Πίσω από τον Καπνό του SEXistikou Viral

Με αφορμή τη δημόσια συζήτηση των τελευταίων ημερών, παρατηρούμε με ανησυχία την κοινή γνώμη να εξαντλείται στον σχολιασμό ενός μεμονωμένου περιστατικού (βλ. υπόθεση Ταλιαδώρου) και τη διαχρονικη κακή επικοινωνία μεταξύ ΥΠΑΝ και ΟΕΛΜΕΚ (επικοινωνιακή πολιτική υποκρισίας για εδραίωση της στασιμότητας) σχετικά με την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, επιτρέποντας στο «δέντρο» να κρύψει το «δάσος». Η viral αυτή εκτροπή λειτουργεί, δυστυχώς, ως βολικό άλλοθι για να παραμείνουν στο σκοτάδι οι πραγματικές, ανοιχτές πληγές της Κυπριακής Παιδείας: Η Οικονομική, ή Ανθρωπιστική και, κυρίως, η Νομική-Ηθική.

• Το Οικονομικό Παράδοξο: «Χρυσές» Δαπάνες, «Πήλινα» Αποτελέσματα

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Σύμφωνα με τα δεδομένα της Eurostat, η Κύπρος καταγράφει ένα από τα υψηλότερα κατά κεφαλήν κόστη ανά μαθητή στην Ε.Ε., λαμβάνοντας πίσω μετριότητα. Παράλληλα, ο Κύπριος γονέας υφίσταται διπλή φορολόγηση: πληρώνει για δωρεάν παιδεία, αλλά αναγκάζεται να αιμορραγεί οικονομικά στην παραπαιδεία για να καλύψει την κρατική ανεπάρκεια.

• Η Ρίζα του Κακού: Ένα «Ανάπηρο» Νομικό Σύστημα που γεννά Ρατσισμό

Το πρόβλημα βίας και εκφοβισμού στα σχολεία δεν είναι τυχαίο· είναι θεσμικά καλλιεργημένο.

● Η Κληρονομιά του 1979: Η κυπριακή κοινωνία «εκπαιδεύτηκε» νομικά με τον Περί Ειδικής Εκπαίδευσης Νόμο του 1979 (Ν.47/1979), ο οποίος κατηγοριοποιούσε τα παιδιά με όρους προσβλητικούς: «Δυσπροσάρμοστα», «Ασκήσιμα», «Εκπαιδευτικώς Καθυστερούντα». Αυτή η ορολογία πότισε το συλλογικό ασυνείδητο. Σήμερα, όταν ακούμε σε σχολικές αυλές λέξεις όπως «καθυστερημένο» ή «αυτιστικό» ως βρισιές, βλέπουμε τα απότοκα εκείνης της ρατσιστικής νομοθεσίας που δίδαξε τον πολίτη να βλέπει την αναπηρία ως μειονεξία.

● Η Υποκρισία του 1999: Ακόμα και ο Νόμος του 1999 (Ν.113(I)/1999), και συγκεκριμένα το Άρθρο 17, που μιλά για φοίτηση στο συνηθισμένο σχολείο, παραμένει γράμμα κενό. Πόσο «έτοιμο» είναι ένα σχολείο χωρίς ράμπες, χωρίς αίθουσες αποσυμπίεσης, και με εκπαιδευτικούς που, χωρίς στήριξη, καταφεύγουν σε αποβολές αντί για παιδαγωγική διαχείριση;

● Η Παγίδα των «Ειδικών Μονάδων»: Αντιλαμβανόμαστε πλήρως τις ανησυχίες που εκφράζονται από Συνδέσμους (όπως ο Σύνδεσμος ΔΕΠΥ και η «Αγκαλιά Ελπίδας») ότι πολλοί γονείς προτιμούν τις Ειδικές Μονάδες. Όμως, αυτό δεν αποτελεί ελεύθερη επιλογή, αλλά καθεστώς φόβου. Ο γονιός ζητά την απομόνωση του παιδιού του επειδή το Γενικό Σχολείο είναι εχθρικό.

-Η λύση δεν είναι να κρύβουμε τα παιδιά μας σε «ειδικούς καλάθους» διαιωνίζοντας τον διαχωρισμό.

-Η λύση είναι η συμμόρφωση με τη Σύμβαση του ΟΗΕ (2011) για Πλήρη Ενιαία Εκπαίδευση. Αυτό σημαίνει πραγματικά αντισταθμιστικά μέτρα, εργαλεία προσβασιμότητας και εξειδικευμένο προσωπικό μέσα στην τάξη, ώστε κάθε παιδί να νιώθει ισότιμο μέλος και όχι «σκουπίδι» της κοινωνίας.

• Οι Λάθος Μάχες: Αξιολόγηση vs Ψυχική Επιβίωση

Είναι λυπηρό οι κινητοποιήσεις να αναλώνονται σε τεχνοκρατικά ζητήματα αξιολόγησης, αγνοώντας την ανθρώπινη κατάρρευση. Τα σχολεία δεν χρειάζονται μόνο φόρμες· χρειάζονται Ψυχολόγους και Ειδικούς Παιδαγωγούς (συνδιδασκαλία). Η βία δεν αντιμετωπίζεται με τιμωρία, αλλά με την ψυχική θωράκιση εκπαιδευτικών και μαθητών.

Καλούμε την Πολιτεία να σταματήσει να διαχειρίζεται την παιδεία με όρους επικοινωνίας. Δεν υπάρχουν παιδιά με «ειδικές ανάγκες» που πρέπει να πετάμε στον κάλαθο των αχρήστων. Κάθε παιδί γεννιέται μοναδικό.

Οι μόνοι που έχουν πραγματικά «ειδικές ανάγκες» και χρήζουν άμεσης θεραπείας είναι ένα Κράτος Ανάπηρο και ένα νομοθετικό σύστημα με νοητική υστέρηση, που αδυνατεί να κατανοήσει το αυτονόητο: Ότι η Παιδεία είναι Δικαίωμα, όχι Προνόμιο. Ας μην αφήσουμε το τελευταίο οχυρό της κοινωνίας μας να πέσει, χαμένοι στη μετάφραση της «viral» επικαιρότητας.

*Δικηγόρος-Νομικός Σύμβουλος LL.B (Hons), LL.M. (Merit), Εκπρόσωπος Τύπου Δικηγορικού Γραφείου, Μ. Σουρουλλά & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε.