Τα πλοκάμια του εγκλήματος…
Σαρώνει το έγκλημα στην Κύπρο. Και δη το εισαγόμενο, όπως μαρτυρεί ο Υπουργός Δικαιοσύνης, Μ. Χαρτσιώτης. Τον πολίτη, όμως, τι τον ενδιαφέρει; Εάν το κράτος μπορεί να τον προστατεύσει, τι τον νοιάζει εάν οι εγκληματίες είναι είτε ξένοι είτε ημεδαποί. Στον τομέα αυτό, που είναι κύρια ευθύνη μιας ευνομούμενης Πολιτείας, υπάρχει αποτυχία! Που γεννά ανασφάλεια…
Κάθε κράτος έχει δυο βασικές αποστολές. Την ασφάλεια των εξωτερικών του συνόρων και την εσωτερική. Και στις δυο περιπτώσεις επίκεντρο είναι η προστασία του πολίτη και της ίδιας της Πολιτείας στο πλαίσιο της άσκησης των εξουσιών και της κυριαρχίας. Όχι μόνο τελούμε υπό κατοχή και διαρκή τουρκική απειλή χωρίς αποτροπή, αλλά όλο και περισσότερο μειώνεται η ασφάλειά μας και στις ελεύθερες περιοχές. Ακόμη και αυτός ο «κώδικας ηθικής» της μαφίας, ότι δηλαδή δεν δολοφονούνται αντίπαλοι όταν υπάρχει κίνδυνος να χαθούν ζωές άλλων αθώων και δη παιδιών ή γυναικών, χάνεται. Οι εκτελέσεις έχουν μεταφερθεί από τη νύκτα στο φως της ημέρας. Και, μάλιστα, διενεργούνται με «χολιγουντιανό lifestyle». Αδειάζονται οι σφαιροθήκες και όποιον πάρει ο Χάρος.
Εγείρονται από τους πολίτες τα εξής ερωτήματα: Ασκούν τις εξουσίες τους το Υπουργείο Δικαιοσύνης και οι Μηχανισμοί της Αστυνομίας; Εάν τις ασκούν, γιατί δεν υπάρχει αποτέλεσμα; Είναι ελλειμματικός ο τρόπος με τον οποίο δρα το αρμόδιο Υπουργείο ή είναι διαβρωμένη η Αστυνομία; Μήπως προτού η Κυβέρνηση δώσει τη μάχη με το οργανωμένο έγκλημα θα πρέπει να καθαρίσει την Αστυνομία; Διότι, εάν υπάρχει πρόβλημα στα Σώματα ασφαλείας, χάνεις τον πόλεμο εφόσον δεν μπορείς να δώσεις τη μάχη!
Ο ίδιος ο Πρόεδρος επιδίωξε ανεπιτυχώς να διορίσει Αρχηγό της Αστυνομίας προσωπικότητα εκτός του Σώματος. Κανείς, όμως, δεν δεχόταν. Γιατί, άραγε; Επειδή, μήπως, διάβαζε τι συμβαίνει; Ότι δηλαδή για να επέμενε ο Πρόεδρος σε εξωτερικό αρχηγό, σήμαινε ότι δεν εμπιστεύεται όσο θα ήθελε τους υπηρεσιακούς; Γιατί; Επειδή κάτι δεν πάει καλά στην Αστυνομία; Χωρίς να σημαίνει ότι ολόκληρο το οικοδόμημα είναι σάπιο, αλλά ότι κάτι όζει!
Το έγκλημα κινείται ελεύθερα εκτός των φυλακών, αλλά έχει φωλιές και εντός αυτών. Απ’ εκεί σχεδιάζεται και έξω, μέσα στην κοινωνία εκτελούνται οι αποφάσεις, προκαλώντας ανασφάλεια και τρόμο. Υπάρχει δε και η σαφής υποψία ότι δεν είναι μόνο ο λεγόμενος εσωτερικός ή εισαγόμενος υπόκοσμος που δρα και κατατρώει το κράτος, άλλα και οι εγκληματίες «λευκού κολάρου»… Και ο νοών νοείτω. Εν ολίγοις: Κάτι πρέπει να γίνει. Είναι, όμως, αντιληπτό ότι το έγκλημα είναι εκτός ελέγχου. Διότι κατάφερε, διαχρονικά, με την ανοχή ή την αποτυχία των αρμοδίων, ν’ απλώσει τα πλοκάμια του παντού και να κρατά δεμένο πισθάγκωνα το ίδιο το κράτος… Δυστυχώς.
