Ιδού τα πραγματικά πρότυπα, ιδού και η προοπτική

Ομολογουμένως πολύ καλή η παρουσία της Κύπρου στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το μετάλλιο του Παύλου Κοντίδη, η 6η θέση του Μάριου Γεωργίου, η 7η της Κουλιτσένκο και η 9η του Τραΐκοβιτς τα χάιλαϊτ. Μπαίνει το ερώτημα: Μπορούμε παραπάνω, είναι αρκετά 2 μετάλλια και καμιά δεκαριά εμφανίσεις στην 8άδα από το 1980 που συμμετέχουμε ξεχωριστά από την Ελλάδα; Για ένα κράτος του δικού μας μεγέθους. Ίσως και να μπορούσαμε όντως παραπάνω. Ίσως και να μπορούμε. Υπάρχουν χώρες στα δικά μας πληθυσμιακά μεγέθη που τα καταφέρνουν. Ίσως γιατί επενδύουν καλύτερα είτε γιατί σχεδιάζουν καλύτερα είτε γιατί επικεντρώνονται κάπου καλύτερα. Σε αθλήματα που έχουν έφεση ή και παράδοση. Βέβαια χρειάζεται στρατηγική, υποδομές, στήριξη. Στα λόγια, βέβαια, είναι όλα εύκολα.

Αλλά αξίζει τον κόπο να γίνει μια πιο εμπεριστατωμένη προσπάθεια. Η πρόσφατη (ειλικρινής και εύστοχη) παραδοχή του Προέδρου της Δημοκρατίας, ότι το κράτος δεν επένδυσε στον αθλητισμό όσο θα έπρεπε, είναι χαρακτηριστική και εύστοχη. Αξίζει τον κόπο να δοθούν περισσότερα χρήματα (και φυσικά ν’ αξιοποιηθούν σωστά), για κίνητρα, αθλητικούς χώρους (το μέγιστο πρόβλημα). Ο αθλητισμός στη σωστή του βάση είναι ό,τι πιο υγιές, ό,τι πιο ωραίο μπορεί ν’ αναπτύξει μια κοινωνία. Είναι ό,τι πιο μαζικό και δημοφιλές υπάρχει σε παγκόσμια κλίμακα. Είναι μετρήσιμο και αδιαμφισβήτητο. Εδώ, περνά σε... χαμηλή μοίρα, ανεβαίνει στην 1η θέση της προβολής μόνον όταν έχει επιτυχίες ή και δυστυχώς αρνητικά γεγονότα (όταν π.χ. γίνονται επεισόδια). Αλλά η θετική πλευρά του είναι παρασάγγας μεγαλύτερη από την αρνητική. Περί προβολής; Σας είπα, είναι μετρήσιμο. Η καλύτερη και αποδοτικότερη...

Προς μίμηση

Όλα αυτά σε μια εποχή, που ο λαός και η νεολαία χρειάζονται πρότυπα. Σπανίζουν στην Κύπρο, δυστυχώς. Ας μην το αναλύσουμε, νομίζω τα μηνύματα είναι ξεκάθαρα. Ειδικά από τους νεότερους, που μεγαλώνουν σε μια κοινωνία όπου η πολιτική την απογοητεύει, η οικονομία την πνίγει, η διαφθορά ορισμένων την εκνευρίζει. Σαφέστατα και ο αθλητισμός δεν θα δώσει λύσεις σε όλα αυτά. Δεν μπορεί. Αλλά, ο αθλητής μπορεί να παραδειγματίσει με την επιμονή και το ήθος του, που τον έσπρωξαν στην επιτυχία.

Δυστυχώς, πάλι σε κάποιες περιπτώσεις ο αθλητισμός ταυτίζεται με τα χρήματα, τις αμοιβές. Ναι, βέβαια, πολλοί παίρνουν από πολλά μέχρι αμέτρητα. Στην πιο μεγάλη βιομηχανία της υφηλίου όμως. Το ποδόσφαιρο ξεπερνά, παίζει μονότερμα το Χόλιγουντ, ας μην το ξεχνάμε. Όπως και να μην ξεχνάμε ότι σε πολλά άλλα αθλήματα οι αμοιβές δεν είναι και τόσο φοβερές. Να θυμόμαστε, επίσης, ότι οι αθλητές που έχουν υψηλές απολαβές είναι λίγοι σε σχέση με όλους αυτούς που προσπαθούν ή προσπάθησαν να φτάσουν ψηλά. Γιατί, λοιπόν, ειδικά στην ξενομανή ποδοσφαιρικά Κύπρο να μην υπάρχει και ως παράδειγμα ο «Χ» ντόπιος παίκτης, που κατάφερε ανάμεσα στις εκατοντάδες να ξεχωρίσει και να αγωνίζεται;

Αυθεντικοί

Μένουμε, λοιπόν, στα πρότυπα. Ας με συγχωρήσουν όλοι οι φίλτατοι αθλητές, νυν και πρώην, που θα σταθώ σε δύο παραδείγματα τού σήμερα. Μίλαν Τραΐκοβιτς: Είναι μεγάλος αθλητής (ο σπουδαιότερος του στίβου μετά τον Κυριάκο Ιωάννου), σίγουρα γεννήθηκε με γρήγορα πόδια, αλλά για να φτάσει εδώ που έπρεπε πέρασε από ένα τσούρμο δυσκολίες. Προπονήθηκε, ίδρωσε, στερήθηκε, πέτυχε. Παραδίπλα ο μέγιστός μας, ο Παύλος Κοντίδης. Ίδιος τρόπος, ίδια πορεία, ίδια φιλοσοφία ζωής, μεγαλύτερες επιτυχίες. Δεν έφτασε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου σε Ολυμπιάδα (και δις μάλιστα) τυχαία. Κάπου εδώ ολοκληρώνεται και το πρότυπο, με τη σημαντικότατη πινελιά του χαρακτήρα. Σεμνός, ταπεινός, προσιτός, ένα χρυσό παιδι (όπως και ο Μίλαν). Που δεν καβαλάει το καλάμι, που δεν είναι σταρ (θα μπορούσε ως ο μοναδικός Κύπριος Ολυμπιονίκης), που διατηρεί έναν μετρημένο τρόπο προσωπικής ζωής, που θα τρέξει εκεί και όπου τον χρειάζονται, που θα βοηθήσει συναθλητές και νεαρούς. Τα ξέρουμε, τα διαβάζουμε, τα ζούμε. Είναι πέρα για πέρα αληθινός σε αυτά που λέει και αυτά που κάνει. Είναι αυθεντικός, όπως είναι ο Τεντόγλου, που πέρα από τις φοβερές του ατάκες, έρχεται να μας θυμίσει ότι ένας εργάτης της οικοδομής ή ο φούρναρης κολλητός του κάνουν σαφέστατα δυσκολότερη δουλειά. Τα ξανακούσαμε αυτά, αλλά ξέρεις ότι ο Μίλτος το λέει και το εννοεί.

Αξιοποίηση

Οπότε, ας ακολουθήσουμε το πρότυπο του σούπερ αθλητή και παράλληλα του χαρακτήρα. Και ας τα αξιοποιήσουμε. Και εδώ υστερούμε και εδώ πιθανότατα δεν αξιοποιήσαμε τις γνώσεις και την εμπειρία των πρωταθλητών. Υπάρχουν οικονομικές (μπόνους επιτυχιών) και εργασιακές ανταμοιβές. Ναι, οι κορυφαίοι εξασφαλίζουν με μόνιμη εργοδότηση την... αθλητική τους συνταξιοδότηση. Πολλοί μένουν στον χώρο, κάποιοι βρίσκουν διάδρομο προσφοράς, άλλους τους απορροφά απλώς το σύστημα. Θα πρέπει να γίνει καλύτερη αξιοποίηση. Αμέσως μετά την κούρσα μεταλλίων στο Παρίσι, ο Κοντίδης τόνισε ότι μπορεί να δώσει πράγματα, όταν θα... κρεμάσει τα πανιά. Πρόσφατα, στο Προεδρικό, έκανε αναφορά για την ανάγκη αξιοποίησης της γνώσης των Ολυμπιονικών. Iδού η ρόδος!!!

Περί κυπριοποιήσεων

Επειδή γίνεται αρκετή συζήτηση περί κυπριοποιήσεων αθλητών. Υπέρ, αν είναι σωστές, νόμιμες και εύστοχες. Η Έλενα Κουλιτσένκο δεν μπήκε από την πίσω πόρτα. Έγινε Κύπρια βάσει νομοθεσίας, επέλεξε να αγωνίζεται με τη σημαία μας και μας εκπροσώπησε άψογα. Θα το κάνει για μπόλικα χρόνια. Το ίδιο και η Τουγκολούκοβα, ένα κοριτσάκι 16 ετών. Αν υπάρχουν, όποτε υπάρχουν προϋποθέσεις (διαμονή, οικογενειακές, αθλητικές) για την κυπριοποίηση και άλλων που θα μας προσφέρουν επιτυχίες, ας το κάνουμε (ή ας το επισπεύσουμε). Ας κοιτάξουμε γύρω μας, τι συμβαίνει. Το πράττουν τόσες και τόσες χώρες. Υπάρχουν περιπτώσεις χωρών που έδωσαν διαβατήρια εν μιά νυκτί. Υπαρχουν άλλες (η Τουρκία π.χ.) που πλήρωσαν αδρά για να πείσουν φτασμένους αθλητές να πάρουν υπηκοότητα. Φυσικά και δεν πληρώνουμε, αλλά είναι ένα δείγμα για το πού μπορεί να φτάσει κάποιος για ν’ αναπτυχθεί και να γίνει ανταγωνιστικός.