκαιρίες». Γνώριμοι από χρόνια μηρυκασμοί και δημαγωγικές επικρίσεις έως και λυσσώδεις καταδίκες ως δήθεν μονίμως... πρωταίτιου φταίχτη, του «Απορριπτισμού» των Ελλήνων Κυπρίων. Και βασανιστικές έως και ανόητης ρηχότητας επινοήσεις διεθνοπολιτικών αμφιέσεων για προσφερόμενες δήθεν διεξόδους συμβιβαστικών με την Τουρκία προοπτικών «λύσης»...
ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΑ όμως και ανέκκλητα η Πεντηκονταετία του Κυπριακού 1974-2024 απέδειξε ότι: Απ’ αρχής έως και σήμερα, αποτελούσε και αποτελεί αδιάψευστη ματαιοπονία και διαρκή ψευδαίσθηση, η αναζήτηση μίας εκ συμφώνου με την Τουρκία «λύσης» του Κυπριακού.
- Η τουρκική επεκτατική στρατηγική εναντίον του Ελληνισμού, με το επίτευγμα - τρόπαιο που της προσέφερε τον Ιούλιο του 1974 η προδοσία της Χούντας, παραδίδοντας στον Αττίλα προς κατάκτηση τα βόρεια εδάφη της Κύπρου, απέκτησε πολύτιμο προγεφύρωμα.
- Το οποίο η Άγκυρα, όλων των διαδοχικών έκτοτε κυβερνήσεών της, προβάλλει υπερηφάνως ως υπόδειγμα και διαρκή πηγή της αυτοπεποίθησής της, για την περαιτέρω, από τότε έως σήμερα αδιαλείπτως, ανάπτυξη των επιδιώξεών της για την φέτα-φέτα υλοποίηση των οραμάτων νεο-οθωμανικής ηγεμονίας στην περιοχή, με πρώτιστους στόχους το Αιγαίο και την Θράκη.
ΑΥΤΟ που σήμερα προσδιορίζεται ως τουρκικός επεκτατικός νεο-οθωμανισμός, όπως οι ίδιοι οι Τούρκοι τον εννοούν, επεξεργασμένος με διαυγέστατη σαφήνεια από το 2001 στο «Στρατηγικό Βάθος» του Αχμέτ Νταβούτογλου και κλιμακούμενος με ανυποχώρητη επιμονή από τον επίδοξο νεο-σουλτάνο Ερντογάν στην εξουσία από το 2002 έως και σήμερα, δεν επιτρέπει την παραμικρή πλέον ψευδαίσθηση ότι είναι δυνατόν, με αυτήν την Τουρκία, να υπάρξει ποτέ «συμφωνημένη λύση» του Κυπριακού.
- Για όσα κατοπινότερα χρόνια δεν καταντήσει ο Ελληνισμός παρηκμασμένος ξανά, σε επανάληψη της αρχαιοτάτης εμφύλιας πανούκλας του και σε εφιάλτες κάποιας νέας χούντας με επιπλέον εθνική καταστροφή, δεν υπάρχει, με αυτήν την Τουρκία, πιθανότητα για «λύση» του Κυπριακού.
ΧΡΗΣΙΜΗ ίσως στην ιστορική διάσταση του χρόνου, για το Κυπριακό, που υπερβαίνει κατά πολύ και τη διάρκεια της ζωής ημών των ζώντων εισέτι, θα μπορούσε να είναι μία λησμονημένη περί Κύπρου αναφορά: Όταν Πρωθυπουργός του ελλα-δικού μας κράτους ήταν ο μέγιστος και νικηφόρος των Βαλκανικών Απελευθερωτικών Πολέμων 1912-1913 υπερδιπλασιασμού των ελεύθερων εδαφών της Ελλάδος, Ελευθέριος Βενιζέλος και ύστερα θριαμβευτής της Συνθήκης των Σεβρών του 1920.
- ΠΡΟΠΑΠΠΟΥΣ γενεαλογικά του νυν Πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη. Αδελφός της πρόγιαγιάς του της Κατίγκως ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
- Τον Νοέμβριο του 1912, αρξαμένου ήδη από 5η Οκτωβρίου του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, ενόψει των διαφαινομένων απειλών του προδιαφαινόμενου Α΄ Παγκ. Πολέμου που ξέσπασε τελικά το 1914, ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος στο Λονδίνο, σερ Τζων Σταυρίδης, έγινε δέκτης της πρότασης του τότε Υπουργού Ναυτικών της Αγγλίας Ουίνστων Τσώρτσιλ και του τότε Υπουργού Οικονομικών, μετέπειτα Πρωθυπουργού τής ανά τον κόσμο θαλασσοκράτειρας Βρετανίας, Ντέιβιντ Λόιντ Τζωρτζ, προς τον Πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο:
- Η Ελλάς να παραχωρήσει στην Αγγλία ναυτική Βάση στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς στο Ιόνιο πέλαγος και η Αγγλία να αποδώσει στην Ελλάδα το νησί της Κύπρου.
- Ο Τσώρτσιλ, θεωρώντας ότι η Αυστροουγγαρία και η Ιταλία θα ήσαν εχθροί της χώρας του στον επερχόμενο πόλεμο, αναζητούσε τρόπο να αποκλείσει την Αδριατική. Έτσι θα έθετε σε αχρηστία τον αυστριακό και τον ιταλικό στόλο και θα μπορούσε άνετα να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε άλλο εχθρικό πλοίο.
- Ο Τσώρτσιλ βεβαίωνε ότι η βρετανική κοινή γνώμη δεν θα αντιδρούσε σε ενδεχόμενη παραχώρηση της Κύπρου στην Ελλάδα. Τόνιζε, μάλιστα, ότι, σε πρόσφατη επίσκεψή του στη Μεγαλόνησο, οι Κύπριοι τον υποδέχτηκαν με ελληνικές σημαίες και ζητωκραυγές: «Ζήτω η Ελλάς», «Ζήτω η Ένωσις» και είπε ότι, αν ήταν στο χέρι του, θα φρόντιζε να αποδοθεί δικαιοσύνη, δηλαδή η Κύπρος θα δινόταν στην Ελλάδα....
ΓΝΩΡΙΜΕΣ έκτοτε, επί 112 συναπτά έτη, παντοειδείς και δόλιες και μοχθηρές «βρετανιές» των ανέκαθεν πρωταιτίων δημιουργίας και διαιώνισης του Κυπριακού, Βρετανών. «Κυριάρχων» άχρι τούδε των εν Κύπρω Βρετανικών Βάσεων Ακρωτηρίου, Δεκέλειας και Τροόδους... Αρνούμενοι να επιτρέψουν στον κυπριακό λαό το δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης και προσεταιρισθέντες την υπό των ιδίων εξωθούμενη σφαγιαστική συνδρομή της Τουρκίας για τη βίαιη καταστολή της εθνικο-απελευθερωτικής επανάστασης των Κυπρίων 1955-1959, οι Βρετανοί, κυριαρχούν έκτοτε ως «πρωτεπιστάτες» και μάλιστα pen holders στον ΟΗΕ για το Κυπριακό...
Η ΕΠΙΝΟΗΣΗ της σημερινής μας αναφοράς στο 1912 για την Κύπρο, επί της πρωθυπουργίας του προπάππου του νυν Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, Ελευθερίου Βενιζέλου, εμπεριέχει και την ιστορική εγκαρτέρηση, υπομονή και επιμονή ότι, δεδομένων και των σημερινών συνθηκών, όλως δε ιδιαιτέρως του τι εστί και τι πιθανόν έσσεται η Τουρκία, η απελευθέρωση της Κύπρου ενδέχεται να αναμένει μέχρι και τα... δισέγγονα του νυν Πρωθυπουργού.
ΚΑΘΗΚΟΝ ως εκ τούτου: Η επίμονη ενδυνάμωση όλων των Συντελεστών Εθνικής Ισχύος Αντίστασης, αμφοτέρων των κρατών μας, η αποφυγή πρωτίστως εθνικών διχασμών, και η γρηγορούσα αγρύπνως άσκηση πολιτικής, καραδοκούσας την αξιοποίηση των όποιων υπάρξουν ευνοϊκότερων συνθηκών.
