Εισόδια της Θεοτόκου

Οι ιεροί Ευαγγελιστές δεν αναφέρονται στη γέννηση και στη ζωή της Υπεραγίας Θεοτόκου, πλην ελαχίστων περιπτώσεων. Πληροφορίες αντλούμε από το 'πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου'. Γονείς της Παναγίας μας ήταν ο Άγιος Ιωακείμ και η Αγία Άννα. Άνθρωποι ευσεβείς, πιστοί στις εντολές του Θεού και ανήκαν στη μερίδα εκείνη των ανθρώπων, οι οποίοι περίμεναν την έλευση του Μεσσία. Δόξαζαν καθημερινά τον Θεό, αλλά, είχαν ένα καημό. Ήταν άτεκνοι και είχαν φθάσει σε μεγάλη ηλικία με την επιθυμία της τεκνοποίησης να παραμένει ζωηρή. Προσεύχονταν στον Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί, να τους απαλλάξει από το όνειδος της ατεκνίας. Έτσι εθεωρείτο τότε. Ο καλός Θεός τους χάρισε ένα κοριτσάκι το οποίο ονόμασαν Μαρία. Ο Ιωακείμ ήταν 83 και η Άννα 70 ετών.

Όταν η Μαρία έγινε τριών ετών, σύμφωνα με την υπόσχεση των γονέων της προς τον Θεό, έπρεπε η μικρούλα να αφιερωθεί στον Θεό, να παραδοθεί στους ιερείς. «Και εγένετο τριετής η παις, και είπεν Ιωακείμ· Καλέσατε τας θυγατέρας των Εβραίων τας αμιάντους και λαβέτωσαν ανά λαμπάδα, και έστωσαν καιόμεναι, ίνα μη στραφή η παις εις τα οπίσω και αιχμαλωτισθή η καρδία αυτής εκ του ναού Κυρίου. Και εποίησαν ούτως έως ανέβησαν εν τω ναώ Κυρίου. Και εδέξατο αυτήν ο ιερεύς, και φιλήσας ευλόγησεν αυτήν και είπεν· Εμεγάλυνεν Κύριος το όνομά σου εν πάσαις ταις γενεαίς· επί σοι επ’ εσχάτου των ημερών φανερώσει Κύριος το λύτρον αυτού τοις υιοίς Ισραήλ.

Και εκάθησεν αυτήν επί τρίτου βαθμού του θυσιαστηρίου, και επέβαλεν Κύριος ο Θεός χάριν επ’ αυτήν, και κατεχόρευσεν τοις ποσίν αυτής και ηγάπησεν αυτήν πας οίκος Ισραήλ. Ην δε Μαρία εν τω ναώ Κυρίου ως περιστερά νεμομένη και ελάμβανε τροφήν εκ χειρός αγγέλου».

Σχηματίστηκε, λοιπόν, πομπή από παρθένες λαμπαδοφορούσες οι οποίες ακολουθούσαν τη Μαρία. Οι γονείς της την παρέδωσαν στον αρχιερέα Ζαχαρία, τον πατέρα του Ιωάννη του Πρόδρομου και Βαπτιστή. Η Αγία Άννα παραδίδοντας την μικρή, τότε, Παναγία του είπε «Δέξου, Αρχιερεύ, τήν κόρη μου, μάλλον τήν κόρη του Θεού. Δέξου τήν καθαρά καί αμόλυντη καί υψηλοτέρα του ουρανού. Βάλ’την στόν Ναό, επειδή αυτού πρέπει νά κατοικεί. Ναός Θεού είναι, σέ Ναό της ταιριάζει νά κατοικεί. Αγία είναι, σέ καθαρό τόπο βάλ’την. Στά χέρια του Θεού παράδωσέ την. Σέ τόπο άγιο πρόσθεσέ την, για ν’ αγιάσει. Πάρε, Ζαχαρία, την κόρη μου και αφιέρωσέ την εις το Ναό, γιατί έτσι τάξαμε». Λόγια προφητικά.

Με θεία φώτιση ο αρχιερέας Ζαχαρίας οδήγησε τη Μαρία στα Άγια των Αγίων του ναού. Στον χώρο αυτό έμπαινε μια φορά τον χρόνο μόνος ο αρχιερέας για να θυμιάσει. Στον ιερό αυτό χώρο υπήρχαν οι πλάκες του νόμου τις οποίες παρέδωσε στον Μωυσή ο Θεός με τις δέκα εντολές, η ράβδος του Ααρών η οποία είχε βλαστήσει, η στάμνα με το μάνα. Τα άψυχα αυτά αντικείμενα συναισθάνθηκαν την παρουσία της μέλλουσας μητέρας του Υιού του Θεού και Θεού και έπεσαν και Την προσκύνησαν. Ο Ζαχαρίας εξήγησε στον Λαό, για να μη σκανδαλιστεί ότι αυτό έγινε με εντολή του Θεού. Στα Άγια των Αγίων παρέμεινε η Θεοτόκος δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Προσευχόμενη και δοξολογώντας τον Θεό. Μακριά από κακούς λογισμούς, σκέψεις και επιθυμίες. Από τις πολλές γονυκλισίες στο μαρμάρινο δάπεδο του ναού σχηματίστηκαν βαθουλώματα Μέσα στο πλέον άγιο επί της γης περιβάλλον, δεν μπορεί να γνωρίσει η Μαρία την κακία του κόσμου, ούτε την αμαρτία, ούτε την αλλοίωση που επιφέρει στον άνθρωπο ο εγωισμός, η κενοδοξία και τα άλλα πάθη. Παραμένει λοιπόν καθαρή από κάθε πνευματικό ρύπο και γνωρίζει σε βάθος την αγάπη του Θεού, και τη διαρκή παρουσία Του στη ζωή της. Και όταν έλθει ο Αρχάγγελος Γαβριήλ να της μεταφέρει την πρόσκληση του Θεού να γίνει Μητέρα του Θεανθρώπου Χριστού, τότε εκείνη όχι μόνο θα συναινέσει με ταπείνωση και συστολή στο θέλημα του Θεού, αλλά και θα προσφέρει την αμόλυντη ανθρώπινη φύση της για να την προσλάβει και να γεννηθεί ο Υιός και Λόγος του Θεού.

Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ καθημερινά τις έφερνε τροφή, ουράνιο άρτο. Τι ήταν αυτός ο άρτος από τον οποίο τρεφόταν η Παναγία; Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αναφερόμενος σε αυτόν τον ευλογημένο άρτο που έτρεφε την Παναγία λέγει ότι ο Θεός έστελνε «τροφήν άνωθεν απόρρητον εκεί τη Παρθένω δι’ αγγέλου».

Όμως δεν ήταν ένας συνηθισμένος άρτος τον οποίον ο άγγελος έπαιρνε από κάποιο σπίτι και τον μετέφερε στην Παναγία, αλλά εις την πραγματικότητα ήταν η άκτιστη ενέργεια του Θεού, διά της οποίας, κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, «την τε φύσιν κρειττόνως ανερρώννυτο (εδυνάμωνε) και κατά σώμα των ασωμάτων καθαρωτέρα και υπερτέρα και συνετηρείτο και ετελείτο».

Η τροφή αυτή ενδυνάμωνε το σώμα της Παναγίας για να έχει νοερά προσευχή και θεωρία Θεού. Αυτό σημαίνει ότι η Παναγία για δώδεκα χρόνια ήταν μέσα στο Φως του Θεού και είχε κοινωνία μαζί Του, είχε φθάσει στη θέωση.

Στην πραγματικότητα ζούσε όπως ζούσαν ο Αδάμ και η Εύα στον Παράδεισο πριν την πτώση, γι’ αυτό και όταν την επισκέφθηκε ο Άγγελος κατά τον Ευαγγελισμό για να της αναγγείλει ότι θα γίνει Μητέρα του Χριστού την αποκάλεσε Κεχαριτωμένη.

Αυτός ο άρτος από τον οποίο τρεφόταν η Παναγία δεν εξέλιπε από την Εκκλησία, εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα. Δεν πρόκειται για τον καθημερινό κτιστό άρτο, αλλά για τον Άρτο της Ζωής που είναι ο Ίδιος ο Χριστός.

Με αυτόν τον Άρτο, την Χάρη και ενέργεια του Θεού, ετρέφετο η Παναγία μέσα στα Άγια των Αγίων. Με αυτόν τον Άρτο τρεφόμαστε και εμείς κάθε φορά που τελούμε τη Θεία Λειτουργία. Και βεβαίως για να ενεργήσει ο Άρτος αυτός, δηλαδή ο Χριστός, «εις ζωήν αιώνιον», πρέπει να ζούμε κατά τον τρόπο που ζούσε η Παναγία.

Ο κτιστός άρτος είναι απαραίτητος για τη θρέψη και συντήρηση της φθαρτής σάρκας. Ο Ουράνιος Άρτος θρέφει και ενδυναμώνει την αιώνια ψυχή. Οπλίζει τον άνθρωπο και τον θωρακίζει στον πόλεμο , τον οποίο δέχεται καθημερινά από τον χαιρέκακο διάβολο. Το αιώνιο και αθάνατο προέχει του φθαρτού και εφήμερου. Είναι προφανές η πορεία την οποία πρέπει να επιλέξει ο άνθρωπος.

Η Θεομητορική εορτή των εισοδίων της Θεοτόκου εορτάζεται από την Αγία μας Εκκλησία την 21η Νοεμβρίου.

Λειτουργικά κείμενα

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’.

Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ, τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν, Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις.

Κοντάκιον Ἦχος δ’.

Ὁ καθαρώτατος ναὸς τοῦ Σωτῆρος, ἡ πολυτίμητος παστὰς καὶ Παρθένος, τὸ Ἱερὸν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, σήμερον εἰσάγεται, ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, τὴν χάριν συνεισάγουσα, τὴν ἐν Πνεύματι θείῳ· ἣν ἀνυμνοῦσιν Ἄγγελοι Θεοῦ· Αὕτη ὑπάρχει σκηνὴ ἐπουράνιος.

Ὁ Οἶκος

Τῶν ἀπορρήτων τοῦ Θεοῦ καὶ θείων μυστηρίων, ὁρῶν ἐν τῇ Παρθένῳ, τὴν χάριν δηλουμένην, καὶ πληρουμένην ἐμφανῶς, χαίρω, καὶ τὸν τρόπον ἐννοεῖν ἀμηχανῶ τόν ξένον καὶ ἀπόρρητον, πῶς ἐκλελεγμένη ἡ ἄχραντος, μόνη ἀνεδείχθη ὑπὲρ ἅπασαν τὴν κτίσιν, τὴν ὁρατὴν καὶ τὴν νοουμένην. Διό, ἀνευφημεῖν βουλόμενος ταύτην, καταπλήττομαι σφοδρῶς νοῦν τε καὶ λόγον, ὅμως δὲ τολμῶν, κηρύττω καὶ μεγαλύνω· Αὕτη ὑπάρχει σκηνὴ ἐπουράνιος.

*Μαθηματικός