18μηνο διακυβέρνησης Χριστοδουλίδη
ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι η 18μηνη έως σήμερα διακυβέρνηση Νίκου Χριστοδουλίδη δεν κατόρθωσε να μειώσει την απογοήτευση των πολιτών, την οποία συνεχίζει να παράγει γενικότερα η αυξανόμενη παρακμιακή ανεπάρκεια του πολιτικο-κομματικού κατεστημένου. Σημαντικό προς υπενθύμιση υπήρξε το γεγονός ότι, λόγω ακριβώς αυτής της απογοήτευσης, συνέβη το πρωτοφανές: Για πρώτη φορά στην ιστορία των προεδρικών εκλογών σημειώθηκε τον Φεβρουάριο 2023 να ηττηθούν αμφότεροι οι υποψήφιοι των δύο μεγάλων κομμάτων, ΔηΣυ και ΑΚΕΛ, όταν η πλειοψηφία των εκλογέων ανέδειξαν τον νυν ΠτΔ. Προφανώς απέναντι στον κίνδυνο να υποστούν το «τσουνάμι» μιας προεδρίας Αβέρωφ ή την επαναθρόνιση του ΑΚΕΛ μέσω Μαυρογιάννη. Ελπίζοντας αφ’ ετέρου κάτι καλύτερο απ’ το «καλό παιδί», τον Ν. Χριστοδουλίδη. Δεν προέκυψαν μεν μέχρι τώρα χειρότερα από πριν πεπραγμένα. Αλλ’ ούτε όμως και έμπρακτα δείγματα πολιτικής, τα οποία ν’ ανακουφίζουν την πλειοψηφία ότι καλώς έπραξαν που του εμπιστεύτηκαν την προεδρία του κράτους.
ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΗ και εκκωφαντική απόδειξη της παρακμής των κομμάτων, κραύγασαν οι επιλογές των πολιτών στις ευρωεκλογές της 9ης παρελθόντος Ιουνίου: Πρώτος σε ψήφους - πρόδηλης απαξίωσης των κομμάτων - εξελέγη ένας παντελώς άγνωστος νεαρός, ονόματι Φειδίας, επιδεικτικά δεδηλωμένος εντελώς αχάπαρος στα πολιτικά.
- Το μέγεθος της παρακμής τεκμαίρεται στους ξεροκέφαλους αριθμούς. Από το εκλογικό σώμα των 683.432 εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, στις κάλπες προέκυψαν στις 9.6.2024 τα εξής αποτελέσματα:
(α) Αποχή 41,14%.
(β) ΔηΣυ 13,36%.
(γ) ΑΚΕΛ 11,58%.
(δ) Φειδίας 10,43%.
(ε) Οι υπόλοιποι: ΕΛΑΜ 6,03%, ΔηΚο 5,24%, ΕΔΕΚ 2,73%, Βολτ 1,57%, ΔηΠα 1,14%, Οικολόγοι 0,69% και... ούτω καθεξής πτωτικότερα, με 6,31% λευκά και 2,1% άκυρα.
Πλην του... θριαμβευτή Φειδία, η απογοήτευση των πολιτών ενίσχυσε μόνο το εκλαμβανόμενο ως απειλητικό για τ’ άλλα κόμματα ΕΛΑΜ, εξασφαλίζοντάς του για πρώτη φορά και έδρα στο Ευρωκοινοβούλιο...
ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ και τόση κατάπτωση κομμάτων, η οποία επιμαρτυρεί την αδυναμία λαϊκής απήχησης του κατεστημένου των προηγούμενων πενταετιών, θα περίμενε κανείς ότι:
- Απαλλαγμένη από πελατειακές σχέσεις και νοσογόνα κομματικά βαρίδια και δεσμά, η νυν Κυβέρνηση θα... πετούσε. Ότι θα έσπευδε να επιστρατεύσει επί το έργον τα καλύτερα μυαλά από τους πιο άξιους, πρόθυμους και ικανούς σε κάθε τομέα και αρμοδιότητα, ώστε με επιδεξιότητα σε ταχύτατη πρακτική εφαρμογή νέας κυβερνητικής πολιτικής, να εκτοξεύσει ακμαία τη διακυβέρνηση του τόπου σε επίπεδα ουσιαστικής προσέλκυσης της εμπιστοσύνης των πολιτών. Και να λιγοστέψει την απογοήτευση και την απαξίωσή τους στην πολιτική. Με την αποφασιστική και εμπράκτως αποτελεσματική αναμέτρησή της με τα χρονίζοντα μεγάλα προβλήματα της πατρίδας.
- Όμως, το πρώτο 18μηνο της νέας Κυβέρνησης έδειξε, δυστυχώς, ότι πόρρω απέχει εισέτι από ένα τέτοιο επίτευγμα. Μεγαλοστομίες μεν στις εξαγγελίες, μυλλοσφοντζίσματα δε στην πράξη...
ΑΣΦΑΛΩΣ, ενόσω παρατείνονται σε διάρκεια αναλλοίωτες οι παρούσες περιστάσεις δυσμενούς ανισοζυγίου δυνάμεων και διεθνών συγκυριών στην περιοχή και παγκοσμίως, ουδείς ανέμενε από αυτήν ή οιανδήποτε άλλη κι αν ήταν στην τωρινή εξουσία κυβέρνηση, να κατορθώσει την εκδίωξη των Τούρκων εισβολέων - κατακτητών και την απελευθέρωση των σκλαβωμένων από την Τουρκία επί 50 χρόνια εδαφών της Κύπρου, για να επιστρέψουν ελεύθεροι κι αφέντες στις πόλεις, στα χωριά τους και στις περιουσίες τους οι βιαίως εκτοπισθέντες υπό του Αττίλα γηγενείς Έλληνες Κύπριοι, νόμιμοι κάτοικοι και ιδιοκτήτες, τα παιδιά, τα εγγόνια και οι κληρονόμοι τους, στην Κερύνεια, στη Μόρφου, στην Αμμόχωστο και στην Καρπασία, ώστε να λήξει και το μέγιστο εθνικό θέμα, το τουρκικό μας πρόβλημα.
- Αναμενόταν ωστόσο από τη νέα Κυβέρνηση ότι, διδασκόμενη από τα σφάλματα, τις ανεπάρκειες και τις ψευδαισθήσεις του παρελθόντος, συνειδητοποιώντας τα ανέκαθεν γνωστά σε όλους διαιωνιζόμενα αδιέξοδα και την αποδεδειγμένη αναποτελεσματικότητα της πολιτικής των προηγούμενων δεκαετιών, θα οικοδομούσε πολιτική:
(α) ΑΝΟΡΘΩΣΗΣ της Αντίστασης απέναντι στην Τουρκία και
(β) ΡΑΓΔΑΙΑΣ ενδυνάμωσης όλων των συντελεστών εσωτερικής και εξωτερικής εθνικής ισχύος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ούτε στο ένα ούτε και στ’ άλλο έδειξε μέχρι τώρα βούληση, σχεδιασμό και ικανότητα να προχωρήσει.
- Παραμένει προσδεδεμένη ως υποζύγιο στο ίδιο... αλακάτιν όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, γυρνοβολώντας ανώφελα σε μαγγανοπήγαδο που είχε απ’ αρχής στερέψει.
- Συνεχίζει κολλημένη στις ίδιες ράγες της πολιτικής Κατευνασμού του Αττίλα κατακτητή. Πολιτική του «καλού παιδιού», του «ρεαλιστικού συμβιβασμού», του «win-win situation», της «επαναπροσέγγισης», της «εξίσου προερχόμενης από Ε/κ και Τ/κ κυριαρχίας», της «πολιτικής ισότητας 18%=82%», των «Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης ΜΟΕ», του «συνεταιρισμού των δύο ισότιμων συνιστώντων στέιτς», της «εκ περιτροπής προεδρίας» κ.ο.κ. Πολιτική, η οποία επέτρεψε στην Τουρκία την ατιμώρητη και ανεμπόδιστη διαιώνιση της στρατιωτικής κατοχής των σκλαβωμένων εδαφών της Κύπρου. Αυξάνοντας την αυτοπεποίθηση και τις προσδοκίες της Άγκυρας ότι, ούτως εχόντων των πραγμάτων, θα επιτύχει φέτα-φέτα και τη νομιμοποίηση του κατοχικού της ψευδοκράτους. Ως βατήρα πλέον για την επέκταση του στρατηγικού ελέγχου ολόκληρης της Κύπρου.
- Συνεχίζει την «αδελφικά αγαστή» αποφυγή ακόμη κι αθέατου αδελφικού πειστικού ταρακουνήματος της κυβέρνησης του ελλα-δικού μας κράτους στο πρωτίστως επιβεβλημένο καθήκον τής από κοινού οικοδόμησης του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, προς ανακοπή της κλιμακούμενης τουρκικής επεκτατικής βουλιμίας σε βάρος Κύπρου, Αιγαίου, Θράκης και θαλασσίων ΑΟΖ.
ΟΥΤ’ ΕΔΕΙΞΕ ακόμη στο πρώτο 18μηνό της η νέα Κυβέρνηση ότι διαθέτει την αποφασιστικότητα και τα προσόντα να δρομολογήσει πειστικά και δυναμικά την υπέρβαση των ανεπαρκειών και των αδυναμιών του κράτους και του σύνολου πολιτικού συστήματος, στους πιο σημαντικούς εσωτερικούς συντελεστές της εθνικής ισχύος (στην ασφάλεια, στην οικονομία, στο κράτος δικαίου, στη θεραπεία των θεσμών, στην καταπολέμηση των ατασθαλιών, στην υγεία, στην παιδεία, στην αξιοκρατία, στη χρηστή διοίκηση κ.ο.κ.), συντελεστές, δηλαδή, οι οποίοι θα μπορούσαν να επιτύχουν τη βέλτιστη κοινωνική συνοχή και να παράσχουν στους πολίτες το κουράγιο, την βάσιμη ελπίδα και τα στοιχειωδώς πειστικά εχέγγυα ότι επιτέλους αυτή η πατρίδα πάει καλύτερα, ρε φίλε, και αξίζει να την βοηθήσουμε, αξίζει να μείνουν στην Κύπρο τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, να την γνοιάζονται, να την υπερασπίζονται και να προκόψουν...
ΕΑΝ ΛΟΙΠΟΝ δεν ανακοπεί εγκαίρως, αλλ’ αφεθεί να επεκτείνεται αυτή η απογοήτευση των πολιτών, εάν κυβερνώντες και κόμματα συνεχίσουν στην ίδια παρακμιακή ρότα και δεν υπάρξει η εμφάνιση νέων υγιών πολιτικών σχηματισμών, ουδείς θα μπορεί με βεβαιότητα να αποκλείσει την κυοφορία ακόμη και επικίνδυνων πλέον για το πολίτευμα επιλογών μεγάλης μερίδας του εκλογικού σώματος. Οπότε, η πλακατζίδικη γελοιοποίηση του συστήματος με την περίπτωση «Φειδίας» των ευρωεκλογών, θα φαντάζει τότε του... κατηχητικού.
ΦΑΙΝΕΤΑΙ πια ότι η παραδοσιακή δημαγωγία, το κυβερνητικό τάξιμο λαγών με πετραχήλια, οι αντιμαχόμενοι κομματικοί μηχανισμοί προπαγάνδας, αδυνατούν πλέον να επιτυγχάνουν την λαϊκή τύφλωση. Εξ άλλου στην διαδικτυακή κοινωνικοποίηση των πολιτών αναδεικνύονται από το πουθενά και πολύ πιο επιτήδειοι καταφερτζήδες. Άρα μόνο τα έμπρακτα δείγματα και απτά αποτελέσματα της πολιτικής έχουν ελπίδες ότι θα πείθουν τους πολίτες...
