Η αναμενόμενη ήττα ενός «εθνικού» ηγέτη
Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι στέκεται απέναντι στην ιστορία, αφού καλείται να πάρει μιαν απόφαση που θα καθορίσει άρδην το μέλλον του τόπου του, αλλά και το προσωπικό του μέλλον. Ο Ουκρανός πρόεδρος δέχτηκε από τον βασικό του εταίρο, που είναι οι ΗΠΑ, ένα σχέδιο «ειρήνης» που βρίσκει σε πολύ ευνοϊκή θέση τη Ρωσία και παράλληλα σε πολύ μειονεκτική θέση την Ουκρανία. Το σχέδιο περιλαμβάνει 28 σημεία, μεταξύ άλλων παραχώρησης περιφερειών στη Ρωσία, περιορισμού του ΝΑΤΟ και όχι επέκτασής του, μη διάδοση πυρηνικών όπλων από μεριάς Ουκρανίας, αλλά και άλλα που μόνο αρνητικά μπορεί να τα αντικρίσει η Ουκρανία και ο πρόεδρός της. Έτσι λοιπόν, με το απογοητευτικό σχέδιο ειρήνης, τον εσωτερικό αναβρασμό και την πνευματική και όχι μόνο εξάντληση ο Ζελένσκι βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο που μόνο ξαφνικό δεν είναι καλώντάς τον να πάρει την κρισιμότερη απόφαση της θητείας του.
Ήδη από το 2019 όπου εξελέγη Πρόεδρος βασικός στόχος του ήταν η συνέχιση της φιλοδυτικής στάσης, η άμεση συνεργασία με το ΝΑΤΟ και η κατά δύναμιν αποξένωση από το οτιδήποτε θύμιζε Ρωσία. Η ακροδεξιά του κουλτούρα αλλά και η συνέχιση της αδιάφορης στάσης απέναντι στις απειλές της Ρωσίας συνεχίζοντας κατά τέτοιο τρόπο τις στενές επαφές με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, τον έφεραν σε μια πρωτοφανή κατάσταση που παραδόξως αντί να τον ταρακουνήσει τον γέμιζε αισιοδοξία. Μια αισιοδοξία που κατάφερε να τη μεταδώσει σε όλη την Ευρώπη και τον φιλοδυτικό κόσμο, μεταξύ άλλων και Ελλάδα και Κύπρο, θυματοποιώντας την Ουκρανία και κατηγορώντας τη Ρωσία πως ασκεί ιμπεριαλιστική πολιτική. Μια αισιοδοξία που πήγαζε από τη συλλογική στήριξη της ΕΕ, του ΗΒ αλλά και του βασικού εταίρου της, των ΗΠΑ οι οποίες επί θητείας Μπάιντεν εξόπλιζαν στο έπακρο στρατιωτικά και οικονομικά την Ουκρανία βάζοντας στη Ρωσία εμπόδια να ολοκληρώσει τον στόχο της. Ο κύριος Ζελένσκι πίστευε πως με τέτοιους εταίρους στη φαρέτρα και συνάμα το τέλειο αφήγημα που έκτισε περί θυματοποίησης δεν υπήρχε ενδεχόμενο ήττας, με το στρατηγικό του σχέδιο να υλοποιείται. Δυστυχώς για εκείνον η πολιτική και συγκεκριμένα η διεθνής πολιτική είναι ένα άδικο παιχνίδι στη σκακιέρα όπου χρειάζεται πολιτικούς ηγέτες και όχι εθνικούς, κάτι που ήταν ο Ζελένσκι.
Δεν αμφισβητείται από κανέναν πως ο Ζελένσκι είναι (και πολύ πιθανόν πλέον να ήταν) αγαπητό πρόσωπο του Ουκρανικού λαού κάτι που φαινόταν από τις εποχές που θριάμβευε ως ηθοποιός, αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν τον κάνει πολιτικό ηγέτη. Ένας πολιτικός ηγέτης γνωρίζει τα πολιτικά παιχνίδια, γνωρίζει την κυκλοθυμίες των Μεγάλων Δυνάμεων, αντιλαμβάνεται τα πολιτικά του όρια και ξέρει πότε να υποχωρεί. Δυστυχώς για εκείνον αυτά απουσίαζαν από τον ίδιο και αυτό διαφάνηκε με το διάγγελμά του αμέσως μετά την υποβολή του αμερικάνικου σχεδίου, όπου έμμεσα καλεί τον Ουκρανικό λαό να το αποδεχτεί, αναιρώντας τα λόγια που είπε στην έναρξη του πολέμου περί αντισυνταγματικότητας παραχώρησης περιφερειών κ.τλ. Ο κύριος Ζελένσκι άργησε να αντιληφθεί πως ο φιλοδυτικός κόσμος και συγκεκριμένα το ΝΑΤΟ έβλεπε την Ουκρανία σαν ένα δορυφόρο απέναντι στη Ρωσία με τον ίδιο να πέφτει σε παγίδα. Άργησε να αντιληφθεί πως τα πολιτικά παιχνίδια αλλάζουν μέρα με τη μέρα και από σύμμαχος μπορεί να γίνεις εχθρός και αυτό ακριβώς έγινε με την Ουκρανία και τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ πλέον άλλαξαν στρατηγική εφόσον τους συμφέρει η ειρήνη στην περιοχή και η μη σπατάλη σε στρατιωτικά έξοδα αφήνοντας έτσι την Ουκρανία στο χείλος του γκρεμού να αναζητεί βοήθεια και να ευελπιστεί σε περίπτωση αλλαγής σχεδίου από τα Ευρωπαϊκά κράτη.
Ο Ζελένσκι αποτελεί ένα σύγχρονο παράδειγμα ενός εθνικού ηγέτη που θα κάνει τα πάντα για τον τόπο του αψηφώντας τη διεθνή σκηνή και τα πολιτικά παιχνίδια. Καλείται λοιπόν να αποφασίσει αν θα χάσει την αξιοπρέπειά του και συνάμα της χώρας του αποδέχοντας το σχέδιο ή απορρίπτοντάς το χάνοντας την υποστήριξη του βασικού εταίρου της, που είναι οι ΗΠΑ. Η πικρή αλήθεια είναι πως δεν έχει επιλογή κάτι που διαφάνηκε εξάλλου στο διάγγελμά του, με το μέλλον της Ουκρανίας μόνο ευοίωνο να μην είναι.
*Φοιτητής Νομικής Πανεπιστημίου Κύπρου
