Τουρκικής πολιτικής υπομνήσεις

ΣΤΥΓΝΗ κι αδυσώπητη η συνολική διαδρομή των γεγονότων τα τελευταία 68 χρόνια στο Κυπριακό, έδειξε και με έργα απέδειξε εμπράκτως και χωρίς την παραμικρή εξαίρεση ότι: Η Τουρκία, ασκώντας δρακόντειο έλεγχο επί των Τούρκων Κυπρίων (προθύμων και μη), τους αξιοποιεί ως στρατηγική μειονότητα - κύριο προγεφύρωμά της - για την επίμονη, μεθοδική «φέτα-φέτα» και απαρέγκλιτη υλοποίηση της επεκτατικής της πολιτικής ενάντια στον Ελληνισμό, αδιαλείπτως μέχρι και σήμερα. Ο χρονικός προσδιορισμός των 68 ετών (από 1957 έως 2025) εδράζεται στο γεγονός ότι:

- Από το 1957, με την παραστρατιωτική οργάνωση ΤΜΤ που συγκρότησε, εξόπλισε και διοικούσε με εκ Τουρκίας σταλθέντες υπό κάλυψη αξιωματικούς στην αγγλοκρατούμενη Κύπρο, διατεταγμένο από την τουρκική κυβέρνηση των Μεντερές - Ζορλού, το Γραφείο Ειδικού Πολέμου των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, εξασφαλίστηκε και με δολοφονική τρομοκρατική δράση, ο έλεγχος της μειονότητας, εξοντώνοντας «παραδειγματικά» τους περισσοτέρους τότε διαφωνούντες.

ΠΡΩΤΑΙΤΙΟΣ ιθύνων νους, ο οποίος υποκίνησε τα «πατροπαράδοτα ορμέμφυτα» τού τουρκικού επεκτατισμού στην Κύπρο, υπήρξε η Βρετανία. Με το δοκιμασμένο ανέκαθεν και παντού στην αποικιοκρατική της αυτοκρατορία «διαίρει και βασίλευε».

- Προκειμένου ν’ αντιμετωπίσει η Αγγλία την κυπριακή επανάσταση στην εδώ αποικία της (British Crown Colony of Cyprus), που ξέσπασε με την έναρξη του ένοπλου απελευθερωτικού αγώνα τής ΕΟΚΑ την 1η Απριλίου 1955 και για να σέρνει δολιουργούσα σε «αδήριτες ανάγκες» τους εν Αθήναις κυβερνώντες, προσκάλεσε την Τουρκία ως «ενδιαφερόμενο μέρος» στην «κυπριακή κρίση»:

- Με ευθύς αμέσως πρώτη μεθοδευθείσα ανθελληνική διάπραξη, το τουρκικό πογκρόμ των Σεπτεμβριανών 1955 εναντίον της ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης.

- Κι εσπευσμένως μετά εκπονήθηκε η τουρκική στρατηγική, με τις γνωστές «Εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ» το 1956, που τέθηκε σε εφαρμογή το 1957 με το επιτελικό σχέδιο υπό την επωνυμία «Επανάκτηση Κύπρου», του Γραφείου Ειδικού Πολέμου.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ, έκτοτε, για την μία και μόνη, σταθερά αναλλοίωτη, επιμόνως μεθοδευόμενη, τουρκική πολιτική στο Κυπριακό, που ακολούθησαν και υλοποιούν από τότε όλες ανεξαιρέτως οι τουρκικές κυβερνήσεις. Εκλελεγμένες και πραξικοπηματικές. Κεμαλικές, δεξιές και αριστερές, κεμαλο-ισλαμιστικές ή αμιγώς ισλαμιστικές. Από Αντνάν Μεντερές (1950-1960) έως και Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (2002-2025). Χωρίς ποτέ την παραμικρή απόκλιση.

- Εναρκτήρια χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ότι: Το στρατιωτικό πραξικόπημα της 27ης Μαΐου 1960, που ανέτρεψε τον Μεντερές και τον καταδίκασε, μαζί και τον υπουργό του τον Ζορλού σε θάνατο, διαφύλαξε ως κόρην οφθαλμού το Γραφείο Ειδικού Πολέμου και ενίσχυσε την ΤΜΤ προς περαιτέρω υλοποίηση της «Επανάκτησης Κύπρου». Αταλάντευτα και χωρίς λοξοδρομίες.

- Και πρόκειται για μια πολιτική, για την οποία βεβαίως υπερηφανεύεται η Τουρκία. Προβάλλοντάς την ως το σπουδαιότερό της επίτευγμα μετά την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και τη συγκρότηση, το 1923, του σύγχρονου τουρκικού κράτους.

- Πολιτική, η οποία, αξιοποιώντας πρωτίστως τα σφάλματα, τις ανεπάρκειες πολιτικής και, προ πάντων, εν τέλει, τα ολέθρια εμφύλια κακουργήματα ημών των Ελλήνων,

(α) κατόρθωσε τις Συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου 1959,

(β) επέβαλε την Τουρκανταρσία 1963 και τους ελεγχόμενους από την ΤΜΤ οχυρωμένους θυλάκους 1964,

(γ) πέτυχε την εκδίωξη το 1967 από την Χούντα των Αθηνών τής ελλαδικής Μεραρχίας από την Κύπρο,

(δ) απόλαυσε κι αξιοποίησε πάραυτα την διάπραξη του χουντικού Πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974,

(ε) πέτυχε το μέγα επίτευγμα της εισβολής του Αττίλα 20 Ιουλίου 1974 από τις προδομένες κυπριακές Θερμοπύλες της Κερύνειας,

(ζ) απολαμβάνει την ανεμπόδιστη και ατιμώρητη, διεθνώς θωπευόμενη έκτοτε στρατιωτική κατοχή των βόρειων εδαφών της Κύπρου,

(η) χαίρεται κι αξιοποιεί διεθνώς τον εξαναγκασμό Αθηνών και Λευκωσίας στην κατηφόρα αλλεπάλληλων υποχωρήσεων σε διαπραγματεύσεις, από το 1977, των τουρκικών όρων «διζωνικού δικοινοτικού» συμβιβασμού για την μετατροπή της Κυπριακής Δημοκρατίας σε τουρκικό προτεκτοράτο.

ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΟ αποδεδειγμένο γεγονός όλων αυτών των δεκαετιών του τουρκικού προβλήματος της Κύπρου είναι ο απόλυτος έλεγχος που ασκεί η Άγκυρα στον τουρκοκυπριακό πληθυσμό, μέχρι το 1974 με όργανο επιβολής την ένοπλη και την πολιτική πτέρυγα της ΤΜΤ και μετά το 1974 στον πληθυσμό των Τουρκοκυπρίων και των σταλθέντων από την Τουρκία εποίκων στα σκλαβωμένα εδάφη της νήσου, με τον κατοχικό στρατό και την εκάστοτε ηγεσία του κατοχικού της ψευδοκράτους.

ΟΥΔΕΙΣ ποτέ Τουρκοκύπριος επικεφαλής παρεξέκλινε από την πολιτική της Άγκυρας. Σε ουδένα, βεβαίως, ακόμη κι αν υποτιθέστω ότι το διανοήθηκε, δεν επιτράπηκε ποτέ ν’ αμφισβητήσει την στρατηγική της Τουρκίας στο Κυπριακό. Ούτε και ν’ αυτονομηθεί έστω και κατ’ ελάχιστον από τις εκάστοτε εντολές της Άγκυρας, ακόμη και σε θέματα ελιγμών τακτικής.

- Κλασικό παράδειγμα ο μνημονευόμενος ως «ο μέγιστος», από το 1957 επικεφαλής της πολιτικής πτέρυγας της ΤΜΤ και μέχρι το 2005 επικεφαλής του ψευδοκράτους ικανότατος Ραούφ Ντενκτάς. Ο εμπράκτως «τουρκότερος» εκ των Τουρκοκυπρίων. Ο οποίος εκπαραθυρώθηκε διότι δεν συμμορφώθηκε με τις διαταγές τακτικής του μονοκράτορα Ερντογάν...

- Όποιοι κατά καιρούς, λίγοι ή ελάχιστοι Τουρκοκύπριοι, σθεναρά διαφωνούντες με την τουρκική πολιτική, γνωρίζουν βέβαια τα όρια που τους θέτει η Τουρκία. Όσο κι αν αλλάζουν στις δεκαετίες τα πράγματα, έχουν πάντα στο μυαλό τους την «τύχη» των δολοφονηθέντων το 1962 από την ΤΜΤ πολιτευθέντων και δημοσιογράφων Αϊχάν Χικμέτ και Αχμέτ Μουζαφέρ Γκιουρκάν, του δολοφονηθέντα το 1965 συνδικαλιστή και δημοσιογράφου Ντερβίς Αλί Καβάζογλου, του προγραμμένου από την ΤΜΤ για εκτέλεση το 1964 πολιτικού Ιχσάν Αλή, του δολοφονηθέντος το 1996 δημοσιογράφου Κουτλού Ανταλί...

ΓΕΓΟΝΟΣ είναι επίσης ότι: Ουκ ολίγοι στο πολιτικό σύστημα εν Λευκωσία και εν Αθήναις πάντοτε έτρεφαν και ορισμένοι εξακολουθούν αμετανόητα να καλλιεργούν, διαφόρων βαθμών ψευδαισθήσεις, ευσεβοποθισμούς και οράματα για Τουρκοκύπριους ηγέτες ή και επίδοξους ηγέτες του ψευδοκράτους, πρόθυμους να... απολακτίσουν δήθεν την τουρκική πολιτική και ν’ αυτονομηθούν από την Άγκυρα.

- Ομοίως υπήρξαν διαχρονικά και περιπτώσεις παραπλήσιων ψευδαισθήσεων για ορισμένους εκ των κατά καιρούς ανερχομένων στην εξουσία στην Άγκυρα που εκλαμβάνονταν ως μετριοπαθείς και πιθανώς πρόθυμοι για ανεκτή «λύση» του Κυπριακού.

- Λησμονημένη στους περισσότερους είναι η περίπτωση που όταν ανήλθε στην εξουσία τον Ιανουάριο 1974 ο Μπουλέντ Ετζεβίτ, η τότε ηγεσία του ΑΚΕΛ στην Κύπρο ανακοίνωνε ότι «η άνοδος των λαϊκών, δημοκρατικών δυνάμεων του Ετζεβίτ στην Τουρκία δημιουργεί αισιοδοξία για τη λύση του Κυπριακού». Στον έβδομο μήνα της εξουσίας του ο Ετζεβίτ, αναδείχθηκε πρωθυπουργός της εισβολής του Αττίλα.

- Όμοια και παραπλήσια συνέβησαν μετά κι από την άνοδο του Ερντογάν στην πρωθυπουργία το 2003. Έσπευσε να τον επισκεφθεί στην Άγκυρα Φεβρουάριο 2005 και να δηλώνει την... αισιοδοξία του, ο τότε (σφόδρα «Αναν-ιζόμενος») πρόεδρος του ΔηΣυ Νίκος Αναστασιάδης.

- Νυν, οι ψευδαισθήσεις αναζωπυρώθηκαν για τον... Τουφάν Ερχιουρμάν του ψευδοκράτους.

^{Ο νυν επικεφαλής της υποτελούς στην Τουρκία τοπικής διοίκησης τού κατοχικού της ψευδοκράτους, Τουφάν Ερχιουρμαν, με τον για 23ο έτος μονοκράτορα της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Άγκυρα, σε φωτογραφικό στιγμιότυπο του 2018.}