«Είναι αυτές οι σημαίες που μας αξίζουν;»

Δεν υπάρχει τίποτα πιο αποκαρδιωτικό από το να βλέπεις την κυπριακή ή την ελληνική σημαία σκισμένη, ξεθωριασμένη και παραμελημένη να "στολίζει" σχολεία, κοινοτικά πάρκα και δημόσια κτήρια. Κι όμως, αυτή είναι η εικόνα που αντικρίζουμε σε κάθε γωνιά της Κύπρου.

Μια ξεφτισμένη σημαία δεν είναι απλώς ένα κομμάτι ύφασμα που «ξέχασε κάποιος να αλλάξει». Είναι αντανάκλαση της αδιαφορίας μας. Είναι σύμβολο ντροπής, όχι τιμής. Γιατί όταν δεν σεβόμαστε τα ίδια μας τα σύμβολα, τότε ποιον και τι σεβόμαστε τελικά;

Ζούμε σε μια χώρα ημικατεχόμενη, διχασμένη, με ανοιχτές πληγές. Και αντί να στεκόμαστε με αξιοπρέπεια, επιτρέπουμε να κυματίζουν πάνω από τα κεφάλια μας κουρέλια αντί για σημαίες.

Μιλάμε συχνά για "πατριωτισμό", "εθνική συνείδηση" και "σεβασμό στην ιστορία". Πώς όμως τα εννοούμε όλα αυτά όταν δεν κάνουμε το απολύτως αυτονόητο; Να φροντίσουμε τις ίδιες τις σημαίες μας.

Το να είναι μια σημαία σε καλή κατάσταση δεν είναι λεπτομέρεια. Είναι υποχρέωση. Είναι ελάχιστος φόρος τιμής προς όλους όσοι θυσιάστηκαν για να την κρατάμε ψηλά. Και ναι – όταν τις αφήνουμε να ξεφτιλίζονται στον αέρα, ξεφτιλιζόμαστε κι εμείς.

Αρκετά με την αδιαφορία. Αρκετά με το «δεν πειράζει».

Αν πραγματικά θέλουμε να λεγόμαστε πολίτες μιας περήφανης χώρας, ας ξεκινήσουμε από το βασικό: Να σεβόμαστε τη σημαία!

*Αντιπρόεδρος Νεολαίας Δημοκρατικού Κόμματος Λεμεσού